Με το χέρι στην καρδιά

                    1.

«Μι­κρή ασυμ­φω­νία»

Α! κύ­ριε, κύ­ριε Κα­ρυω­τά­κη,
ποιος θα βρε­θεί;
Να μας δι­κά­σεις.

Μι­κρούς εμάς
ίδια τον ένα και τον άλ­λο,
τους τρό­πους, το πα­ρά­στη­μά μας,
το ιο­βό­λο μει­δί­α­μά μας,
το σα­βουάρ βιβρ που μας βοη­θά­ει
να μην θω­ρού­με πια το χά­λι,
και μό­νο αυ­τούς να χαι­ρε­τά­με
όσους φθο­νού­με, εμείς οι στι­χο­κρά­ται,
την σκε­φτι­κή φά­τσα,
την υπε­ρο­πτι­κή γκρι­μά­τσα
από τη μια με­ριά να βά­λεις
της ζυ­γα­ριάς, κι από την άλ­λη
πλά­στιγ­γα να βρο­ντή­σεις κά­του,
μι­ση­τό σκή­νω­μα, θα­νά­του
άθυρ­μα, συ­ντριμ­μέ­νο βά­ζον,
όλοι εμείς, εν κύμ­βα­λο πομ­φο­λυ­γο­λά­ζον.

Α! κύ­ριε, κύ­ριε Κα­ρυω­τά­κη,
εν τέ­λει ου­δείς μας θα γε­λά­σει.

Δια­σκευή του ποι­ή­μα­τος: «Μι­κρή ασυμ­φω­νία εις Α Μεί­ζον», του Κ. Κα­ρυω­τά­κη

                        2.

«Πά­ντα σε πε­ρι­μέ­νω»

Έκτο­τε πέ­ρα­σαν τρέ­να πολ­λά
Έκτο­τε δια­βά­στη­καν βι­βλία πολ­λά

Στρα­τιώ­τες όμως πά­ντα θα πε­θαί­νουν

Κά­τω απ’ τις ρά­γες του τρέ­νου

Κά­τω
Κά­τω
Απ’ τις ρά­γες
Κά­τω

Του τρέ­νου
Κά­τω

Από τις γραμ­μές του βι­βλί­ου
Κά­τω

Από τα βή­μα­τα των στρα­τιω­τών
Κά­τω

Κά­τω
Από κά­θε τι που τη ζωή σου σκε­πά­ζει
Σί­γου­ρα εγώ
Πά­ντα εγώ
Σε πε­ρι­μέ­νω.

Δια­σκευή του ποι­ή­μα­τος: «Κά­τω απ’ τις ρά­γες… », του Μ. Ανα­γνω­στά­κη

                        3.

Πορ­το­κα­λιά

Τι θλι­βε­ρός χει­μώ­νας, Θε μου!
Τι θλι­βε­ρός χει­μώ­νας!
Ένα φου­στα­νά­κι
Ένα ξε­σκο­νό­πα­νο
Κρέ­μο­νται
Και βρέ­χει
Ο γέ­ρος κοι­τά­ζει από το τζά­μι
Εγώ δεν υπάρ­χω στο άδειο κα­φε­νείο
Το ανα­πο­δο­γυ­ρι­σμέ­νο κο­ρί­τσι
Το άρ­ρω­στο παι­δί
Το σπα­σμέ­νο φλι­τζά­νι
Νύ­χτα και μέ­ρα βρέ­χει
Και όλοι κλαί­νε
Όλοι κρυώ­νουν
Κλαί­νε και κρυώ­νουν
Κλαί­νε και κρυώ­νουν
Ένα δέ­ντρο ξε­ρό
Ένα δέ­ντρο γυ­μνό
Και λα­μπιό­νια στα γιορ­τι­νά μπαλ­κό­νια
Θλι­βε­ρά ανα­βο­σβή­νουν πορ­το­κα­λί
Και νύ­χτα μέ­ρα βρέ­χει
Τι θλι­βε­ρός χει­μώ­νας Θε μου
Και ύστε­ρα χρή­μα­τα
Χρή­μα­τα
Χρή­μα­τα πολ­λά
Τα θλι­βε­ρά Χρι­στού­γεν­να των ποι­η­τών
Τα θλι­βε­ρά Χρι­στού­γεν­να όλων
Και μια γυ­ναί­κα προ­σπα­θεί
Προ­σπα­θεί τα χρό­νια να κρα­τή­σει
Με σύρ­μα­τα
Μ΄ έναν κα­θρέ­φτη
Με φτη­νές μπο­γιές
Οι μπο­γιές στά­ζουν
Τα σύρ­μα­τα την ξε­σκί­ζουν
Τα αί­μα­τα τρέ­χουν
Ένα άγριο χέ­ρι της βά­φει με μια κι­μω­λία άσπρα τα μαλ­λιά
Και όλοι κλαί­νε
Βρέ­χει και κλαί­νε
Βρέ­χει και κρυώ­νουν
Κλαί­νε και κρυώ­νουν
Και πιο ύστε­ρα πά­λι χρή­μα­τα
Χρή­μα­τα λί­γα
Χρή­μα­τα ελά­χι­στα
Χρή­μα­τα κα­θό­λου
Τι θλι­βε­ρός χει­μώ­νας Θε μου
Τι θλι­βε­ρός χει­μώ­νας

Δια­σκευή του δι­πλού ποι­ή­μα­τος: «Πορ­το­κα­λιά», του Μ. Σα­χτού­ρη

Το τε­λευ­ταίο στιγ­μιό­τυ­πο της ευ­ρω­παϊ­κής δια­νό­η­σης

Η μέ­ρα έγερ­νε γλυ­κά στο παρ­μπρίζ του σπα­σμέ­νου ντε­σε­βό· θλιμ­μέ­νος Μπά­στερ Κί­τον ο οδη­γός κι η ξέ­πνοη, πια, Ενά­τη να πα­σχί­ζει από βρα­χνά ερ­τζια­νά –μα το μο­ντάζ βω­βό– ν’ ακου­στεί ξα­νά. Το πρό­γραμ­μα δια­κό­πτου­νε οι δια­φη­μί­σεις· και η αυ­λαία, ρυ­τί­δα ευ­ρω­παϊ­κή, να σπρώ­χνει στα κα­μα­ρί­νια τον άλ­λο­τε πρί­γκι­πα, τον άλ­λο­τε τρε­λό.

Δια­σκευή του ποι­ή­μα­τος: «Το τε­λευ­ταίο στιγ­μιό­τυ­πο της ευ­ρω­παϊ­κής δια­νό­η­σης», του Στ. Μή­τα

5.

Η μι­κρού μή­κους πα­τρί­δα μου

Τι εί­ναι ἡ πα­τρί­δα μας; Μην εί­ν’ η χώ­ρα της Μαλ­βί­νας;
Μην ει­ν’ η χώ­ρα της Με­λί­νας;

Μην εί­ν’ ο Γιάν­νης Πά­ριος;
Μην εί­ναι πτή­ση κό­στους χα­μη­λού;

Μην εί­ναι η απο­μύ­ζη­ση ακτο­γραμ­μών,
σαν τα κα­τσί­κια που βο­σκάν τ’ αλά­τι αν­θο­λο­γί­ες καρτ-πο­στάλ;

Μην ίσως την σέρ­νει δά­νειο οχη­μα­τα­γω­γό,
και τα λο­γής βα­ρούλ­κα που τα μέ­λη της ση­κώ­νουν;

Μην εί­ναι τά­χα­τε επέν­δυ­ση με ορί­ζο­ντα
Κι αν­δρό­γυ­να σε­να­ρια­κά;
Ου­ζά­κι και κα­λή καρ­διά,
ντο­μα­τού­λα με λα­δά­κι ρι­γα­νά­τη,
κι ο Πά­ριος, πά­λι, νη­σιώ­τι­κα να σι­γο­τρα­γου­δά;

Όλα πα­τρί­δα μας! Ανά­βει Πα­πα­στρά­το και κοι­τά
πως τα συμ­φέ­ρο­ντα τρώ­νε τους τρα­γου­δι­στές
και λά­μπει η μι­κρού μή­κους πα­τρί­δα μου
και βρα­βεύ­ε­ται σε ξέ­να φε­στι­βάλ.

Δια­σκευή των ποι­η­μά­των «Μι­κρού Μή­κους» και «Εθνι­κός Ύμνος», του Θ. Ρα­κό­που­λου,
βα­σι­σμέ­νη στο ποί­η­μα «Τι εί­ναι η πα­τρί­δα μας», του Ι. Πο­λέ­μη