Πιο πολύ θυμάμαι εκείνο το Μικρό Κλασικό με τα Κόκκινα σκαρπίνια, που με είχε ως παιδί φοβίσει σχεδόν εξίσου με τον Κίτρινο Νάνο. Που χόρευε η κοπέλα μέχρι που τα πόδια της χάθηκαν και πήγε προς τον ουρανό, κι η νεαρή ψυχή μου ταράχτηκε, σαν χορός του θανάτου μου είχε φανεί αυτός. Τι ήταν; Βόρειο παραμύθι, Άντερσεν, τι άλλο;
Κι όταν μου είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος να φτιάξουμε έναν δίσκο για τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, σαν να πήγα μέσα μου να το διορθώσω, μεγάλος πιο ήπια για τον χρόνο να ’γραφα, να σημείωνα.
Κι επειδή από τη Ρωσία η Μαργαρίτα πατινάζ στον πάγο ήξερε και τα πατίνια της τα είχε πάντα σε επιφυλακή (πού ήταν εκείνο το εδώ παγοδρόμιο τότε; Στο Χαλάνδρι μάλλον, κάπου εκεί), είπα το κόκκινο με το άσπρο του πάγου να υπάρξει, για το παρόν να γίνει χρώμα, της ζωής, του σήμερα.
Τότε. Που και τότε σήμερα ήταν. Τώρα χτες πολύ.
( Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ στιγμές )
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΤΙΝΙΑ με την Μαργαρίτα Ζορμπαλά σε στίχους Σωτήρη Κακίση και μουσική Άγγελου Κατσίρη από τον ομώνυμο δίσκο (παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου, Lyra 1984).
Δείτε με πώς ισορροπώ,
δείτε πώς πατινάρω,
στον πάγο πάνω πώς μπορώ
να τρέχω, να φρενάρω.
Στον πάγο μέσα κύλησαν
πολλές στιγμές και πάθη,
το κάθε ψέμα, τα πολλά
ερωτικά μου λάθη.
Ο πάγος και το παρελθόν
χλομό και άσπρο είναι,
όμως εσύ μες στο παρόν
έγχρωμος τώρα μείνε.
Τι περιμένεις; Φόρεσε
τα κόκκινα πατίνια!
Στροβιλιστείτε, παίζετε
σαν τρυφερά δελφίνια.
