Οδυσσέας Ανδρούτσος

Τι πο­νη­ριές, τι έχθρες ενα­ντί­ον τού Οδυσ­σέα
από τους τι­πο­τέ­νιους κυ­βερ­νη­τι­κούς.
Ενά­ντια στους Τούρ­κους αβο­ή­θη­το τον άφι­σαν.
Δεν νοιά­ζο­νταν για την κα­λή πο­ρεία του αγώ­να,
αν ήταν να δια­κρι­θεί αυ­τός.
Και λυσ­σα­λέα τον συ­κο­φα­ντού­σαν.
Ξέ­ραν κα­λά πως ο Αν­δρού­τσος ήταν και στο μυα­λό αν­δρεί­ος.
Εί­χε αν­δρεία θέ­λη­ση κι ατρό­μη­τη πα­λι­κα­ριά.

Ο Νί­κος Εγ­γο­νό­που­λος
ήθε­λε σε κα­τάλ­λη­λο και­ρό γι' αυ­τόν να γρά­ψει
το πιο ωραίο του τρα­γού­δι.
Την απα­ρά­μιλ­λή του λε­βε­ντιά να υμνή­σει.
Της πε­ρη­φά­νειας σύμ­βο­λο μο­να­χι­κό.
Με ρι­ζο­σπα­στι­κές προ­τά­σεις
στον κα­τά εί­κο­σι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρό του Θο­δω­ρή Κο­λο­κο­τρώ­νη.
Όμως ο <Γέ­ρος> φαί­νε­ται
δεν εί­χε την επα­να­στα­τι­κή ορ­μή του Αν­δρού­τσου .
Ζύ­γι­ζε,κα­θώς φαί­νε­ται, τα υπέρ και τα κα­τά,
πριν κι­νη­θεί να κά­νει κά­τι.
Και όμως αν δε­χό­ταν, μα­ζί θα έκα­μναν πολ­λά,
κι η Επα­νά­στα­ση πιο γρή­γο­ρα θά' φτα­νε στην Ιθά­κη.
Το βλέμ­μα του ήταν μο­νο­πά­τι λευ­τε­ριάς .
Τα λό­για του και οι γρα­φές του λά­βα,
που τρό­μα­ζε τους πο­νη­ρούς του αντι­πά­λους.