Ελεγεία

Ο Δη­μή­τρης Άνα­λις, ο φί­λος που έφυ­γε, αλ­λά μέ­νει. Έχω διαρ­κώς την όψη του μπρο­στά μου πά­ντα. Ο Δη­μή­τρης ήταν φί­λος μου από πα­λιά. Ο κα­λύ­τε­ρός μου φί­λος. Φί­λος της ισό­τη­τας, ο ποι­η­τής, ο συ­νερ­γά­της, ο υπο­στη­ρι­κτής. Σε μια επο­χή όπου στην Ελ­λά­δα δεν έβρι­σκες άν­θρω­πο, γνω­ρί­στη­κα με τον Δη­μή­τρη στην Καλ­λι­θέα, όπου εί­χα το ατε­λιέ μου. Και αυ­τός επί­σης κα­τοι­κού­σε στην ίδια γει­το­νιά. Πολ­λές φο­ρές από πα­λιά ανταλ­λά­ξα­με τις γνώ­μες μας για την τέ­χνη και την ποί­η­ση της Ελ­λά­δας. Και με­τά, στην πα­ρι­σι­νή ζωή μας, η φι­λία [μας] συ­νε­χί­στη­κε δυ­να­τή και δη­μιουρ­γι­κή. Ει­κο­νο­γρά­φη­σα ποι­ή­μα­τά του και αυ­τός έγρα­ψε για μέ­να. Υπάρ­χει τί­πο­τα κα­λύ­τε­ρο στη ζωή απ’ αυ­τό; Έτσι ταυ­τί­ζε­σαι ακρι­βώς με τον φί­λο σου.

Πό­σο πα­ρά­ξε­νη [εί­ναι] η ζωή. Όταν τη ζεις, υπάρ­χει η φω­νή και την ακούς. Όταν έλ­θει ο θά­να­τος, μέ­νει η μνή­μη σαν λυγ­μός, που έρ­χε­ται και ξα­να­έρ­χε­ται διαρ­κώς μπρο­στά σου.

Γεια σου φί­λε μου Άνα­λι. Πο­τέ δεν σε ξε­χνώ.

Το πα­ρόν κεί­με­νο γρά­φτη­κε τον Νο­έμ­βριο του 2012 για το αφιέ­ρω­μα του ελ­λη­νο­γαλ­λι­κού πε­ριο­δι­κού Desmos/Δε­σμός στον Δ.Τ.Α, όπου και εντά­χθη­κε σε με­τά­φρα­ση στα γαλ­λι­κά της Joëlle Lissorgues (τχ. 40, dossier coordonné par Antigone Vlavianou, Christian Cogné, Ismini Vlavianou, Πα­ρί­σι 2013, σσ. 21-22). [Σ.τ. Επιμ.]