Αυτόματη διόθρωση
Έτγκαρ Κέρετ
Ο Έτγκαρ Κέρετ διερευνά τις πιο μικρές και ασήμαντες αλληλεπιδράσεις της ζωής με τρόπους ασυνήθιστους και βαθυστόχαστους. Οι χαρακτήρες του ταλαιπωρούνται από αναγνωρίσιμες αγωνίες στις διαπροσωπικές σχέσεις και στους χώρους εργασίας τους. Υπάρχουν σε έναν κόσμο όπου μπορεί μεν η σύγχρονη τεχνολογία να εξελίσσεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς, αλλά προσκρούουν διαρκώς πάνω στα ανθρώπινα πάθη, στην κοινοτοπία του κακού, στη βαρβαρότητα. Η σύντροφος ενός από τους ήρωες είναι διαγωνιζόμενη σε ριάλιτι από ένα παράλληλο σύμπαν. Κάποιος άλλος διαπιστώνει ότι ο αστεροειδής που πλήρωσε για να ονομαστεί προς τιμήν της γυναίκας του πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη. Και μια ηλικιωμένη χήρα πείθει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης να αυτοκτονήσει. Αυτά τα διηγήματα εξεικονίζουν την τωρινή στιγμή στον χρόνο: την αβεβαιότητα και την ευθραυστότητα –γεμάτη παρεξηγήσεις και προβλήματα στην επικοινωνία– καθώς αναζητούμε τους λόγους αλλά και τη δύναμη να βρούμε την ελπίδα. Οι συγκεκριμένες ιστορίες, ζοφερά αστείες και διαπεραστικά ουσιαστικές, αποκαλύπτουν τις άβολες αλήθειες και τις σκοτεινές ρωγμές των κοινωνιών μας. Το ύφος του Ισραηλινού συγγραφέα είναι προσιτό και λιτό, τρυφερό και συγκινητικό, ολόδικό του, μοναδικό.
Λευκό
Χαν Γκανγκ
Κατά την παραμονή της σε μια ευρωπαϊκή πόλη σημαδεμένη από τη βία του B′ Παγκόσμιου πολέμου, σε μια πόλη με δριμείς χειμώνες, η συγγραφέας αναμετριέται με μια άλλη τραγωδία, που καθόρισε την πορεία της οικογένειάς της: τον θάνατο της μεγάλης της αδερφής, η οποία εγκατέλειψε τον κόσμο μόλις δύο ώρες μετά τη γέννησή της. Σε μια αφήγηση αυτοβιογραφική και θραυσματική, στιλπνή και σπαρακτική, που αναδύεται μέσα από λευκές εικόνες –τα σπάργανα που έγιναν σάβανο, το μητρικό γάλα που το μωρό δεν πρόλαβε να πιει, μια χούφτα λέξεις στο χαρτί–, η νομπελίστρια συγγραφέας ζωντανεύει τη μνήμη μιας αδερφής την οποία δεν πρόλαβε ποτέ να γνωρίσει, μετουσιώνοντας έτσι, απέριττα και ποιητικά, ένα θέμα βαθιά προσωπικό σε υψηλή λογοτεχνία. «Μεγάλωσα μέσα σ’ αυτή την ιστορία» γράφει η ίδια. Το Λευκό είναι ένας λυρικός αναστοχασμός πάνω στο πένθος, αλλά και στις αντοχές της ανθρώπινης ψυχής, στην αέναη προσπάθεια να πλάσουμε νέα ζωή από τις στάχτες της καταστροφής.
Η έκδοση συμπληρώνεται από την όμορφη διάλεξη που έδωσε η Χαν Γκανγκ στο πλαίσιο της βράβευσής της με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ο μυστικός θίασος
Νάντια Στυλιανού
Ο μυστικός θίασος αφορμάται από τη σαγήνη του θεάτρου, τους ιριδισμούς της ράμπας, τα πρόσωπα και τα προσωπεία. Ένα ταξίδι όπου οι μύθοι ξαναπλάθονται μέσα από τον καθρέφτη του χρόνου. Τα ποιήματα στη συλλογή λειτουργούν ως ανεξάρτητοι μικρόκοσμοι και ως ανοιχτές αυλαίες, διανοίγοντας πολυεπίπεδες αναγνώσεις του «έργου μέσα στο έργο». Οι Ικέτιδες γίνονται μετανάστριες και ζητούν μια χούφτα γης πατρίδα, ο πυροτεχνουργός φωτίζει την αιμάτινη χροιά του φεγγαριού, η Αντιγόνη δραπετεύει στο οικείο άγνωστο. Τα ποιήματα συνιστούν μια απάντηση στο αίτημα «της ταπεινής τέχνης» μέσα από μια σχέση αλληλοαναίρεσης του δημιουργού με το δημιούργημά του.
Η ιδέα του μετεωρισμού που διέπει τη συλλογή, της σκάλας που μένει μετέωρη στον άχειρο χρόνο, του ταξιδιού με τον Πιερό –αφενός της αναχώρησης προς το «ανάγλυφο» όνειρο και αφετέρου της γείωσης σε μια αιμάσσουσα πραγματικότητα–, της μετέωρης ρίμας που κόπηκε στη μέση από τον ήχο της καταπακτής πριν την αγχόνη, απηχούν, σε επίπεδο ποιητικής, το δυσβάσταχτο φορτίο του χαμένου και ξανακερδισμένου χρόνου.
Το στροβίλισμα των εικόνων, οι ανατρεπτικές μεταφορές, τα σύμβολα που ασπαίρουν, αιφνιδιάζουν τον αναγνώστη. Ο μυστικός θίασος επαναφέρει την ποίηση στην αρχέγονη λειτουργία της, τη μαγική.
Πόρτα ανοιχτή
Λήδα Ρουμάνη
Οι ήρεμες νύχτες του καλοκαιριού, οι κρύες νύχτες του χειμώνα, η επαφή με τη φύση ακόμα και μέσα στο αστικό περιβάλλον, η βουή του δρόμου, οι αμήχανες σιωπές, οι τόποι-καταφύγια και οι αφιλόξενες γωνιές, ο πόνος της απώλειας, η λαχτάρα της επανασύνδεσης, η συνειδητοποίηση της κοινωνικής συνθήκης, οι καταγραφές εικόνων μέσα από μοναχικές περιπλανήσεις, οι εσωτερικές «κόντρες» με τα «θέλω» και τα «πρέπει», η χαρά της στιγμής, η μελαγχολία για το ανεκπλήρωτο, η γλύκα της προσμονής για το ερχόμενο, η αγανάκτηση για το άδικο, η μοναξιά της συμβίωσης, τα δώρα του «μαζί», μια ωραία ταινία, ένα βιβλίο συντροφιά, ένας χορταριασμένος κήπος ή ένα φροντισμένο παρτέρι, μια βόλτα με αυτοκίνητο ή ένα ταξίδι με πλοίο: εναύσματα για μια στιχομυθία με το μέσα μας, για έναν διάλογο γραμμένο με τρυφεράδα αλλά και σκληρότητα, με ευγενείς προθέσεις αλλά και θυμό, με πείσμα αλλά και με παραίτηση – ευτυχώς προσωρινή.
Μια γυναικεία καταγραφή στον κόσμο που μας περιβάλλει και δεν αναβάλλει. Μια βουτιά στα άδυτα και ενδότερα του νου. Μια Πόρτα ανοιχτή στη συμπόρευση και στη συνειδητοποίηση ότι όσα μας προβληματίζουν είναι τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά.
Οι αλλεπάλληλοι θάνατοι ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να μείνει ζωντανός
Μανόλης Χατζηνάκης
Ονειρεύομαι / πως θα έχω το εξαίσιο προνόμιο / να πεθάνω όρθιος, γυμνός και καθαρμένος, / σκαλίζοντας χώματα, / σμιλεύοντας λέξεις, / πλάθοντας όνειρα, / σπέρνοντας τους σπόρους της αλήθειας, / της ομορφιάς, / του δίκιου / και της ανθρωποσύνης. / Ονειρεύομαι να φύγω / ταμπουρωμένος στα οδοφράγματα, / ανιχνεύοντας τα μονοπάτια του μέλλοντος. / Ονειρεύτηκα / πως εξακολουθώ να ονειρεύομαι.
John Nash – Όταν μοιραστήκαμε την ίδια κιμωλία
Μιχάλης Ρασσιάς
Ο Μιχαήλ Θ. Ρασσιάς είναι ο τελευταίος συνεργάτης του νομπελίστα John F. Nash, του διασημότερου ίσως μαθηματικού στον κόσμο, γνωστού και από τη χολιγουντιανή ταινία A Beautiful Mind (Ένας υπέροχος άνθρωπος) – του επιστήμονα που από λύτης των δυσκολότερων προβλημάτων και δημιουργός θεωριών σχεδόν καταστράφηκε όταν βυθίστηκε στη δίνη της σχιζοφρένειας.
Ξεπερνώντας ως εκ θαύματος την ασθένειά του, o Nash αναστήθηκε στο επιστημονικό στερέωμα με αποκορύφωμα την απονομή του Βραβείου Νόμπελ το 1994. Μετά την πρώτη γνωριμία του Μ. Θ. Ρασσιά με τον J. Nash τον Σεπτέμβριο του 2014, αναπτύχθηκε ανάμεσά τους μια ιδιαίτερη χημεία που κατέληξε σε στενή φιλία και συνεργασία.
Το βιβλίο αποτελεί το χρονικό της καθημερινής επαφής τους στο γραφείο του Nash, στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη και στα υπέροχα πάρκα του Πρίνστον. Οι πολύωρες και απολαυστικές συζητήσεις τους ρίχνουν φως σε άγνωστες πτυχές της πολυτάραχης διαδρομής και της προσωπικότητας του Υπέροχου ανθρώπου.
Ένα αφήγημα, με πολλά απρόοπτα και αποκαλύψεις, για την περιπετειώδη ζωή του John Nash και άλλων μορφών της επιστήμης (Einstein, Oppenheimer, Gödel, Dyson, κ.ά.)
Κατά βάθος νησιά
Θράσος Καμινάκης
Πώς ανέχεστε τόσα χρόνια ο ένας τον άλλο; Πώς καταδέχεσαι να ζεις μέσα σε αυτό το σώμα; Τι μισείς περισσότερο και τι λιγότερο στον εαυτό σου; Πότε χρειάστηκε να δοκιμαστεί ακραία η υπομονή σου; Πόσο να αντέξει κανείς μόνος;
Άνθρωποι-νησιά σπαρμένοι στις θάλασσες του κόσμου μέσα σε παράλληλες ιστορίες που τους υποχρεώνουν να κρύβουν μυστικά, να εμπλέκονται σε εγκλήματα και να πληρώνουν το τίμημα για τα λάθη και τα πάθη τους. Γυναίκες μόνες μέσα σε οικογένειες που δεν πίστεψαν, δοσμένες σε περιστασιακούς έρωτες, εξαρτημένες από τοξικούς συντρόφους, μάνες, κόρες και αδερφές που αλλάζουν τη μοίρα τους με κάθε κόστος. Άντρες εραστές, σύζυγοι, σύντροφοι και φίλοι, δραπέτες όλοι από ένα παρόν-φυλακή. Μικρά παιδιά, έφηβοι και ηλικιωμένοι που συναντώνται και χάνονται μέσα σε διαψεύσεις, ανατροπές και εξιλεώσεις. Από την Αμερική και την Ευρώπη ως την Ασία και την Αφρική, από Χριστούγεννα σε καλοκαίρια κι από γιορτές σε πένθη, τους ενώνουνακρότητες, τραύματα και εγκλεισμοί. Και μόνο η τρυφερότητα μπορεί να τους κάνει να αποδεχτούν κατά βάθος μια πραγματικότητα που τους υποδέχεται χωρίς να τους κρίνει. Μια πραγματικότητα που να μπορούν να την αντέχουν.
Ο γάτος Πετεφρής
Τάκης Καμπύλης
Ο ένας κατέφυγε εκεί, κυνηγημένος από υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς. Ο άλλος κυνηγημένος από μία εκφυλιστική ασθένεια και από τον εαυτό του. Ο ένας είχε ξεκινήσει από την Ανατολή του Νότου, κι ο άλλος από τη Δύση του Βορρά.
Πίστευαν ότι θα ζούσαν μόνοι τους, μέχρι που ανακάλυψαν ο ένας τον άλλο, σε μικρό ακατοίκητο νησί: του Αιγαίου για τον ένα, της ευρωπαϊκής Ανατολής για τον άλλο.
Στα ημερολόγιά τους περιγράφουν τις διαφορές τους και τον πόλεμο που ξεκίνησαν για τα δικαιώματα στην έρημη νήσο «Νησί».
Στον πόλεμό τους πήραν μέρος τηλεοράσεις, κυβερνήσεις, στόλοι, οι δυνάμεις της φύσης και οι σκελετοί άγνωστων αρχαίων πολεμιστών.
Ήταν, όπως συμβαίνει όλο και συχνότερα, ένας πόλεμος χωρίς κήρυξη και χωρίς τέλος.
