Το βράδυ που η κορφή του κατακτήθηκε στέκει γεμάτο κλαδιά πνευμόνων

το βρά­δυ που η κορ­φή του κα­τα­κτή­θη­κε
στέ­κει γε­μά­το κλα­διά πνευ­μό­νων»
^{PAUL CELAN}

Ι

Μη ση­μειώ­νεις άλ­λο
το δια­γνω­σμέ­νο εί­σαι εσύ
δια­τρυ­πη­μέ­νο
από τις ακτί­νες του Άκτι­στου
γυ­μνό
όπως το χώ­νουν στο μα­γνη­τι­κό
με κί­τρι­νη βαμ­βα­κε­ρή κου­βέρ­τα
όπως την προ­θε­σμια­κή την υπο­γρά­φει ο για­τρός

Πα­φλά­ζουν στον υπέ­ρη­χο καρ­διάς
οι πο­τα­μοί
και το ρη­χό ρυά­κι συ­κο­φα­ντεί τον θά­να­το

ΙΙ

Δεν εί­δα στην κτι­στή κα­τα­σκευή
με αρ­γούς λί­θους
τον τά­φο του Ιη­σού Χρι­στού
ού­τε του Με­γα­λέ­ξαν­δρου
αλ­λά ισχνό κο­νί­α­μα
στο χώ­μα
και απο­θέ­σεις λά­σπης
απ’ τον υπό­γειο Ιλισ­σό

Αρ­χαί­ος να­ός ή πρό­να­ος πρω­το­χρι­στια­νι­κός;
Βω­μός στη Δή­μη­τρα;
Τμή­μα ορύγ­μα­τος υδραυ­λι­κού;
Ας πι­θα­νο­λο­γή­σουν οι ει­δι­κοί

Εγώ αυ­τό που εί­δα
ήταν η φθο­ρά του κά­τω κό­σμου
χω­ρίς με­γα­λο­πρέ­πειες μνη­μεί­ων
τις ιδιο­τέ­λειες της Ατ­τι­κής
τα θραύ­σμα­τα λη­κύ­θου
και των οστρά­κων τη συ­γκε­κρι­μέ­νη μνεία

Αυ­τό που εί­δα ήταν μια θε­ω­ρία του Πο­λι­τι­σμού
στο από­γειο των σκου­πι­διών του
Το θέ­μα μου εί­δα
στην αρ­χαιο­λο­γι­κή του εκ­δο­χή
Κι έγι­να ζώο με­τα­φο­ρι­κό
όταν το ερυ­θρό­μορ­φο ανέ­βα­σαν στο φως
κι άρ­χι­σα να πα­λι­λο­γώ
με άθι­κτο μπρο­στά μου το αγ­γείο

ΙΙΙ

Ο όγκος του αζώ­του
στο κόκ­κι­νο μπα­λό­νι
Στα χεί­λη σου
το νά­τριο και η σκό­νη
Ώσπου να μου ξε­φύ­γει απ’ το χέ­ρι
ο σπάγ­γος
Ώσπου απ’ τ’ ανοι­χτό πα­ρά­θυ­ρο
να ση­κω­θείς
σ’ άλ­λες ατμό­σφαι­ρες αε­ρί­ων

ΙV

Στις εγκο­πές της κυ­ψε­λί­δας
εκεί προς τους αυ­λούς των αε­ρα­γω­γών
απ’ το συ­νη­θι­σμέ­νο σου πλευ­ρό
δεν έχω δει πο­τέ τι υπάρ­χει μέ­σα

Με το χέ­ρι απ’ έξω ψαύω
ένα κρυμ­μέ­νο δέρ­μα
κα­τά­πλη­κτος από την ευ­κο­λία
της απει­κο­νι­στι­κής
Νι­φά­δες μέ­σα του χιο­νιού
στρό­βι­λοι του χιο­νιού στο υα­λώ­δες
Και από πά­νω ηλιό­λου­στη
η αιω­νιό­τη­τα

V

Εξο­ρυγ­μέ­να άλα­τα του βρά­χου
που κάρ­φω­σα το πρό­βλη­μα
το ήπαρ ύστε­ρα
το ράμ­φος και το προ­αί­σθη­μα αε­τού
που γυ­ρο­φέρ­νει

VI

Δώ­σε αξία σε αυ­τό που δεν έχει
πρό­σε­ξέ το
αφιε­ρώ­σου
έλα­μπε αυ­τό στα πη­γά­δια των κή­πων
άρ­δευε τις πορ­το­κα­λιές σου
μα­ζί με τα νε­ρά της φλέ­βας
πριν τη χτυ­πή­σει ο πη­γα­δάς
πριν εγκα­τα­στή­σεις εδώ, ονό­μα­τα

έλα­μπε, προ­φο­ρι­κό ακό­μα
κρυ­στάλ­λι­νο

VII

Μα­ζεύ­ο­ντας τα ξε­ρό­κλα­δα του ποι­η­τή
— σου­ρου­πώ­νει άλ­λω­στε στην ποί­η­ση —

καίω τα ανω­φε­λή
Ού­τε το δεύ­τε­ρο ενι­κό
ού­τε το τρί­το
μου έκα­ναν τη χά­ρη
απ’ το ισό­βιο κα­θή­κον μου, της λή­θης
συ­γκέ­ντρω­σα προ­σά­ναμ­μα
για την κα­τα­στρο­φή όλου του τε­τρα­γώ­νου