Ποίημα για τον Ηλία Λάγιο

Μή­τρα μαύ­ρη μ’έ­βγα­λε, μει­ζό­νων και ελασ­σό­νων.
Εί­μαι ο κα­θ’υ­περ­βο­λήν, η σαρξ εκ της σαρ­κός της·
ο contre jour, ο αγ­χέ­μα­χος· η γλώσ­σα με τη γλώσ­σα.

Εκεί­νη ζει με σκό­τος βι­βλι­κό τις πο­λι­κές της νύ­χτες. Πύ­ρι­νη και ηλιό­φω­τη.
Όποιος την αγα­πή­σει, κερ­δί­ζει αει­θα­λή ζωή και Δό­ξα εν Υψί­στοις.
Εγώ εσω­στρέ­φω ρη­το­ρώ. Εγώ ελαύ­νω έκρη­ξη. Θά­να­το και ζωή ελαύ­νω.
Ρέω με ρέ­ο­ντες πο­τα­μούς σα­ρώ­νω ασπρό­ρου­χα και polaroid προ­γό­νων.

Άγ­γε­λε Τα­ξιάρ­χη μου και Πα­λα­μά δρα­γά­τη μου
γέ­ρο μου, Κώ­στα, μά­στο­ρα και Από­στο­λε Αν­δρέα
βάλ­τε φω­τιά στους κλή­δο­νες, φι­λή­στε τις φι­λή­δο­νες.

Για­τί εί­μαι ήπαρ με­λα­νό, συ­κώ­τι νε­ο­γοτ­θι­κό
Perpetual Adoration στη Βού­δα και την Πέ­στη,
με οξυ­κό­ρυ­φους σπα­σμούς κι αψι­δω­τές τις πύ­λες
                  του Ερ­χο­μέ­νου.