Η Ανδρομάχη όταν λειώσουν οι πάγοι

Αν θα λειώ­σουν οι πά­γοι,
αν χα­θούν τα που­λιά και τα δά­ση,
αν το χώ­μα αλ­λού ξε­ρα­θεί και αλ­λού πλημ­μυ­ρί­σει,
τι θα γί­νει αλή­θεια
ό,τι έχου­με τό­σο πο­λύ αγα­πή­σει;
Τι θα γί­νουν οι μύ­θοι;

Ίσως μεί­νουν, προ­τεί­νω, μορ­φές μυ­θι­κές –ολο­γράμ­μα­τα–
οπτα­σί­ες αι­θέ­ριες και φά­σμα­τα
να αιω­ρού­νται στα ερεί­πια της έρη­μης γης.

Η Αν­δρο­μά­χη, ας πού­με, όρ­θια στα τεί­χη,
λί­γο πριν να δε­χθεί
το παι­δί δα­κρυό­εν γε­λά­σα­σα.
Η Αν­δρο­μά­χη στ' ανά­κτο­ρο δα­κρυρ­ροοῦσα.
Η Αν­δρο­μά­χη κρα­τώ­ντας τον νε­κρό Αστυά­να­κτα.
Η Αν­δρο­μά­χη δο­ρύ­κτητο λά­φυ­ρο ύστε­ρα˙
Μι­κρα­σιά­τισ­σα δέ­σποι­να, δού­λη κι αρ­χό­ντισ­σα
στο πα­λά­τι της Φθί­ας.

Η Αν­δρο­μά­χη αγέ­ρω­χη πά­ντα, τρισ­διά­τα­τη ει­κό­να
που πλα­νά­ται στο σύ­μπαν, κα­λώ­ντας τον Έκτο­ρα:
«Ω φίλ­τα­τε Ἕκτορ, ω με­γά­λη μου αγά­πη»