Είναι 1866 όταν ο Γιά­κου­μο Κοϊ­ζού­μι, ή, κα­λύ­τε­ρα, αυ­τός που αρ­γό­τε­ρα θα γί­νει ο Γιά­κου­μο Κοϊ­ζού­μι αλ­λά αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι μό­νο ο Lafcadio και σε μια πρω­τύ­τε­ρη ήταν ο Λευ­κά­διος,αντι­λαμ­βά­νε­ται με την άκρη του μα­τιού του το πρό­σω­πο του Andrea Calbo ή Κάλ­βου στην αυ­λή του σχο­λεί­ου του, του Σεντ Κάθ­μπερτς του Ντά­ραμ. Το γε­γο­νός αυ­τό εκ­πλήτ­τει σφό­δρα τον Lafcadio, μιας και σε κα­νέ­να ση­μείο της δε­κα­ε­ξά­χρο­νης ως τό­τε ζω­ής του δεν εί­χε κά­ποια αντί­λη­ψη πε­ρί του χα­ρα­κτή­ρα του προ­σώ­που του Κάλ­βου ώστε να το ανα­γνω­ρί­ζει, ενώ εί­ναι αμ­φί­βο­λο αν εί­χε πο­τέ ακού­σει το όνο­μα του Ζα­κυν­θι­νού, χα­μέ­νου όπως ο ίδιος στον στρό­βι­λο του χω­ρο­χρό­νου και στη σα­γή­νη των με­τα­μορ­φώ­σε­ων.

Ωστό­σο, γε­γο­νός εί­ναι πως το ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο «Αν­δρέ­ας Κάλ­βος» σχη­μα­τί­ζε­ται αυ­τό­μα­τα και ανε­ξή­γη­τα στο μυα­λό του νε­α­ρού Λευ­κά­διου, που, χα­μέ­νος κυ­ριο­λε­κτι­κά στη σκέ­ψη αυ­τή, στη σκέ­ψη ότι μό­λις εί­δε ένα πρό­σω­πο το οποίο ο ιδιο­κτή­της του έχει χά­σει και πι­θα­νώς να ανα­ζη­τά, και μά­λι­στα απελ­πι­σμέ­να, βρί­σκε­ται πρό­σω­πο με πρό­σω­πο με έναν χα­μη­λής ευ­φυί­ας Σκο­τσέ­ζο ντα­γλα­ρά ονό­μα­τι Ντάν­καν, ο οποί­ος, εν μέ­σω μιας φα­ντα­σί­ω­σης ότι εφορ­μά κα­τά τού κα­τα­κτη­τή στη μά­χη του Κου­λό­ντεν, λογ­χί­ζει, εξ αμε­λεί­ας αλ­λά ανε­πί­στρε­πτα, τον Lafcadio με μια ακο­νι­σμέ­νη στέ­κα που βρή­κε πε­τα­μέ­νη απ’ τον επι­στά­τη στον προ­αύ­λιο χώ­ρο (στη δι­κή της προη­γού­με­νη ζωή, η στέ­κα αυ­τή εί­χε δι­δα­κτι­κό ρό­λο, κα­θώς απ’ αυ­τήν κρε­μό­ταν ένας πα­λιό­τε­ρος χάρ­της της βρε­τα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας στην αί­θου­σα δι­δα­σκα­λί­ας).

Ο Γιά­κου­μο, αυ­τός που θα γί­νει ο Γιά­κου­μο αλ­λά εί­ναι ακό­μη μό­νο ο Lafcadio, ουρ­λιά­ζει από πό­νο σαν Κύ­κλω­πας κα­θώς το μυ­τε­ρό κομ­μά­τι της στέ­κας του Ντάν­καν δια­περ­νά την κό­ρη του αρι­στε­ρού του μα­τιού. Ξε­χνά­ει με­μιάς τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του προ­σώ­που του Calbo, τα οποία θα ξα­να­θυ­μη­θεί εντε­λώς απρό­βλε­πτα πο­λύ με­τά, με­τά το Σιν­σι­νά­τι, τη Νέα Ορ­λε­ά­νη, την κου­ζί­να Cajun και το βου­ντού, λί­γο πριν τα τέ­λη του Σε­πτέμ­βρη του 1904, στο Τό­κιο. Τό­τε όμως το πρό­σω­πο του Calbo εμ­φα­νί­ζε­ται στον μο­νό­φθαλ­μο Χερν ως για­πω­νέ­ζι­κο φά­ντα­σμα, ως Yōkai, κα­θώς σκύ­βει να μυ­ρί­σει τα λου­λού­δια στον κή­πο του μια γλυ­κιά νύ­χτα στις αρ­χές του ια­πω­νι­κού Φθι­νο­πώ­ρου.

Τρέ­μο­ντας σχε­δόν, ο Γιά­κου­μο, κά­πο­τε Lafcadio και αρ­χι­κά Λευ­κά­διος, παι­δί που εγκα­τα­λεί­φθη­κε κα­τ’ επα­νά­λη­ψη και απ’ όλους μέ­χρι να βρει κα­τα­φύ­γιο στη στορ­γι­κή αγκα­λιά του υπερ­φυ­σι­κού, θα επι­στρέ­ψει στο δω­μά­τιό του, θα εντο­πί­σει έναν ενη­με­ρω­μέ­νο χάρ­τη της βρε­τα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας και θα με­τρή­σει την ακρι­βή από­στα­ση ανά­με­σα στο Σεντ Κάθ­μπερτς του Ντά­ραμ και στο Λά­ουθ του Λίν­κολν­σιρ. Εί­ναι 159,9 μί­λια και ήταν τρία χρό­νια πριν τον θά­να­το του Calbo, ο οποί­ος, σκέ­φτε­ται με κά­ποιο τρό­μο ο Γιά­κου­μο, πι­θα­νώς να μη βρή­κε πο­τέ το χα­μέ­νο πρό­σω­πό του.