Η μαγειρική της επιτυχίας

Η επι­τυ­χία μια ρά­βδος χρυ­σού, φλέ­βα χρυ­σού χα­μέ­νη στη γη, ρί­ζα λου­λου­διού με πέ­τα­λα λα­μπρά στου ήλιου το φως και στης σε­λή­νης την ηρε­μία φω­σφο­ρί­ζο­ντα, ανέ­κα­θεν αυ­το­φυ­ής σε ορει­νές και πε­δι­νές πε­ριο­χές, σε πε­δία συ­μπα­ντι­κά άνευ ρι­ζι­κού συ­στή­μα­τος, εντός στα­γό­νων βρο­χής ή απα­στρά­πτου­σα εντός αφε­λών χιο­νο­νι­φά­δων ανε­ξαρ­τή­των επο­χής.
Αρ­κεί ένα ελα­φρύ θρόι­σμα και η επι­τυ­χία απε­λευ­θε­ρώ­νει μι­κρά φύλ­λα και σπό­ρους πολ­λούς, συ­νή­θως δυσ­διά­κρι­τους, ένα μι­κρό συν­νε­φά­κι εύ­πλα­στο σαν ζυ­μά­ρι, μια-δυο φο­ρές τύ­λιγ­μα και εί­ναι έτοι­μο για πρω­ι­νό, τό­σο, όσο να κρα­τά την εσω­τε­ρι­κή συ­νο­χή των μι­κρών αι­μο­φό­ρων σε κα­τά­στα­ση ευ­θυ­μί­ας. Η υπέ­ρο­χη αυ­τή αί­σθη­ση δια­τρέ­χει όχι μό­νο το σώ­μα του ευ­τυ­χούς μά­γει­ρα, αλ­λά ακό­μη και τη σκιά του και τα όνει­ρά του, ενώ προ­σελ­κύ­ει σαν μα­γνή­της το αύ­ριο ως ελα­φρύ καλ­πα­σμό αλό­γου επί­δει­ξης, πε­ρή­φα­νου, ψη­λού, με χαί­τη κρυ­στάλ­λι­νη, άφο­βου.
Ως εκεί. Η πε­ραι­τέ­ρω μα­γει­ρι­κή της επι­τυ­χί­ας ψη­σί­μα­τα, βού­τυ­ρα και λοι­πά υλι­κά, με σκο­πό τη δια­μόρ­φω­ση κά­ποιας φόρ­μας ή την κο­πή της σε μι­κρά κομ­μά­τια για κα­τα­νά­λω­ση σι­γά-σι­γά κι εν ευ­θέ­τω χρό­νο, έχει ως απο­τέ­λε­σμα την πλή­ρη κα­τα­στρο­φή του εύ­γευ­στου απο­τε­λέ­σμα­τος και την με­γί­στη απο­γο­ή­τευ­ση των συν­δαι­τη­μό­νων.
Η κα­τα­πλη­κτι­κή και ονει­ρώ­δης επι­τυ­χία απαι­τεί ευ­γε­νείς και ελά­χι­στες διερ­γα­σί­ες μα­γει­ρι­κής αλ­λιώς η συ­ντα­γή απο­τυγ­χά­νει και πο­λύ εύ­κο­λα κα­κο­φορ­μί­ζει, απο­τε­λεί δε, υπό­στρω­μα ανά­πτυ­ξης πα­θο­γό­νων μι­κρο­ορ­γα­νι­σμών για όλα τα εί­δη του ζω­ι­κού και του φυ­τι­κού βα­σι­λεί­ου, ιδιαί­τε­ρα όμως γι’ αυ­τά που κα­τέ­χουν την κο­ρυ­φή της τρο­φι­κής αλυ­σί­δας, όπως ο άν­θρω­πος.
Ο άν­θρω­πος, ζώ­ον επιρ­ρε­πές στη δια­τή­ρη­ση προ­ϊ­ό­ντων υψη­λής μα­γει­ρι­κής και ευ­θυ­μί­ας, όπως αυ­τό της επι­τυ­χί­ας, προ­σκρού­ει συ­νή­θως με απί­στευ­τη δύ­να­μη στο πολ­λά υπο­σχό­με­νο αύ­ριο που ορα­μα­τί­ζε­ται και αντί της ονει­ρώ­δους στιγ­μιαί­ας από­λαυ­σης, εγκλω­βί­ζε­ται, χά­νε­ται εντός τρι­χω­τής μα­ταιό­τη­τας και κα­τα­λή­γει μια αγνώ­στου προ­έ­λευ­σης με­λαγ­χο­λι­κή χλα­πά­τσα, όσες φο­ρές επι­χει­ρεί να συ­ντη­ρή­σει ―ακό­μη και με τα πιο προηγ­μέ­να μέ­σα― την ονει­ρώ­δη ελα­φρό­τη­τα της επι­τυ­χί­ας. Για τις πε­ρι­πτώ­σεις αυ­τές, σε πολ­λές προηγ­μέ­νες χώ­ρες λει­τουρ­γούν χώ­ροι απε­ξάρ­τη­σης από την μα­νιώ­δη προ­σπά­θεια μα­γει­ρι­κής της επι­τυ­χί­ας, χω­ρίς, όμως, κα­νέ­να ου­σια­στι­κό απο­τέ­λε­σμα ακό­μη.
Οι ει­δι­κοί πά­ντως επι­μέ­νουν: Η επι­τυ­χία δεν προ­σφέ­ρε­ται ως κύ­ριο γεύ­μα, η μα­γει­ρι­κή της συ­νί­στα­ται σε κά­να δυο ελα­φριά, τυ­λίγ­μα­τα και εί­ναι έτοι­μη, για πρω­ι­νό μό­νο, τό­σο, όσο να κρα­τά την εσω­τε­ρι­κή συ­νο­χή των μι­κρών αι­μο­φό­ρων σε κα­τά­στα­ση εύ­θυ­μης πλά­νης.