(…) άκουσα κάποτε ένα κονσέρτο ξύλου Μοζάρτειο (…) Ήταν ένα μεγάλο δαντέλωμα από χρόνους σοβαρούς μαζί και τρελούς, ένα περίπλοκο και συγχρόνως λογικότατο καλλιτέχνημα ρυθμών, το σήμασμα του ξύλου εκείνη τη νύχτα. Ζήτησα να μάθω τον εκτελεστή. Ήταν ένας μικρός δόκιμος. Είχε τάλαντο. Το τάλαντο δημιουργεί από το τίποτα (…) και κάποτε, αλήθεια, ο σημαντάρης, από κούραση, από ανία, άλλαξεν έξαφνα την πεζή του μουσική, ταχύνοντας, πυκνώνοντας, αλαργεύοντας τους χρόνους, ή δυναμώνοντας τους χτύπους, κι ένιωθα τότε την φτωχή του προσωπικότητα κι άκουγα το ξύλο να δίνει τα σοβαρά του ραλεντάντι, τα αλέγκρα του και την τρέλα των ρυθμών του!
(…) ένα σφυρί κι ένα κομμάτι ξύλο σου φτάνουν, τέχνη που κινείσαι στη θεία περιοχή του χρόνου.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Άγιον Όρος (1934)
(…) χτυπώντας τις καμπάνες ο καμπανάρος βάνει και την ψυχή του να κραδαίνεται μαζί με τους χαλκούς.
Τ.Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
Άσκηση στον Άθω (1963)
