Ο θάνατος του Κώστα Καββαθά – δημοσιογράφου και δημιουργού του περιοδικού 4 Τροχοί, όπως και άλλων, και του ραδιοφωνικού σταθμού Εν Λευκώ με τη Σόφη Καββαθά – στεγνώνει ένα ρεύμα του γράφειν δημοσίως, όσο άδικο και αν αυτό ακούγεται για όσους τυχόν συνεχίζουν. Με κείμενα και εκδόσεις του εμψύχωνε και ενσωμάτωνε τις επιθυμίες ενός τρόπου ζωής, πριν ξεθυμάνουν στον θυμό και την αθυμία ενός μιμητικού λάιφ στάιλ. Ανεμοπτεριστής όταν ήταν μικρός, στο ελεύθερο ρεπορτάζ απέκτησε τη δεξιότητα να μιλά για τη ζωή και την κοινωνία γράφοντας για λαμαρίνες. Τον συνάντησα μία φορά, καθώς ήθελα να τον ευχαριστήσω. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι εντόπισε σε λογοτεχνικό περιοδικό σχόλιο μου, που αναδημοσίευσε. Επρόκειτο για διαμαρτυρία εναντίον όσων έλεγαν ότι είχαν κακή σήμανση οι δρόμοι της εποχής εκείνης. Αντιθέτως, σε πολλά σημεία, όπου ατυχήματα είχαν συμβεί, είχε ανεγερθεί εκκλησάκι. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη σήμανση. Από τη συζήτησή μας συγκράτησε, είπε, το λάθος που διαιωνίζει η λέξη αυτοκίνητο, εφόσον ακόμη χρειάζεται οδηγός, ενώ πρόκειται για ετεροκίνητο. Ο ίδιος μοναχικά εκπροσωπούσε όσους κινούνται με αυτονομία. Όταν συνεταιρίστηκε, έχασε τα λεφτά του, όπως και με άλλους συνέβη σε επιτόπιες συνεργασίες ή όταν αργότερα τους τα πήραν σε ξένα χρηματιστήρια. Η ζωή είναι ένας τροχός, μία ρουλέτα, που ρόλο διεκδικεί μέχρι να κατεβούν τα ρολά.
