Το αηδόνι του χειμώνα / Σινέ «Ο Παράδεισος»

Το αη­δό­νι του χει­μώ­να

Από απε­λέ­κη­τα ξύ­λα τρα­πε­ζιών τρι­γυ­ρι­σμέ­νο
χα­μο­γε­λά μες τα φυλ­λώ­μα­τα
μ’ έναν μι­κρό κυ­μα­τι­σμό σέρ­νει τον ρεμ­βα­σμό μας
Μια σπι­θα­μή η γη από τα πό­δια του
κοι­τά­ζει μες απ’ τα δά­κτυ­λα την κί­νη­ση στον δρό­μο
Ένα βά­ρος λη­σμο­νη­μέ­νο με­γα­λώ­νει τον ίσκιο του
κά­θε λε­πτό μια φλό­γα το ζα­λί­ζει
ζω­γρα­φί­ζει στο στό­μα του σχή­μα­τα ατε­λεί­ω­τα
Αν τα κοι­τά­ξου­με λο­ξο­δρο­μού­με, παύ­ουν τα γα­βγί­σμα­τα
εξη­με­ρώ­νο­νται τα με­σά­νυ­χτα, τα χτυ­πή­μα­τα πά­νω στα σκα­λιά
Δεν πλα­γιά­ζου­με άλ­λο με τα υπάρ­χο­ντά μας
στις το­νι­σμέ­νες ωμο­πλά­τες κου­βα­λά­με λιό­σπο­ρους
και ζε­στές ανά­σες
Η ασθμαί­νου­σα ει­κό­να μιας μπα­λα­ρί­νας
με φό­ρε­μα ακου­μπι­σμέ­νο σε αό­ρα­τους γο­φούς
βα­σα­νι­σμέ­να χέ­ρια σε βή­μα­τα μα­τω­μέ­να
χα­ρί­ζει έναν πί­δα­κα από χα­μό­γε­λα στον ύπνο μας

Σι­νέ «Ο Πα­ρά­δει­σος»

Στον εξώ­στη κά­θε­σαι κι ακούς
Την ώρα που ιδρώ­νουν οι ψί­θυ­ροι στο σκο­τά­δι
ανε­βαί­νουν ίσκιοι από το πη­γά­δι με τον κου­βά
Τα εξω­γή­ι­να βή­μα­τα σέρ­νουν στους δια­δρό­μους
Χω­ρίς μια τσέ­πη στα σα­βά­να
ανοί­γουν πα­νιά ν’ αρ­με­νί­σουν στο λιό­γερ­μα
Με φω­νή που δεν λα­μπο­κο­πά
μπα­λώ­νεις τις επτά του σι­νε­μά πύ­λες
μην διαρ­ρεύ­σουν απρό­σμε­να οι φω­τα­ψί­ες
Πώς περ­νά η ζωή, ρω­τιέ­σαι
σύ­ντο­μα θα πά­ρε­τε μα­ζί τον ανελ­κυ­στή­ρα του κά­τω κό­σμου
δί­χως ει­σι­τή­ριο για τα νε­ρά της Στυ­γός…