Σίβυλλα Ηροφίλη
Γαβριέλλα Κασουλίδου
Η ιστορία μιας αρχαίας προφήτισσας που έζησε από τα τέλη των Προϊστορικών Χρόνων και λίγο πριν την άλωση της Τροίας, μέχρι και την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, περίπου για μία περίοδο χιλίων ετών. Εξιστορούνται οι περιπλανήσεις της, οι προφητείες της και η απεγνωσμένη προσπάθειά της να συναντήσει, επιτέλους, τον θάνατο. Περιγράφονται γεγονότα και μέρη γνωστά κι άγνωστα, αλλά ακόμα και του Κάτω Κόσμου, όπου η Σίβυλλα κατέβαινε πάντα ζωντανή.
Άπελπις
Άρης Κτενάς
Την εποχή που το Βυζάντιο ξεθωριάζει, έναν αιώνα πριν αλλάξει χέρια και πνοή, σε καιρό φονικής πανδημίας, ο μουσουλμάνος Ισμαήλ, με τη σιγουριά πως θα είναι σύντομα νεκρός, ματαιοπονεί και διηγείται μία ιστορία για το ανθρώπινο κυνήγι, τα πάθη, τη θέση μας σε μια άναρχη κοινωνία και την προσωπική λύτρωση...
Οι δρόμοι για την Ευεστώ
Κωνσταντίνος Χ. Παυλίτσας
Ποια είναι η πρωτογενής αιτία που γεννά την αχαλιναγώγητη και άμετρη συμπεριφορά του σύγχρονου ατόμου; Πώς αναπαράγεται η κοινωνική συμπεριφορά του εαυτούλη και ποια βασικά μέσα χρησιμοποιούνται γι’ αυτό το σκοπό; Πώς γεννήθηκε και ευδοκίμησε ο πυρήνας των ιδεών της θεωρίας του ατομικού οφέλους; Πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί η διέξοδος από τα σύγχρονα δεσμά της ανθρώπινης φύσης; Ποιες θα είναι οι ατομικές ευθύνες και ποιες οι συλλογικές ευθύνες σε μια κοινωνία μεσότητας, και πού αυτές οδηγούν; Υπάρχει ένας αιώνιος και σταθερός ηθικός δρόμος αρχών και αξιών που κατευθύνει τη συμπεριφορά της ανθρώπινης φύσης προς την απελευθέρωση από τα δεσμά της ή μήπως η πορεία αυτού του δρόμου προσδιορίζεται από τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες; Κατά τον αρχαίο Δημόκριτο «σκοπός της ζωής είναι η ευεστώ (ευθυμία), όχι όμως η ταυτιζόμενη με την ηδονή, αλλά εκείνη κατά την οποία η ψυχή διάγει με γαλήνη και σταθερότητα που δεν ταράσσεται από κανένα φόβο, δεισιδαιμονία ή άλλο πάθος». Ποιοι είναι, λοιπόν, οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν;
Συνομιλία
Έμιλυ Ντίκινσον / Μιχάλης Κούτρας [επιμέλεια, ανθολόγηση, επίμετρο]
Στη Συνομιλία, η ποίηση της Emily Dickinson συναντά τη ζωγραφική της Helene Schjerfbeck. Οι δύο δημιουργοί συνδιαλέγονται με τρόπο που η κάθε αναγνώστρια και ο κάθε αναγνώστης μπορεί να διαβάσει, να δει, να ακούσει και να νιώσει με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους. Επομένως, το βιβλίο αυτό δεν έχει τέλος. Είναι η αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού, που πρώτος έζησε κι εμπνεύστηκε ο Μιχάλης Κούτρας. Είναι ένα βιβλίο για την Helene, την Emily και τους ανθρώπους εκείνους που επιμένουν να αναζητούν και να γίνονται ένα με την ομορφιά, κάθε φορά που τη συναντούν.
Ιστορίες του φεγγαριού
Γεωργία Κοκκινογένη
Δεκαεπτά γυναικείες μορφές από την ελληνική ύπαιθρο ως το μεγαλοαστικό επίκεντρο βιώνουν τη θέση τους και τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Μια διαλεκτική και εν εξελίξει αναφορικότητα του Εγώ και του Εσύ στο φίλτρο της έμφυλης ταυτότητας. Ο τρόπος αυτός της κοινωνικής δόμησης διαπερνά τις εκφάνσεις σκέψης και πράξης θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, ξυπνώντας πάθη, ένστικτα, ανταγωνισμούς και εμπνεύσεις. Η ματιά είναι γρήγορη και ανιχνευτική. Ξετρυπώνει τον πόνο και τον μετουσιώνει σε λόγο με την ελπίδα ότι θα κινήσει και πάλι το ενδιαφέρον, θ’ ακουμπήσει καρδιές, θα έλξει. Οι εικόνες είναι που κρατούν το βλέμμα και δίνουν υλικό για αυτογνωσία και ενδοσκόπηση.
Εικόνες στον αγέρα
Βασίλειος Φλαμπουράρης
Ο δημιουργός χρησιμοποιεί τις εικόνες ως κύριο συστατικό της ποίησής του. Προβάλλει όσο το δυνατόν πιο ζωντανά, παραστατικά καθώς και με τρόπο φυσικό και συγκινησιακό κάθε είδους φιλοσοφικές ιδέες. Παράλληλα, τα ποιήματα παρουσιάζουν στοιχεία αλληγορίας, προσωποποίησης, και έχουν συμβολισμό ιδίως στην παρομοίωση και στη μεταφορά.
Ανάμεσα
Κατερίνα Χοτζόγλου
Ανάμεσα. Ανάμεσα στην προσμονή και το όνειρο. Ανάμεσα στο βουνό και στη θάλασσα. Μια τραμπάλα. Φως και σκοτάδι. Ανάμεσα στα άκρα. Τόσο κοντά το ένα στο άλλο, αλλά σαν να έχουν, ανάμεσά τους, κοντά τους, ένα απύθμενο κενό. Συναντιούνται σε αυτό που λέμε ζωή, ύπαρξη. Ύπαρξη μέσα από αντικείμενα, φωνές, αγγίγματα. Πράγματα που συνδιαλέγονται. Η συλλογή Ανάμεσα είναι ένας χώρος συνάντησης, ένα παιχνίδι της μνήμης με την προσμονή, του ονειρικού με την καθημερινότητα.
Τέχνη προς αποφυγή
Καλλιόπη Αλεξιάδου
Σε τόνο σαρκαστικό, ειλικρινή και καυστικό το υλικό αντλεί και επηρεάζεται από την καθημερινότητα του ανθρώπου της πόλης. Τον αποσπασματικό τρόπο ύπαρξης, την ανάγκη για ουσιαστική σύνδεση με τους άλλους και παράλληλα τον εθισμό στη μοναχικότητα. Μια ανισορροπία που συχνά δεν αφήνει περιθώρια ζύμωσης με τον εαυτό και την αλήθεια του. Στον ψυχισμό του σήμερα, η ποίηση διατηρεί τα δικά της σχέδια. Άλλοτε γεμάτη συμπόνια και ρομαντισμό συνδράμει στο ανθρώπινο παίδεμα και άλλοτε συναισθηματικά απόμακρη στέκεται αυστηρά ή και επικριτικά για να χαρακτηριστεί τελικά Τέχνη προς αποφυγή του καιρού μας.
