Τέσσερα ποιήματα

Από χρό­νο άλ­λο τί­πο­τα

Στα με­ση­με­ρια­νά τρα­πέ­ζια με την μη­τέ­ρα μου,
νιώ­θω σαν να δια­κυ­βεύ­ε­ται αν στην τα­φό­πλα­κά μου
θα ση­μειω­θεί με τικ

            → τον ξό­δε­ψε
                            → δεν τον ξό­δε­ψε

Στις γυ­ναί­κες, λέ­ει ο Τσιώ­λης, δια στό­μα­τος Θε­ο­φά­νη,
πρέ­πει να δί­νεις το πέ­ντε και να κρα­τάς
το ενε­νη­ντα­πέ­ντε.

Από την άλ­λη ο George Best εί­χε δη­λώ­σει πως το
ενε­νή­ντα τοις εκα­τό των χρη­μά­των του το ξό­δε­ψε
στις γυ­ναί­κες και στο αλ­κο­όλ
τα υπό­λοι­πα τα σπα­τά­λη­σε

[κι άλ­λα τέ­τοια δια­κει­με­νι­κά και επί­γεια]

Μα δεν το βλέ­πεις πως τε­λεί­ω­σαν οι πα­ρο­μοιώ­σεις
με λευ­κές πα­ρα­λί­ες
πως άκα­φτοι θα πά­με
πως κουρ­δι­σμέ­νοι
σε δυ­τι­κές κλί­μα­κες θα λέ­με
«σ’α­γα­πώ τό­σο που θέ­λω να
πά­ρου­με μα­ζί στε­γα­στι­κό δά­νειο»;

Εκεί­νο το ξη­μέ­ρω­μα στη Σκου­φά,
πί­στε­ψα πως θα μπο­ρού­σα
να σ’α­γα­πή­σω με πα­ρο­μοιώ­σεις
(χώ­μα/νε­ρό Οδυσ­σέ­ας/Ιθά­κη )
κι ας μέ­ναν άμε­τρες γραμ­μέ­νες στα σε­ντό­νια σου

Μα εί­μα­στε λέ­ει νευ­ρο­λο­γι­κά προ­ο­ρι­σμέ­νοι
να μην εί­μα­στε ευ­τυ­χείς
για­τί αλ­λιώς κιν­δυ­νεύ­ου­με
και το ση­μείο του εγκε­φά­λου
που ανά­βου­νε λα­μπιό­νια όταν
μας λέ­νε «ναι»
εί­ναι ίδιο με εκεί­νο που ξυ­πό­λη­το
χο­ρεύ­ει με ση­μαία του μια φού­στα
όταν μας λέ­νε «όχι»

Κι εγώ δεν εί­μαι νευ­ρο­λό­γος,
ού­τε –κα­τά με­γά­λη μου έκ­πλη­ξη–
άν­θρω­πος της Τέ­χνης
για να σου σκη­νο­θε­τή­σω θύ­ελ­λες
Βλέ­πω ted talks,
σκαρ­φί­ζο­μαι ευ­φά­ντα­στους τί­τλους
κοι­τά­ζω το κε­νό και κα­πνί­ζω
σκε­πτό­με­νη τι δου­λειά έχει το instagram
στα έμ­με­τρα γρα­πτά μας

Και κυ­ρί­ως       θέ­λω                
                            σε    
να σου ξο­δέ­ψω τον χρό­νο μου

Στις μέ­ρες που περ­νούν ερή­μην μου
στα ημε­ρο­λό­για
στις αε­ρο­πο­ρι­κές εται­ρί­ες
στα άδεια πο­τή­ρια
και στα άδεια ξυ­πνή­μα­τα

Μπο­ρεί με τη σει­ρά μου να λεί­ψω για λί­γο
για να εφεύ­ρω μια και­νού­ρια
μο­νά­δα μέ­τρη­σης του χρό­νου
για να με­τράω το χρό­νο
που εί­σαι μα­κριά μου

Θέ­λω
να μου πε­ρι­γρά­ψεις
το πρωί της ημέ­ρας που
απο­φά­σι­σες

πως η μα­μά σου δεν εί­ναι
ο αγα­πη­μέ­νος σου άν­θρω­πος στη γη

Θέ­λω να μά­θω αν φο­βά­σαι,
πως όταν
με­θάς και ψευ­δί­ζεις,

λι­γά­κι,
στα­μα­τάς να εί­σαι εντυ­πω­σια­κή

Θέ­λω να με μά­θεις να ερ­μη­νεύω την στιγ­μιαία αμη­χα­νία σου όταν με βλέ­πεις

Θέ­λω να μου δι­η­γη­θείς τη μέ­ρα σου, ξε­κου­μπώ­νο­ντας τα κου­μπιά
εκεί­νου του
πρά­σι­νου-πε­τρόλ
που­κα­μί­σου,
που τό­σο σου πά­ει

Θέ­λω την πρώ­τη σου σκέ­ψη όταν ξυ­πνάς,
τα κυ­ρια­κά­τι­κα με­ση­μέ­ρια σου,
τα πρω­ι­νά που ξυ­πνάς με χαν­γκό­βερ

[Θέ­λω να θέ­λεις την πρώ­τη μου σκέ­ψη όταν ξυ­πνάω,
τα κυ­ρια­κά­τι­κα με­ση­μέ­ρια μου,
τα πρω­ι­νά που ξυ­πνάω με χαν­γκό­βερ]

Θέ­λω να σου αφιε­ρώ­σω όλο τον με­γά­λο ερω­τι­κό

Θέ­λω να μά­θω
ποιο εί­ναι το αγα­πη­μέ­νο σου ση­μείο να σε χαϊ­δεύ­ουν στην πλά­τη
και αν
όταν τε­λειώ­νεις
θέ­λεις
να σε κοι­τά­ζω
στα μά­τια.