Ξανάγραφα για τον Αλέκο Σακελλάριο πρόσφατα. Αλλά τώρα θέλω να πω και κάτι άλλο.
Η διαφορά ανάμεσα στον Σακελλάριο και στον Νίκο Τσιφόρο φαίνεται και στη Γεωργία Βασιλειάδου. Στην αντιμετώπισή της.
Γιατί ο Σακελλάριος ούτε κατ’ ελάχιστο δεν στάθηκε στη μορφή, στα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Από το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και το «Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν» μέχρι την «Καφετζού», το «Η κυρά μας η μαμή» και τη «Θεία από το Σικάγο» (αν την έχει και σε καμιά άλλη ταινία του τώρα μου διαφεύγει, ρωτήστε τον Πάρη Μουρατίδη ή τον Φοίβο Δεληβοριά), παντού, ο Σακελλάριος σέβεται τη Βασιλειάδου απόλυτα, η κωμωδία του τον εκλεκτό τρόπο της μόνο αναδεικνύει, ποτέ δεν κοροϊδεύει την όψη της, ποτέ δεν την χρησιμοποιεί αλλιώς —ας μην την ένοιαζε την ίδια, όπως φάνηκε σε τόσα έργα άλλα της, όχι του Τσιφόρου μόνο.
Δηλαδή: η Βασιλειάδου για τον Σακελλάριο είναι πρόσωπο, όπως σε όλες τις ταινίες του όλα τα πρόσωπα, δικό του, αγαπητό. Από τον Αυλωνίτη ως τον Βέγγο, από τον Μακρή ως τον Φέρμα, εικόνα εξίσου θαυμαστή, χαρακτήρας εξίσου ιερός.
( Από το ανέκδοτο βιβλίο του Νουάρ στιγμές )
