Παλιός Χρίστος Λάσκαρης, από το αρχείο της κόρης του Σοφίας:
Τώρα πουλί
Σκουξά πουλιού
τα σπλάχνα μου τρυπάει.
Φίδι να βρήκε στη φωλιά
που του ‘χει πνίξει τα πουλιά.
Χτυπάει, βαράει τα φτερά
μα που να βρει παρηγοριά.
Πετάει εδώ, κάθετ’ εκεί
έρμη του φαίνετ’ η ζωή.
Πλιο ‘χει στα ξόρβεγα πιαστεί
του πόνου και της συλλογής.
Τώρα πουλί, μικρό πουλί,
στο παραθύρι ποιός θα ’ρθει.
Δήμητρα Φιλιπποπούλου, απάντηση στον Χρίστο Λάσκαρη:
Τώρα ζωή
Νεοσσοί καλούν,
τ’ αυτιά μου αναγαλλιάζουν.
Στην άκρη κάνω τα κλαδιά,
ταίρι θα βρήκε πάλι, να:
Μικρό πουλί μες στη φωλιά
ταΐζει τώρα τα μωρά.
Νόμο έχει μέσα στην ψυχή,
του λέει, «Προχώρα στη βιοτή.
Είναι στη φύση νέα ζωή,
χαράς τραγούδι και γιορτή»
Μικρό πουλάκι έχει βγει
στο παραθύρι και λαλεί.
Ο Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 2008) γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, χωρίς ποτέ να ασκήσει το επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών. Το 2007 βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Ποίησης Καβάφης. Η ποίησή του είναι λιτή, ακόμη και επιγραμματική. Συχνά την διατρέχει η θλίψη, η μελαγχολία και η νοσταλγία για την παιδική ηλικία. Αποτελεί ένα φαινόμενο για την διαδικτυακή εποχή μας, καθώς διαβάζεται ίσως περισσότερο μετά θάνατον. — Δ.Φ.
