Δεκαπέντε ποιήματα

Όταν αρ­χί­ζω στο Ντού­νυ το βιο­λί
oι χω­ρι­κοί χο­ρεύ­ου­νε σαν κύ­μα της θα­λάσ­σης.
Έχω στο Κλί­βαρ­νετ πα­πά έναν ξα­δερ­φού­λη
κι ο αδερ­φός μου στο Μο­κρά­μπ­γου­έι έχει βά­ση.

Αδέρ­φι μου και ξά­δερ­φο ξε­πέ­ρα­σα:
Αυ­τοί δια­βά­ζου­νε βι­βλία προ­σευ­χών.
μα ’γώ δια­βά­ζω το βι­βλίο των τρα­γου­διών,
στου Σλί­γκο το πα­νη­γυ­ρά­κι το αγό­ρα­σα.

Όταν θα σβή­σει το κα­ντή­λι των και­ρών
ο Άγιος Πέ­τρος που κρα­τά­ει τα κλει­διά
μ’ ένα χα­μό­γε­λο θα δει τρεις πα­λαιούς των ημε­ρών
αλ­λά πρώ­τον εμέ­να­νε θα πά­ρει απ’ τα παι­διά.

Για­τί οι χα­ρού­με­νοι εί­ναι πά­ντο­τε κα­λοί
εξόν κι αν σπά­σει ο διά­ο­λος το πο­δά­ρι
αχ, οι χα­ρού­με­νοι χο­ρεύ­ου­νε πο­λύ
κι αγα­πού­νε το βιο­λί και το δο­ξά­ρι.

Και σαν κι εκεί μ’ ανα­κα­λύ­ψει ο κο­σμά­κης
με μια κραυ­γή σ' εμέ­να­νε θα τρέ­ξει:
«–Εδώ ’ναι ο βιο­λι­στής του Ντού­νυ», θα φω­νά­ξει.
Κι όπως το κύ­μα της θα­λάσ­σης θα χο­ρέ­ψει, θα χο­ρέ­ψει.

Τώ­ρα όπως πα­ντο­τει­νά, τους βλέ­πω με τα μά­τια της ψυ­χής
χλω­μούς κι αλύ­γι­στους –ρού­χα πο­λύ­χρω­μα– καί εί­ναι δι­ψα­σμέ­νοι.
Μια φαί­νο­νται, μία χά­νο­νται. Σ’έ­να βα­θύ ου­ρα­νό χα­μέ­νοι.
Με αρ­χαία πρό­σω­πα. Πέ­τρες που σμί­λε­ψε η βρο­χή.
Κι εί­ναι αση­μέ­νιες οι κα­λύ­πτρες τους. Ισο­ζυ­γιά­ζο­νται σι­μά-σι­μά
με βλέμ­μα­τα προ­ση­λω­μέ­να, για να ξα­να­βρούν οι αλ­λο­παρ­μέ­νοι,
υπάρ­ξεις ανι­κα­νο­ποί­η­τες στου Γολ­γο­θά την τα­ρα­χή και τ’ά­στραμ­μα,
το υπέρ­λο­γο μυ­στή­ριο στο θη­ριώ­δες δά­πε­δο καρ­φω­μέ­νοι.

Τρί­πτυ­χος της αγά­πης τρό­μος: Φεγ­γο­βο­λή
μέ­σα στου αυ­τιού το σπή­λαιο στρο­βι­λι­σμέ­νη,
κι αό­ρα­τα φτε­ρά σκιρ­τούν σε κά­μα­ρη απα­λή.
Τρό­μος απ’ό­λους πιο φρι­χτός, να ’μαι Προ­ο­ρι­σμέ­νη
Για­τί εφυ­τεύ­θης στην κοι­λία μου, Ου­ρα­νός, Εσύ.

Τά­χα δεν φτά­ναν οι μι­κρο­χα­ρές λοι­πόν
να μου δρο­σί­ζουν την ζωή, κα­θώς των άλ­λων γυ­ναι­κών
η εστία της φω­τιάς, στον κή­πο βόλ­τες τρυ­φε­ρές
ή εκεί στην στέρ­να της πη­γής, η λά­τρα, το κα­κό
με σμή­νος από τις φω­νές, που­λά­δες ζω­η­ρές;

Ποια σάρ­κα εντός μου, λάμ­ψη υφαί­νε­ται στον πό­νο
ποιο άστρο πε­σμέ­νο μέ­σα μου, το γά­λα μου το κρυ­σταλ­λώ­νει,
τι να ’ναι τού­τη η αγά­πη, κό­βει το αί­μα μου και λιώ­νω,
ποιο ρί­γος στα­λαγ­μός τα κόκ­κα­λά μου τα πα­γώ­νει
και ανα­τρι­χί­λα ως τα μαλ­λιά με πε­ρι­ζώ­νει;

Εφό­σον με τον χλευα­σμό πα­ρέ­χε­ται ασφά­λεια,
μί­λη­σα και του λό­γου μου για κά­ποια εμ­φά­νεια.
Διό­λου δεν δυ­σκο­λεύ­τη­κα να γί­νω από τους πει­στι­κούς
και να δει­χτώ αλη­θο­φα­νής στους τά­χα λο­γι­κούς
εκ φύ­σε­ως κα­χύ­πο­πτος μπρο­στά στο βλέμ­μα της συ­νή­θειας
μα και μπρο­στά στων θαρ­ρα­λέ­ων το μά­τι ή και το δο­λε­ρό της αή­θειας.

Φα­ντά­σμα­τα έχω δει ίσα­με τώ­ρα δε­κα­πέ­ντε – όχι σ’ όνει­ρο
κι απ’ όλα το χει­ρό­τε­ρο: ένα πα­νω­φό­ρι κρε­μα­σμέ­νο στον κα­λό­γε­ρο.

Τί­πο­τα μι­σε­ρό δεν βρή­κα τό­σον ωραίο
όσο την σχε­δια­σμέ­νη από και­ρό, μι­σε­ρή μου μο­να­ξιά,
μέ­σα της μέ­νω ξά­γρυ­πνος μι­σή νυ­χτιά
με κά­ποιο φί­λο πνευ­μα­τώ­δη και γεν­ναίο
με την θω­ριά πο­τέ να μην μου το δη­λώ­νει
οσά­κις η πε­ρί­στα­ση δυσ­νό­η­το με φα­νε­ρώ­νει.

Φα­ντά­σμα­τα έχω δει ίσα­με τώ­ρα δε­κα­πέ­ντε – όχι σ’ όνει­ρο
Μα το χει­ρό­τε­ρο: το άδειο πα­νω­φό­ρι στον κα­λό­γε­ρο.

Του γέ­ρο­ντα του αν­θρώ­που η λι­γο­στή χα­ρά
γί­νε­ται πιο βα­θειά μέ­ρα τη μέ­ρα που περ­νά
κι η αδεια­νή καρ­διά του ξε­χει­λί­ζει σαν πο­τή­ρια
όμως πο­θεί η ρώ­μη της να μην τε­λειώ­νει
για­τί νυ­χτε­ρι­νό σκο­τά­δι την κυ­κλώ­νει
κα­θώς ανοί­γε­ται στου τρό­μου τα μυ­στή­ρια.

Φα­ντά­σμα­τα έχω δει ίσα­με τώ­ρα δε­κα­πέ­ντε – όχι σ’ όνει­ρο
μα πά­νω απ’ όλα το χει­ρό­τε­ρο: το πα­νω­φό­ρι στον κα­λό­γε­ρο.

Στων κύ­κλων τα γυ­ρί­σμα­τα, στων γύ­ρων τους την δί­νη
ο γέ­ρα­κας πια δεν μπο­ρεί ν’α­κού­ει τον γε­ρα­κά­ρη.
Τα πράγ­μα­τα στην διά­λυ­ση σκορ­πί­ζο­νται. Το κέ­ντρο φθί­νει.
Μο­νά­χα αναρ­χία στυ­γνή απλώ­νε­ται στην οι­κου­μέ­νη.
Ξε­σπά­ει η αχα­λί­νω­τη των πο­τα­μών ορ­μή, θο­λή καί μα­τω­μέ­νη
κι ιδού, η ιε­ρή τε­λε­τουρ­γία των αθώ­ων μέ­σα της πνιγ­μέ­νη.
Στράγ­γι­ξ’ η πί­στη των κα­λών, τα κα­τα­κά­θια τα ’χει πά­ρει
Φουρ­τού­να ο πυ­ρε­τός που τ’ άγριο πά­θος δί­νει.
Εί­ναι βέ­βαιο: η Απο­κά­λυ­ψη εγ­γύς.

Ναι εί­ναι βέ­βαιο: η Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία εγ­γύς.
Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία! Με­τά βί­ας ξε­στο­μί­ζο­νται τού­τες οι λέ­ξεις.
Κι από το Spiritus Mundi μια αχα­νής ει­κό­να ευ­θύς
την όρα­σή μου βα­σα­νί­ζει: εκεί από της απε­ρα­ντο­σύ­νης τις ελεύ­σεις
–καλ­πά­ζει κύ­μα κύ­μα με τον άμ­μο της ερή­μου τον τρα­χύ–
Ξα­νοί­γε­ται μορ­φή με λιο­ντα­ριού κορ­μί κι αν­θρώ­πι­νο κε­φά­λι
Κε­νό ένα βλέμ­μα όπως ανε­λέ­η­τος ήλιος
κι αρ­γο­σα­λεύ­ει τους μη­ρούς αλ­λά τρι­γύ­ρω πά­λι
γλι­στρούν και στρο­βι­λί­ζο­νται απαυ­δι­σμέ­νοι ίσκιοι που­λιών.
Ξα­νά πέ­φτει σκο­τά­δι, μα τώ­ρα κα­λά το έχω μά­θει
ότι εί­κο­σι αιώ­νες ύπνου πε­τρω­μέ­νου
λύσ­σα­ξαν με το βλά­στη­μα εφιάλ­τη πε­πρω­μέ­νου.
Μα ποιο θε­ριό ανή­με­ρο, τώ­ρα που η ώρα του έχει ’ρ­θει
Βα­ριε­στη­μέ­να σέρ­νε­ται προς την Βη­θλε­έμ να γεν­νη­θεί;

Μες στου χει­μώ­να την καρ­διά άνοι­ξη λα­χτα­ρού­με
και στην χα­ρά της Άνοι­ξης πο­θού­με κα­λο­καί­ρι.
Κι όταν στους φρά­χτες τα πλεγ­μέ­να άν­θη θα δού­με
δη­λώ­νου­με πως ο χει­μώ­νας την γα­λή­νη θα μας φέ­ρει.
Κι ύστε­ρα πά­λι όλα άνο­στα μας μοιά­ζουν.
Για­τί δεν ήρ­θε η Άνοι­ξη που όλα της ται­ριά­ζουν.
Κά­νου­με πως δεν ξέ­ρου­με: ό,τι μας καί­ει το αί­μα
ει­ν’ η λα­χτά­ρα για τον τά­φο. Τ’ άλ­λα ψέμ­μα.

Η γά­τα πή­γ᾽ε­δώ και πή­γ᾽ε­κεί.
Και η σε­λή­νη στρο­βι­λί­στη­κε σα σβού­ρα
και της σε­λή­νης η πιο συγ­γε­νής φι­γού­ρα
γλί­στρη­σε, κοί­τα­ξε ψη­λά, η γά­τα, αναρ­ρι­χη­τι­κή.

Η Μαύ­ρη Μι­να­λού κάρ­φω­νε μά­τια στην σε­λή­νη.
Για­τί, κα­θώς πε­ρι­πλα­νιό­ταν και θρη­νού­σε
το κα­θα­ρό και κρύο φως στον ου­ρα­νό περ­νού­σε
και τα­ρα­χή στ’ άγριο αί­μα της εγί­νη.

Κυ­λιέ­ται η Μι­να­λού στα λα­μπε­ρά χορ­τά­ρια
και αλα­φρο­πα­τά με τα βε­λού­δι­να πο­δά­ρια.
Χο­ρεύ­εις; Πες μου Μι­να­λού, χο­ρεύ­εις;
Όταν δυο συγ­γε­νείς βρε­θούν εξ αί­μα­τος
αγάλ­λο­νται σ’ έναν χο­ρό, χα­ρά γε­μά­το.
Μα κι η Σε­λή­νη, ίσως εί­ναι πια και­ρός

Από τους κα­θώς πρέ­πει τρό­πους κου­ρα­σμέ­νη
να μά­θει αλ­λιώ­τι­κο χο­ρό.
Γλι­στρά­ει στην αση­μέ­νια χλόη η Μι­να­λού
κι από ένα σε­λη­νό­φως σε φεγ­γα­ρό­φω­το αλ­λού
γυ­ρί­ζει μα­γε­μέ­νη.

Κι η ιε­ρή Σε­λή­νη τ’ ου­ρα­νού
σ’ άλ­λη και­νούρ­για φά­ση εί­ναι δο­σμέ­νη.
Άρα­γε ξέ­ρει η Μι­να­λού πως των μα­τιών της οι κό­ρες
θα πέ­φτουν απ’ την μια αλ­λα­γή στην άλ­λη
πρώ­τα παν­σέ­λη­νες με­τά ημι­σέ­λη­νες
ολό­γιο­μες και ημι­σέ­λη­νες και πά­λι;

Σο­φή, σπου­δαία και μο­νά­χη
τα πρό­σω­πα που η Σε­λή­νη αλ­λά­ζει
στα μά­τια της τα κα­θρε­φτί­ζει, όπως κοι­τά­ζει.

Κα­μπού­ρης: Ορ­θώ­σου, ύψω­σε χέ­ρι ευ­λο­γί­ας
στον άν­θρω­πο πού βρή­κε την με­γά­λη πί­κρα.
Με νού γε­μά­το από χα­μέ­νη ευ­τυ­χία
Καί­σαρ Ρω­μαί­ος πά­λαι πο­τέ, δό­ξες και νε­κρά
κλέη, λιώ­νουν μέ­σα στην κα­μπού­ρα μου.

Άγιος: Μ’ άλ­λο για τον κα­θέ­να σχέ­διο
μας δο­κι­μά­ζει ο Θε­ός.
Δεν στα­μα­τώ να ευ­λο­γώ τον αί­τιο
κα­θώς παι­δεύ­ο­μαι, ημέ­ρας και νυ­χτός
και πε­λε­κάω το κορ­μί για­τί πο­θώ
να ξερ­ρι­ζώ­σω από το χώ­μα της σαρ­κός
Με­γά­λο Αλέ­ξαν­δρο, Αύ­γου­στο Καί­σα­ρα – κι αν αξιω­θώ

το μέ­γα πε­ρι­κά­θαρ­μα ονό­μα­τι Αλ­κι­βιά­δης
να τό­νε σβή­σω, – την πα­λιο­σα­βού­ρα μου.

Κα­μπού­ρης: Για όλους που βό­σκη­σαν κι ευ­λό­γη­σαν την σάρ­κα σου
πολ­λές οφεί­λω χά­ρι­τες, με­γά­λη ευ­γνω­μο­σύ­νη.
Μ’ ετί­μη­σαν κα­θείς κα­τά την μάρ­κα του
μα ο Αλ­κι­βιά­δης με με­γα­λο­σύ­νη.

Τι κι αν δεν πή­ρα­τε χα­μπά­ρι μή­τε λέ­ξη.
Αναμ­φι­βό­λως εί­πα και τρα­γού­δη­σα με την φω­νή
σπα­σμέ­νη, όσα μου πλή­γω­σαν την ακοή. Στην ψυ­χή μου εί­χε φα­νεί
όλη η ευ­τυ­χία της χα­ράς, την ρί­ζα και το χώ­μα της να βρέ­ξει.
Σ’έ­ναν σπα­σμό ερω­τι­κό με την Θε­ό­τη­τα, η κα­τά χά­ριν Θε­ό­της
γέν­νη­σε Θε­ό­τη­τα. Μα έπε­σε σκιά. Λη­σμό­νη­σε η ψυ­χή
του έρω­τα τους στε­ναγ­μούς, στα χεί­λη της δο­σμέ­νους από την σι­γή
κι οφεί­λει πια να ξα­ναρ­χί­σει το κοι­νό, ημε­ρή­σιο με­ρο­κά­μα­τό της.

————————————————
Άλ­λες ανα­φο­ρές στον Γέ­ητς: του Δ. Κο­σμό­που­λου, του Θ. Χα­τζό­που­λου

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Ουί­λιαμ Μπά­τλερ Γέ­ητς ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.