Το αληθινό της πρόσωπο / Κολυμπάμε στις μνήμες όπως στο νερό τα χέλια

Το αλη­θι­νό της πρό­σω­πο

Στην συ­κιά να μην πη­γαί­νεις για­τί θα σου πά­ρει την μι­λιά αλ­λά εγώ κρυ­φά, με γεν­ναιό­τη­τα, άνοι­γα παρ­τί­δες μα­ζί της, και εσύ που κα­θό­λου δεν έβλε­πες, ανέ­βαι­νες σε έναν κό­σμο ανοι­χτό, σκαρ­φά­λω­νες μα­ζί μου, και όλα τα έβλε­πες και όλα τα άκου­γες, μα­ζί και εμέ­να, και μου κα­θά­ρι­ζες συ­χνά τον κα­θρέ­φτη των εξη­γή­σε­ων όταν οι πρά­σι­νες σχι­σμές του κή­που με κα­τα­βρό­χθι­ζαν στε­ρώ­ντας μου τον ύπνο

Κο­λυ­μπά­με στις μνή­μες όπως στο νε­ρό τα χέ­λια

Όμως από­ψε, στον άξο­να Παρ­θέ­νου και Ιχθύ­ων, θα κου­δου­νί­σουν χί­λιες και μία νύ­χτες. Θα μου σκε­πά­σουν ευ­γε­νι­κά το στό­μα, τα μαλ­λιά μου θα λυ­θούν, όχι για εμέ­να, για τους άλ­λους. Θα γυ­ρί­σω αρ­γά στο σπί­τι, θα βου­τή­ξω σε πο­τά­μια, θα με σκε­πά­σουν με χνου­δω­τή πε­τσέ­τα, χέ­ρια ωραία αλη­θι­νά, έχουν αρ­χί­σει να πει­νούν, εγώ θα τα κοι­τά­ζω χω­ρίς απά­ντη­ση όπως όταν πρό­κει­ται να συμ­βεί κά­τι την τε­λευ­ταία στιγ­μή. Θα μου σφίγ­γουν την μέ­ση, θα σκαρ­φα­λώ­νουν πά­νω μου, και εσύ θα με ρω­τάς αν εί­μαι εκεί αν θα εί­μαι πά­ντα εκεί, κομ­μέ­νη ραμ­μέ­νη στα δά­χτυ­λά σου.