Τόπος λατρείας & άλλα ποιήματα

Τό­πος λα­τρεί­ας

Να εί­σαι κο­ντά μου,
να σε υφαί­νω,
ορι­ζό­ντια,
κά­θε­τα
στην κλί­νη.
Να γέρ­νει η γλώσ­σα σου,
μέ­σα μου,
στον καρ­πό,
να πυ­ρώ­νω.
Να αλ­λά­ζεις πλευ­ρό στην ύλη,
πά­νω στην ωρί­μαν­ση
του φω­τός.
Οι ενέρ­γειες να πει­ρα­μα­τί­ζο­νται
να αν­θί­σουν,
στον κή­πο,
με τα χιο­νι­σμέ­να αρ­γυ­ράν­θε­μα,
που μο­σχο­βο­λούν προ­μή­νυ­μα Χρι­στου­γέν­νων.

Πε­ρι­χα­ρα­κω­μέ­νη

Κυο­φο­ρώ μια απόρ­ρι­ψη
χρό­νια τώ­ρα.
Σφη­νώ­με­νο το αγέν­νη­το στη μή­τρα μου,
ρου­φά γά­λα και τη θη­λή μου προς τα μέ­σα,
για επι­βί­ω­ση.
Αλ­λά­ζω πά­νες δε­ξιά κά­τω από το στή­θος πέ­ντε φο­ρές τη μέ­ρα.
Σέρ­νω την κοι­λιά μου στον ήλιο για βι­τα­μί­νη d.
Θα βγει δυ­να­τό παι­δί αυ­τή η απόρ­ρι­ψη. Δί­νω όλο το οξυ­γό­νο μου.
Μά­να πα­ρα­δο­μέ­νη στη θυ­σία.
Σή­με­ρα θύ­μω­σα μπρος τον κα­θρέ­φτη της νε­ό­τη­τας.
Έμπη­ξα τα δυο μου χέ­ρια στη μή­τρα να τρα­βή­ξω την απόρ­ρι­ψη,
από μέ­σα βγή­κε η εν­θάρ­ρυν­ση.
Δεν το ήξε­ρα, λά­θος η πρό­γνω­ση του σπέρ­μα­τος που διείσ­δυ­σε μέ­σα μου. Πά­ντα ήμουν εύ­κο­λη στην εμπι­στο­σύ­νη. Ακό­μα εί­μαι.
Τώ­ρα όμως ξέ­ρω να ξε­χω­ρί­ζω το σπέρ­μα από τον άντρα.
Εί­μαι Ελεύ­θε­ρη!

Πι­θα­νό­τη­τα 

Ανα­πο­λώ τα χρό­νια
Τό­τε, που σ' αγα­πού­σα αγνά.
Έφτα­να ως την άκρη του γκρε­μού και πά­λι από την αρ­χή.
Δεν με ένοια­ζε.
Αρ­κεί να ει­σέ­πνεα μια ανά­σα της μορ­φής σου.
Τό­τε γύ­ρι­ζα σπί­τι και ονει­ρευό­μουν έναν κό­σμο γε­μά­το από σέ­να.
Σου έγρα­φα γράμ­μα­τα με τα παι­δι­κά μου δά­χτυ­λα,
από εκεί­νο το απά­τη­το ακό­μη κομ­μά­τι της καρ­διάς μου,
που τε­λι­κά δεν σου έδι­να πο­τέ.
Τα δά­χτυ­λα με­γά­λω­ναν και εγώ ακό­μη σου έγρα­φα γράμ­μα­τα.
Πο­τέ δεν έκλα­ψα,
πο­τέ δεν πέν­θη­σα εκεί­νη την αγά­πη.
Ώσπου με­γά­λω­σαν πο­λύ τα δά­χτυ­λά μου,
γε­μά­τα χα­ρα­κιές εμπει­ριών, προσ­δο­κί­ες,
ελ­πί­δες.
Ατέ­λειω­τα θέ­λω εγκλω­βί­στη­καν στην πί­σω πόρ­τα της αγνό­τη­τας.
Με φί­λη­σες και ο πό­λε­μος μό­λις ξε­κί­νη­σε.