Το είχα κρατήσει, νομίζω, και σε βίντεο. Αδύνατο πια να το βρω μες στον κυκεώνα του αρχείου μου, από τη δεκαετία του ’80 ως και την αρχή των DVDs, αλλά τη θυμάμαι σκηνή ολοκάθαρα.
Σε μια Ανάσταση στη Μητρόπολη, στην εξέδρα έξω με όλους πάνω της τους επισήμους, ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος κι ολόκληρη η εξέδρα σαν να πήγε κάνα μέτρο (!) προς τα κάτω, χωρίς να σπάσει, χωρίς να πέσει κανείς, χωρίς να διαλυθούν τα πάντα. Κι η λειτουργία μετά συνεχίστηκε κανονικά…
Αυτή την αίσθηση έχω κι όταν βλέπω τις ταινίες της εποχής που ακολούθησε την ακμή του Αλέκου Σακελλάριου, σαν το ήθος να έχει πέσει απότομα αρκετά πιο κάτω, αλλά όλα να συνεχίζονται κανονικά, με φόρα μάλιστα. Με των μουσικών του Χατζιδάκι μιμήσεις πια πράξεως σπουδαίας, με τις κακόγουστες αντιγραφές των ξένων τότε μιούζικαλ, από το Artists and Models του Τζέρι Λούις ως δεν ξέρω κι εγώ πού. Κάποιες ταινίες από εκείνες, βέβαια, τις διασώζουν μερικοί μεγάλοι ηθοποιοί που συνέχισαν, ο Ντίνος ο Ηλιόπουλος π.χ., αλλά και νέα τους πρόσωπα, που τους προηγούμενους είχαν για δασκάλους τους.
Αλλά η πτώση στο ήθος, πτώση, μέχρι τα επόμενα τέρατα, μέχρι τις βιντεοκασέτες, μέχρι τους αποχαλινωμένους μετέπειτα κι αμετροεπείς βωμολόχους τους.
Με λίγα πια φωτεινά διαλείμματα ως σήμερα.
( Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές )
