Παλίμψηστο πυρός & άλλα ποιήματα

Πό­λη

Πό­λη σε βλέ­πω από τη θά­λασ­σα
Σ’ έφτια­ξα όμορ­φη και δι­κιά μου
Δε­κέμ­βριος 97 φο­ρές του αιώ­να
Με­ταλ­λι­κοί ήχοι βι βι βια αν
Ευ­χές ολό­σω­μες χυ­τές
κρύ­βουν το πρό­σω­πο σε ομί­χλη
με αχτί­να ασή­μα­ντη στο μά­τι
Χά­νε­σαι στις πα­λίρ­ροιες
Ασυ­νάρ­τη­τη θύ­ελ­λα αι­σθη­μά­των
Δυ­σεύ­ρε­τη αρε­τή του νό­στου
Στε­ρη­μέ­νη ακύ­ρω­ση στοι­χη­μά­των
Το κύ­μα πό­λη μου το κύ­μα
Ναυά­γιο και χυ­τή­ριο
Συρ­ρα­φή ρωγ­μών σε αχνό ροζ
Σκια­γρα­φία αν­δρό­γυ­νου
Σιω­πή σε αχνι­σμέ­νη τοι­χο­γρα­φία αστι­κού δω­μα­τί­ου

^{Θέρμη 31.8.2022}

Η σκά­λα

Ανέ­βη­κα τη σκά­λα του ερ­γά­τη
Στα­γό­να γά­λα η θύ­μη­ση
Πα­ρά­θυ­ρο ανοι­χτό οι σκου­ρια­σμέ­νοι ανε­μο­δεί­χτες του κε­νού
Κα­τάρ­τια οι στέ­γες της θά­λασ­σας
Οι κα­θι­στές μορ­φές συ­νά­θροι­σαν τα χρό­νια στον πί­να­κα της αμ­μου­διάς
Τα ρο­λό­για ξε­κρέ­μα­στα στε­γνά
Ρου­φούν τη σιω­πή τα φύλ­λα στην ύστε­ρη αιώ­ρη­ση
Μά­κραι­νε πί­σω μου η άρια της υψι­φώ­νου
Βρο­χή τα πα­λιά slides σαν χθε­σι­νά επει­σό­δια
Με θω­ρούν το γε­ω­με­τρι­κό χτέ­νι­σμα το στρα­βο­φο­ρε­μέ­νο φα­νε­λά­κι τα ατρύ­πη­τα μά­τια
Αδιό­ρα­τα ίχνη συ­να­ντή­σε­ων
Το πλοίο δια­περ­νά­ει τα πο­λυώ­ρο­φα σπί­τια αφή­νο­ντας εκτός πλώ­ρη και πρύ­μνη
Το παι­δί με την μπά­λα και επι­δέ­ξια ζιγκ ζαγκ ανά­με­σα στο πλή­θος
προ­λα­βαί­νει τους θο­ρύ­βους του χά­ους στο θά­μπος του βα­σι­λέ­μα­τος
Ο ήλιος κάρ­φω­σε τους λουό­με­νους στα κα­θί­σμα­τα

η ζω­γρα­φιά το θυ­μί­ζει

^{Αθήνα 23.12.2022}

Πα­λίμ­ψη­στο πυ­ρός

            […] καἱ χάσῃς σου τὸν Πρό­δρο­μον, τὸν κάλ­λι­στον εὐχέ­την. (Πρό­δρ. Ι 274)

Πυρ και ύδωρ
Ποί­η­μα και απου­σία
Λέ­ξεις με δύο α
Της στέ­ρη­σης της αύ­ξη­σης
Κε­νό
Πα­λίμ­ψη­στο γρα­φών
Πυρ απρο­σπέ­λα­στο σε βυ­θό πραγ­μά­των
Ωσό­του φά­νη­κε Απρό­σω­πος
φα­ντα­σία που χαϊ­δεύ­ει πε­ρα­στι­κά τα σώ­μα­τα
ο μα­ΐ­στρος
σε απο­μει­νά­ρια σκη­νι­κού
με γλώσ­σα των ει­κό­νων
Και το ύδωρ;
Φοι­νι­κό­δε­ντρα σε χώ­μα­τα με κα­κές συ­νή­θειες
Επι­θυ­μί­ες άκα­κων ιπ­πό­κα­μπων στην πα­λά­μη
Μη σβή­νε­τε τη χα­μη­λό­φω­νη αρ­χι­κή εγ­γρα­φή
Απο­στα­λά­ζει από­στα­μα και απο­σπό­ρι
Ευ­χή της μά­νας

^{Κέρκυρα 26.10.2020}

Ευ­το­πία

Αστα­θή το­πία
στα μά­τια μας αθά­να­τα
πα­νά­κρι­βα των πα­λαιο­τέ­ρων των ημε­ρών
μας απορ­ρο­φούν στη γη
προ­σφέ­ρο­ντας την αλ­φα­βή­τα των μο­ρί­ων
Συ­νειρ­μοί και αντι­θέ­σεις
υπο­θέ­σεις και οιω­νο­σκο­πί­ες
χω­ρούν ήτ­τες και φό­νους

Αστα­θή το­πία
σαν δη­λη­τή­ρια και αγου­ρί­δες
ήταν σπό­ροι της ακι­νη­σί­ας
Έρ­χο­μαι από τη θά­λασ­σα στη στε­ριά σου
τα σώ­μα­τα μας το­πία αστα­θή
ταυ­τί­ζο­νται με εκεί­να τα βου­νά
που κά­θε μέ­ρα αλ­λά­ζουν και από κά­τι
κι όμως από μα­κριά
για αιώ­νες φαί­νο­νται ίδια

²⁰¹⁵

Ἐρκος

Να φι­λή­σω τα δό­ντια της
άσπρα τε­τρα­δί­ου ανοι­χτού στη σε­λί­δα 20
Αμ­φι­βο­λία στην αμ­φι­βο­λία για την απε­ρί­φρα­στη έλ­ξη
σαν δί­λημ­μα που ξε­κόλ­λη­σε από τοί­χους
που φο­ρού­σαν 23 χρό­νια το ίδιο χρώ­μα άσπρο
σαν τα δό­ντια της τα αρ­μο­νι­κά
σαν το χα­μό­γε­λο της γνω­ρι­μί­ας
ίσως μια σκη­νή άπαι­χτου δρά­μα­τος χι­λιο­δια­βα­σμέ­νου
Να φι­λή­σω τα δό­ντια της
το βρά­δυ που θα σβή­σουν οι ανα­μνή­σεις
Το κα­θα­ρό άσπρο όλων των χρω­μά­των
μό­νον άσπρο δεν εί­ναι
αλ­λά το λέ­με έτσι

^{Αθήνα 8/7/2017}

Πέ­τρες

Το σού­ρου­πο ται­ριά­ζει στο νη­σί με τις πέ­τρες
Μα­ζε­μέ­νες στις γω­νί­ες
λη­σμό­νη­σαν το βά­ρος τους
αθροί­ζο­νται δί­χως προ­έ­λευ­ση και προ­ο­ρι­σμό
ση­μά­δια δια­δρο­μών και στά­σε­ων
αταύ­τι­στα
Πέ­τρες σω­ροί
σαν αυ­γές και βα­σι­λέ­μα­τα
σε μοβ ορί­ζο­ντες
στους σκλη­ρούς κρου­νούς του χρό­νου

^{Διάπλους Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα 27/7/2020}