Zαν Κοκτό

Με το ξε­κί­νη­μα της νέ­ας χρο­νιάς, ο «Χάρ­της» πα­ρου­σιά­ζει έναν πο­λυ­σύν­θε­το και πο­λυ­τά­λα­ντο Γάλ­λο δια­νο­ού­με­νο.

Τον Jean Cocteau (1889-1963).

Πρω­τί­στως, ποι­η­τή αλ­λά και θε­α­τρι­κό συγ­γρα­φέα και μυ­θι­στο­ριο­γρά­φο, και γρα­φί­στα, και ζω­γρά­φο, και κρι­τι­κό και σκη­νο­θέ­τη!

Θα ακού­σου­με τον ίδιο να δια­βά­ζει ποι­ή­μα­τά του και με­λο­ποι­ή­σεις από ση­μα­ντι­κούς συν­θέ­τες του 20^ού αιώ­να.

Ακό­μα, απο­σπά­σμα­τα από θε­α­τρι­κά του έρ­γα με με­γά­λες φω­νές κα­θώς και απο­σπά­σμα­τα από όπε­ρες που γρά­φτη­καν πά­νω σε λι­μπρέ­τα του.

Ακό­μα θα ακού­σου­με, το σπου­δαίο ηθο­ποιό Ζαν Μα­ρέ (ερω­τι­κό του σύ­ντρο­φο για σχε­δόν 30 χρό­νια) σε ένα τρα­γού­δι, κα­θώς και την Εντίτ Πιάφ, της οποί­ας ο θά­να­τος λέ­γε­ται ότι προ­κά­λε­σε την επό­με­νη ακρι­βώς μέ­ρα (11 Οκτω­βρί­ου 1963) και τον θά­να­το του ποι­η­τή από καρ­δια­κή προ­σβο­λή.