Πρόβα αθανασίας σε μικρή χώρα

Τον Χά­ρο ψά­χνω για να βρω, χά­ρη να του ζη­τή­σω…
(πα­ρα­δο­σια­κό Οι­νουσ­σών)

Με τη φύ­λα­ξη της ει­σό­δου στο στό­μιο του κρα­τή­ρα επι­φορ­τι­σμέ­νος ήταν ο πα­νό­πτης Άρ­γος και τα εκα­τό του μά­τια. Λαι­μη­τό­μοι ακρι­βεί­ας ακο­λου­θού­σαν για την πλή­ρη εξα­σφά­λι­ση του απορ­ρή­του των πει­ρα­μά­των.
Εντός του σβη­σμέ­νου ηφαι­στεί­ου, πί­σω από σφρα­γι­σμέ­νες θύ­ρες θη­σαυ­ρο­φυ­λα­κί­ου, λει­τουρ­γού­σαν με πά­σα μυ­στι­κό­τη­τα τα ερ­γα­στή­ρια — εκεί όπου σχε­δια­ζό­ταν η τέ­λεια πα­γί­δα για τον Χά­ρο­ντα. Η σύλ­λη­ψη υπήρ­ξε με­γα­λο­φυ­ής : θα του έρι­χναν προς βο­ρά απα­τη­λά ομοιώ­μα­τα.
Η υλο­ποί­η­ση της ιδέ­ας απο­τε­λού­σε τη με­γα­λύ­τε­ρη στα χρο­νι­κά πρό­κλη­ση της τε­χνο­λο­γί­ας. Επι­στή­μο­νες και επεν­δυ­τές από όλον τον πλα­νή­τη συ­νερ­γά­ζο­νταν για το κοι­νό κα­λό. Οι με­γι­στά­νες του πλού­του εί­χαν ήδη προ­πλη­ρώ­σει τα ομοιώ­μα­τά τους. Ώσπου ήρ­θε η μέ­ρα που ο πρώ­τος απα­τη­λός θνη­τός έγι­νε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πριν καν βγει στην αγο­ρά, οι δεί­κτες των χρη­μα­τι­στη­ρί­ων έσπα­σαν κά­θε προη­γού­με­νο ρε­κόρ.
Βε­βαί­ως, οι έρευ­νες συ­νε­χί­ζο­νταν πυ­ρε­τω­δώς έως ότου το προ­ϊ­όν γί­νει προ­σι­τό και στους κοι­νούς θνη­τούς, όπως τα­μείο και δη­μο­κρα­τία επι­τάσ­σουν. Και όντως έγι­νε με μια εφαρ­μο­γή στα κι­νη­τά, φι­λι­κό­τα­τη προς τον χρή­στη. Η ονο­μα­σία αυ­τής δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι συμ­βα­τή με τη Βί­βλο της Τε­χνο­λο­γί­ας : «ΒΦΚΜΚ», του­τέ­στιν «Βά­τος φλε­γο­μέ­νη και μη καιο­μέ­νη».
Τώ­ρα πια, ακό­μη και στις χώ­ρες του τρί­του κό­σμου, η εφαρ­μο­γή γι­νό­ταν ανάρ­πα­στη. Κα­ταρ­γή­θη­καν με­μιάς πό­λε­μοι, κη­δεί­ες, μαιευ­τή­ρια, ασφα­λι­στή­ρια ζω­ής. Σ’ όλα τα γε­ω­γρα­φι­κά μή­κη και πλά­τη της γης οι άν­θρω­ποι ανοί­γα­νε σα­μπά­νιες.
Με χρό­νους όμως με και­ρούς, κα­θώς πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νταν τα ομοιώ­μα­τα πολ­λα­πλα­σια­ζό­ταν και η πι­θα­νό­τη­τα του λά­θους. Ώσπου, μία ωραία πρω­ία, ο Χά­ρων κα­τέ­βα­σε στον Άδη έναν αυ­θε­ντι­κό θνη­τό. Ζή­τη­μα χρό­νου ήταν ν’ ακο­λου­θή­σει δεύ­τε­ρος και τρί­τος…
Ρα­γδαία τα χρη­μα­τι­στή­ρια άρ­χι­σαν να κα­ταρ­ρέ­ουν. Πα­γκό­σμια κρί­ση ξέ­σπα­σε, οι­κο­νο­μι­κή και όχι μό­νον. Στρα­τοί συ­γκρο­τού­νταν εκ νέ­ου. Ξυ­λουρ­γοί ανα­ζη­τού­σαν στα αρ­χεία σχέ­δια για κι­βού­ρια. Κλά­μα­τα μω­ρού ακού­στη­καν ξα­νά.
Η φλε­γο­μέ­νη, η καιο­μέ­νη, η αλάν­θα­στη ζωή ήταν πά­λι εκεί.

ΥΓ. Με­τα­ξύ μας, οι ομοιω­μα­τού­χοι εί­χαν βα­ρε­θεί να ανοί­γου­νε σα­μπά­νιες.

Επι­στρέ­φο­ντας από ανοι­ξιά­τι­κη εκ­δρο­μή, βρή­κα την πρό­σο­ψη του σπι­τιού μου κα­τε­δα­φι­σμέ­νη. Το εσω­τε­ρι­κό έδει­χνε ανέ­πα­φο. Έπι­πλα, πί­να­κες, η τη­λε­ό­ρα­ση, όλα στη θέ­ση τους. Όσο για την εσω­τε­ρι­κή σκά­λα, δεν εί­χε πά­θει το πα­ρα­μι­κρό. Μό­νον όταν έφτα­σα στην κο­ρυ­φή της, αντι­λή­φθη­κα πως δεν υπήρ­χε κά­θο­δος.
Προ­σπά­θη­σα να κα­τε­βώ από την κου­πα­στή. Στο μέ­σο της δια­δρο­μής κλυ­δω­νί­στη­κα, άρ­πα­ξα ένα κλα­δί να κρα­τη­θώ, μα το δέ­ντρο δεν ήταν ρι­ζω­μέ­νο. Όλο το αν­θι­σμέ­νο άλ­σος γύ­ρω μου —άκου­σα κά­ποιον να σχο­λιά­ζει— απο­τε­λού­σε τε­χνη­τό ντε­κόρ. Ωστό­σο το αιω­ρού­με­νο από το χέ­ρι μου κυ­πα­ρίσ­σι με βο­ή­θη­σε να κρα­τή­σω την ισορ­ρο­πία μου.
Όταν έφτα­σα στο πλα­τύ­σκα­λο, εί­πα στον αρ­χη­γό της εκ­δρο­μής : «Ευ­τυ­χώς που έχω το σπί­τι ασφα­λι­σμέ­νο». «Μάλ­λον δεν θα διά­βα­σες τους αστε­ρί­σκους», μου απά­ντη­σε.
Τα λό­για του σή­μα­ναν συ­να­γερ­μό. Έπρε­πε να σπεύ­σω στη Με­γά­λη Πλα­τεία, μα το εκ­δρο­μι­κό επρό­κει­το ν’ ακο­λου­θή­σει αντί­θε­τη δια­δρο­μή. Απο­χαι­ρέ­τη­σα τους εκ­δρο­μείς και ανη­φό­ρι­σα προς τη λε­ω­φό­ρο.
Στη στά­ση πε­ρί­με­νε μό­νη μια ηλι­κιω­μέ­νη γυ­ναί­κα. Στο ένα χέ­ρι κρα­τού­σε σφι­χτά ένα πλα­στι­κό πορ­το­φο­λά­κι και στο άλ­λο ένα σφουγ­γά­ρι για τα πιά­τα. Λαϊ­κός άν­θρω­πος φαι­νό­ταν. Δυο χρό­νια πά­λευε η κό­ρη της - «αυ­τή που όλα τα ξε­κε­φα­λώ­νει»- να της βγά­λει σύ­ντα­ξη κι ακό­μη τί­πο­τε. «Κα­νείς δεν μας υπο­λο­γί­ζει», κα­τέ­λη­ξε.
Η λε­ω­φό­ρος ήταν άδεια. Ού­τε λε­ω­φο­ρείο περ­νού­σε ού­τε τρό­λεϊ ού­τε τα­ξί ού­τε όχη­μα κα­νέ­να. Ξαφ­νι­κά ανα­ρω­τή­θη­κα για­τί έπρε­πε να πάω στη Με­γά­λη Πλα­τεία, αφού η ασφα­λι­στι­κή δεν έδρευε εκεί. Άλ­λω­στε την Κυ­ρια­κή τα γρα­φεία εί­ναι κλει­στά.
«Και οι δι­κοί μου; Για­τί δεν με συ­ντρέ­χουν οι δι­κοί μου;» Τό­τε συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ότι κα­τευ­θυ­νό­μουν προς μιαν άνοι­ξη αλ­λο­τι­νή, με δέ­ντρα ρι­ζω­μέ­να, άνοι­ξη που εί­χε αρ­χί­σει κι εί­χε τε­λειώ­σει και δεν υπήρ­χε που­θε­νά.
Η λε­ω­φό­ρος πα­ρέ­με­νε έρη­μη κι απέ­ρα­ντη. Από ένα δι­πλα­νό όνει­ρο ακού­στη­καν κα­νο­νιο­βο­λι­σμοί. Σκο­τω­μέ­να άλο­γα σπάρ­θη­καν στους δρό­μους. Η ηλι­κιω­μέ­νη μού πρό­σφε­ρε ένα κομ­μά­τι κέικ. Κα­θώς το μα­σού­σα, ένιω­σα αλ­λό­κο­τη τη γεύ­ση του και το έφτυ­σα.
«Κα­νείς δεν μας υπο­λο­γί­ζει», εί­πε για άλ­λη μια φο­ρά η γυ­ναί­κα παίρ­νο­ντας πί­σω το μι­σο­φα­γω­μέ­νο σφουγ­γα­ρά­κι της, «εί­μα­στε μι­κρή χώ­ρα».