Η μέδουσα

Aλ­λά κι εκεί­νος ο ευ­λο­γη­μέ­νος, αυ­τός πού εί­χε φτά­σει στα έσχα­τα όρια και από τό­τε ήξε­ρε [...]
Γιώρ­γος Ιω­άν­νου, «Ο ανά­πη­ρος»

Κάτω απ’ τη γέ­φυ­ρα, εκεί που έσκα­γε ο πο­τα­μός στη θά­λασ­σα, εκεί που πλά­ται­νε η κοί­τη του και λί­μνα­ζαν τα πρά­σι­να νε­ρά, μπρο­στά απ’ τα βρύα και τις κα­λα­μιές, τις γλι­τσια­σμέ­νες πέ­τρες και τις λά­σπες με τις άμ­μους, μπρο­στά στα χέ­λια και στα κε­φα­λό­που­λα, στις νε­ρο­φί­δες, στις χε­λώ­νες, στα βα­τρά­χια, που τα ψα­ρεύ­αν όλα αυ­τά με ζυ­μω­μέ­νο ψω­μο­τύ­ρι στο αγκί­στρι τους, με ρώ­γα από στα­φύ­λι ή με ντο­μά­τα, σκου­λή­κι, μύ­γα ή σα­λι­γκά­ρι, ό,τι βρί­σκα­νε, και με σου­γιά­δες με­τά ανοί­γαν τις κοι­λιές τους κι όταν πε­τύ­χαι­ναν ψα­ρά­κια άκρη άκρη μια πέ­τρα που έπαιρ­ναν πλα­κου­τσω­τή στο χέ­ρι τους και κα­τά πά­νω τους με μα­στο­ριά τη ρί­χναν κι έξω πε­τά­γο­νταν εκεί­να και χτυ­πιό­ντου­σαν δυο δυο, τρία τρία ή ένα μό­νο του και σπαρ­τα­ρού­σαν και λα­μπύ­ρι­ζαν στο φως κι έτρε­χαν γρή­γο­ρα αυ­τοί να τα μα­ζέ­ψουν, στα τε­νε­κέ­δια τους να τα έχουν με νε­ρό ώσπου στις γά­τες ζω­ντα­νά να τα πε­τά­ξουν, εκεί, στη γέ­φυ­ρα από κά­τω και μπρο­στά απ’ τις κα­λα­μιές, στις λι­βε­λού­λες και στα αβγά από τα κου­νού­πια του εί­πε ο ένας με το χέ­ρι του άλ­λου να το κά­νουν.
Πή­γαι­νε τό­τε στην κα­τσί­κα και την τάι­ζε, έρη­μες ώρες, στου με­ση­με­ριού την κά­ψα πά­νω, φύλ­λα έκο­βε ή τρι­φύλ­λια ή χορ­τά­ρια και της έρι­χνε και στα μα­στά­ρια της το βλέμ­μα σκα­λω­μέ­νο. Κι όταν στον τρά­γο κά­ποια μέ­ρα την οδή­γη­σε κι ήρ­θε ξε­ση­κω­μέ­νος από δί­πλα της ο τρά­γος και ρου­θου­νί­ζο­ντας κι έξω τη γλώσ­σα βγά­ζο­ντας και με βε­λά­σμα­τα κο­φτά την τρι­γυρ­νού­σε, με το κε­φά­λι όμως εκεί­νη τον από­διω­χνε και τον σκου­ντού­σε κι όλο έκα­νε να φύ­γει και του αρ­νιό­ταν πει­σμω­μέ­νη, όσο κι αν πά­σχι­ζε, να στα­θεί πί­σω της και να την κα­βα­λή­σει, σαν κα­κιω­μέ­νος την τρα­βού­σε όταν τη γύ­ρι­ζε και ού­τε φύλ­λο να βο­σκή­σει δεν την άφη­νε. Κι άλ­λο­τε πά­λι στο χω­ρά­φι πέ­ρα πή­γαι­νε πε­σμέ­να μή­λα ή σά­πια αχλά­δια κου­βα­λώ­ντας και στο γαϊ­δού­ρι με τα χέ­ρια του τα πρό­σφε­ρε ένα προς ένα, κι ας κολ­λού­σαν τα ζου­μιά τους, και μια στο στό­μα του που τα άρ­πα­ζε και έστα­ζε και μια στα σκέ­λια του το μά­τι βυ­θι­σμέ­νο, το μαύ­ρο εκεί­νο, το πε­ρή­φα­νο το πρά­μα του πό­τε θα πιά­σει εκεί μπρο­στά του να μα­κραί­νει.
Αλ­λά το πρά­μα το δι­κό του ού­τε το κοί­τα­ζε κι όλο το χέ­ρι του μα­κριά από το βρα­κί του. Βρα­δά­κι μό­νο μια φο­ρά στην πό­λη του, απ’ τα αγ­γλι­κά του που γυρ­νού­σε κι ήταν μό­νος κι εί­χε ο δρό­μος ησυ­χία κι ένας τον φώ­να­ξε, έλα, που του εί­πε, εδώ από δί­πλα να σου δεί­ξω και τον πλη­σί­α­σε κι εκεί­νος τό­τε του ’δει­ξε και τον φο­βή­θη­κε και έφυ­γε τρε­χά­τος, το ίδιο όμως που κι αυ­τός ύστε­ρα σπί­τι του όρ­θιος έκα­νε μπρο­στά από τον κα­θρέ­φτη, τό­τε μο­νά­χα ώρα πολ­λή το ’χε στα χέ­ρια του κι ήταν εκεί­νος σαν και πά­λι να του δεί­χνει μέ­σα στον δρό­μο αλ­λά τρε­χά­τος να μη φεύ­γει αυ­τός και μπρος του αμί­λη­τος να μέ­νει και να βλέ­πει, μέ­χρι που μού­δια­σε ως τη ρί­ζα του και γλύ­κα­νε και που λα­χά­νια­σε και έκλει­σε τα μά­τια. Και στην εξο­μο­λό­γη­ση όταν πή­γε και το εί­πε του πα­πά, όρ­κο τον έβα­λε ο πα­πάς να πά­ρει, όρ­κο απα­ρά­βα­το τα χέ­ρια και τα μά­τια του από το πρά­μα του από­στα­ση, αλ­λιώς κό­λα­ση. Και δεν τον πά­τη­σε τον όρ­κο μέ­χρι που ήρ­θα­νε τό­τε απ’ την πό­λη κα­λο­καί­ρι και χορ­τά­ρια πή­γαι­νε όλο στην κα­τσί­κα και την τάι­ζε και στο γαϊ­δού­ρι άλ­λες φο­ρές μέ­σα στην κά­ψα. Αλ­λά τα βρά­δια στον βα­θύ πά­νω τον ύπνο του όνει­ρα του έρ­χο­νταν με μέ­δου­σας πλο­κά­μια, μέ­δου­σας διά­φα­νης με νάρ­κη που τον τύ­λι­γε λι­γω­τι­κή γύ­ρω στα σκέ­λια του, στο πρά­μα, κι ήταν τυ­λίγ­μα­τα από χέ­ρια που τον γύ­ρευαν κι ήταν φι­λιά από ξέ­νο στό­μα δι­ψα­σμέ­νο και ως τη ρί­ζα του όλος μού­δια­ζε και γλύ­και­νε και στο βρα­κί του το πρωί ξε­ροί λε­κέ­δες.
Κά­τω απ’ τη γέ­φυ­ρα τον βρή­καν νύ­χτα κι έσκου­ζε κι ανα­πε­τά­ρι­ζε ο άλ­λος δί­χως χέ­ρια, στον δρό­μο μέ­σα το δε­ξί στα χώ­μα­τα άσπρι­ζε, το αρι­στε­ρό πλάι στα βρύα κο­λυ­μπού­σε και καρ­φω­τό στις κα­λα­μιές το μη­χα­νά­κι του, σμή­νη κου­νού­πια από πά­νω να βουί­ζουν. Έρ­χε­ται ακό­μα κα­λο­καί­ρια από την πό­λη αυ­τός, σα­ρά­ντα χρό­νια έχουν πε­ρά­σει και θυ­μά­ται και μια κα­ρέ­κλα γυ­ρι­σμέ­νη προς τη θά­λασ­σα, την ίδια πά­ντα, ξε­χω­ρί­ζει άκρη του δρό­μου. Κα­νείς δεν πά­ει να τη ση­κώ­σει κι ού­τε κά­θε­ται και αυ­το­κί­νη­τα περ­νούν και μη­χα­νά­κια μέ­σα στον δρό­μο πιο πο­λύ από τό­τε τρέ­χο­ντας, που ήταν στε­νός και χα­μη­λός και χω­μα­τέ­νιος. Κι ένας χο­ντρός μό­νο που μπλού­ζα δεν φο­ρά­ει πο­τέ κά­θε­ται εκεί κα­μιά φο­ρά κι ού­τε τον νοιά­ζει και όλο απέ­να­ντι στη θά­λασ­σα τα μά­τια του, χτι­στό μπα­λό­νι από κά­τω η κοι­λιά του, που να σταυ­ρώ­σει θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα πά­νω της τα δυο του χέ­ρια απ’ τους αγκώ­νες, αν τα εί­χε. Δεν τα έχει όμως και γυ­μνός και μό­νος κά­θε­ται κι όταν στη βόλ­τα αυ­τός περ­νά­ει από μπρο­στά του, δεν χαι­ρε­τιού­νται κι ού­τε ξέ­ρει αν τον θυ­μά­ται πια κι απ’ το χω­ριό μέ­σα στον δρό­μο τό­σα χρό­νια εί­ναι παι­διά κι άλ­λα που γλί­τω­σαν ή χά­θη­καν, αλ­λά τα χέ­ρια κα­νε­νός δεν του κο­πή­καν. Και στην κα­τσί­κα με τον τρά­γο τό­τε, σκέ­φτε­ται, μα­κά­ρι ο άλ­λος να ’χε πά­ει αλ­λά ο τρά­γος να την κα­βά­λη­σε στο τέ­λος ή νε­ρό­φι­δα γύ­ρω στο πρά­μα του με γλύ­κα να γλι­στρού­σαν ή το δι­κό του χέ­ρι εκεί, κά­τω απ’ τη γέ­φυ­ρα, μες στο βρα­κί του να γι­νό­ταν να του χώ­νει ή μή­πως ο άλ­λος με τη μέ­δου­σα κα­λύ­τε­ρα όλος να μού­δια­ζε κι ακό­μα να μου­διά­ζει, για­τί τον όρ­κο εκεί­νος πή­ρε και τον κρά­τη­σε σα­ρά­ντα χρό­νια τώ­ρα κι ού­τε τον πα­τά­ει.