Μου έλεγε πρόσφατα ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος πως κάποτε είχε έρθει στην Αθήνα ένας Γάλλος, νομίζω, μεγάλος διεθνής παραγωγός του κινηματογράφου, τότε που ο Γιώργος ο Πανουσόπουλος είχε ετοιμάσει το σενάριο για την «Κάθοδο των Μυρίων» του Ξενοφώντα κι η ταινία θα χρειαζόταν διεθνές χρήμα, πριν φτάσει στην Αμερική και στο Χόλιγουντ και πριν, τελικά, το σχέδιο ναυαγήσει.
Και ζήτησε να δει αυτός ο παραγωγός ταινίες ελληνικές, του Πανουσόπουλου, του Τσεμπερόπουλου, του Περάκη, για να καταλάβει πράγματα, να δει πού βρισκόμασταν, πού βρίσκονταν αυτοί οι τρεις καλοί μας με τα έργα τους.
Και είδε. Με προσοχή. Πολλά. Με τον Τσεμπερόπουλο δίπλα του να του μεταφράζει, να τον κατατοπίζει επιπλέον. Κι ύστερα, αποφάνθηκε: «Καλές ταινίες. Όλες. Αλλά από όλα, μόνο η δουλειά εκείνου του συνθέτη στο «Ταξίδι του μέλιτος» είναι χωρίς συζήτηση τέλεια, μεγάλων διεθνών προδιαγραφών, για το παγκόσμιο κοινό αμέσως».
Εννοούσε τον Χατζιδάκι, δηλαδή.
(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ στιγμές )
