Οι βλαβερές συνέπειες της γραφής

Η ποί­η­ση εί­ναι μία ιδιαί­τε­ρα χει­ρω­να­κτι­κή ερ­γα­σία, έστω και αν αυ­τό δεν γί­νε­ται απο­δε­κτό από χει­ρώ­να­κτες, που προ­τι­μούν να χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται πνευ­μα­τι­κοί άν­θρω­ποι, όπως έχου­με ξα­να­πεί. Ταυ­τό­χρο­να, η ποί­η­ση απο­τε­λεί μή­τρα κά­θε τέ­χνης του λό­γου. Ποί­η­ση εν κι­νή­σει συ­νι­στά το έρ­γο τρα­γι­κών ποι­η­τών, από όπου προ­κύ­πτει το θέ­α­τρο, ενώ από την αφη­γη­μα­τι­κό­τη­τα του έπους ξε­τυ­λί­γε­ται η μυ­θι­στο­ριο­γρα­φία. Στον αντα­γω­νι­σμό ση­μα­σί­ας και ήχων, που συ­νέ­χει τους στί­χους, κρυ­φά υπερ­τε­ρεί το αφτί, αν και ο οφθαλ­μός τα παν­θ’ ορά. Κα­τά συ­νέ­πεια, η ποί­η­ση ασυ­νε­χώς πα­ρα­πέ­μπει σε προ­φο­ρι­κό­τη­τα, ενώ συ­νι­στά γρα­πτή τέ­χνη με­τά την επι­νό­η­ση της γρα­φής, που θε­με­λιώ­νει τον χει­ρω­να­κτι­κό χα­ρα­κτή­ρα της.
Ο λό­γος εί­ναι διαρ­κώς έντε­χνος, ασφα­λώς και στις πιο naif εκ­δο­χές του. Αυ­τό ση­μαί­νει ότι λό­γος και τέ­χνη του λό­γου συ­νε­κτεί­νο­νται. Επο­μέ­νως, ακό­μη και αν η ποί­η­ση δεν εί­ναι τα πά­ντα, για­τί υπάρ­χουν τα μα­θη­μα­τι­κά, τα πά­ντα εί­ναι ποί­η­ση. Ποί­η­ση εί­ναι οι αρ­χαί­ες επι­γρα­φές, όπου συν­δυά­ζο­νται ο λό­γος της γρα­φής με την αριθ­μη­τι­κή των με­τρή­σε­ων, σφη­νοει­δώς κα­τα­γρά­φο­ντας το πλε­ό­να­σμα της πα­ρα­γω­γής, που με τα λό­για του­λά­χι­στον απο­θη­κεύ­ε­ται για να βγει ο χει­μώ­νας. Οι κυ­βερ­νη­τι­κές (δη­λα­δή cybernetic) αυ­τές εγ­γρα­φές σε δί­γαμ­μες ―με Γε­ωρ­γία και Γρα­φή το δι­πλό Γ― κοι­νό­τη­τες, που «φα­ντά­ζο­νται» (όπως κά­νουν οι ποι­η­τές) τι πε­ριέ­χουν οι απο­θή­κες, εί­ναι τα πρώ­τα ποι­ή­μα­τα. Ακο­λου­θούν ύμνοι στη ζωή, τους θε­ούς και τον έρω­τα.
Την ερ­γα­σία της γρα­φής κα­λεί­ται να φέ­ρει εις πέ­ρας το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα, πριν τε­λειο­ποι­η­θούν μορ­φές επε­ξερ­γα­σί­ας ηχο­γρα­φή­σε­ων όσων λέ­γο­νται ή ασύρ­μα­της κα­τα­γρα­φής σκέ­ψε­ων, που θα κα­τα­λή­γουν σε κεί­με­να χω­ρίς να με­σο­λα­βεί αν­θρώ­πι­νο χέ­ρι. Η σάρ­κα προ­ε­ξέ­χει. Πε­ρί­λη­ψη και σκε­λε­τός όμως δεν υπάρ­χουν χω­ρίς οστά. Εξαι­ρώ­ντας σκου­λή­κια και ό,τι σέρ­νε­ται στον πα­ρά­δει­σο, η ελευ­θε­ρία της κί­νη­σης εί­ναι από τα κόκ­κα­λα βγαλ­μέ­νη. Κου­κού­τσι απο­τε­λεί το κόκ­κα­λο και η με­τα­κί­νη­ση εί­ναι το άν­θος του. Όταν δύο ή πε­ρισ­σό­τε­ρα οστά, που κι­νού­νται, έρ­χο­νται σε επα­φή, σχη­μα­τί­ζε­ται άρ­θρω­ση. Οι αρ­θρώ­σεις δεν λη­σμο­νούν τις πα­ρα­μορ­φω­τι­κές συ­νέ­πειες της γρα­φής στο σώ­μα όσων γρά­φουν. Τα άτο­μα αυ­τά μπο­ρούν να απο­κλη­θούν αρ­θρΩ­γρά­φοι.
Τα υπο­λείμ­μα­τα 69 ενη­λί­κων αν­δρών, τριά­ντα εκ των οποί­ων ήταν γρα­φιά­δες, από τη νε­κρό­πο­λη του Αμπου­σίρ εξέ­τα­σε πρό­σφα­τη έρευ­να Τσέ­χων αρ­χαιο­λό­γων. Πρό­κει­ται για τον τό­πο τα­φής δια­κε­κρι­μέ­νων ατό­μων από την αι­γυ­πτια­κή πρω­τεύ­ου­σα Μέμ­φι­δα κα­τά την τρί­τη χι­λιε­τία, με­τα­ξύ 2700 και 2180, πριν από το έτος μη­δέν κοι­νής χρο­νο­λό­γη­σης, στον Οί­κο του Όσι­ρι (Αμπού Σιρ), τον αρ­χαίο Βού­σι­ρι, κο­ντά στο Κάι­ρο, όπου έχουν βρε­θεί οι πε­ρισ­σό­τε­ροι πά­πυ­ροι. Με 1% του πλη­θυ­σμού να μπο­ρεί να δια­βά­σει και να γρά­ψει, δεν ήταν όπως τώ­ρα. Εί­χαν αυ­ξη­μέ­νο κύ­ρος οι γρα­φείς, που έφη­βοι άρ­χι­ζαν κα­ριέ­ρα που κρα­τού­σε δε­κα­ε­τί­ες. Σε στά­ση που πιέ­ζει τη σπον­δυ­λι­κή στή­λη, σταυ­ρο­πό­δι ή οκλα­δόν στο ένα πό­δι, με τα μπρά­τσα να μη στη­ρί­ζο­νται και το κε­φά­λι σκυμ­μέ­νο μπρο­στά, απει­κο­νί­ζο­νται σε ανα­πα­ρα­στά­σεις. Από πλευ­ράς τους οι αρ­χαιο­λό­γοι συν­δέ­ο­νται με το Εθνι­κό Μου­σείο και το Πα­νε­πι­στή­μιο του Κα­ρό­λου στη γε­νέ­τει­ρα του Κάφ­κα.
Σε σύ­γκρι­ση προς άτο­μα με άλ­λη δου­λειά, Αι­γύ­πτιοι γρα­φείς εμ­φα­νί­ζουν εκ­φυ­λι­στι­κές αλ­λα­γές στις αρ­θρώ­σεις, που δεν μπο­ρούν να απο­δο­θούν μό­νο σε προ­χω­ρη­μέ­νη ηλι­κία. Δια­πι­στώ­νε­ται υψη­λό­τε­ρη συ­χνό­τη­τα σε βλά­βες σε γο­φούς, αντί­χει­ρες και σα­γό­νια. Αντι­στρό­φως, δη­λα­δή από βλά­βες στις αρ­θρώ­σεις, θα μπο­ρού­σαν να εντο­πι­στούν ποιοι έχουν υπο­στεί τις βλα­βε­ρές συ­νέ­πειες της γρα­φής. Γε­νι­κά βρέ­θη­καν μι­κρές δια­φο­ρές σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του σκε­λε­τού με­τα­ξύ γρα­φέ­ων και μη γρα­φέ­ων. Με στα­θε­ρές πά­ντως τις δια­φο­ρές με­τα­ξύ των δύο αυ­τών ομά­δων, στους γρα­φείς κα­τα­γρά­φο­νται οστε­ο­αρ­θρί­τι­δα με­τα­ξύ κά­τω γνά­θου και κρα­νί­ου, στη δε­ξιά κλεί­δα, τον δε­ξιό ώμο, τον δε­ξιό αντί­χει­ρα, το δε­ξιό γό­να­το και τη σπον­δυ­λι­κή στή­λη, ιδί­ως κο­ντά στον λαι­μό. Ση­μά­δια πί­ε­σης εντο­πί­στη­καν επί­σης στο βρα­χιό­νιο και το αρι­στε­ρό οστό του ισχί­ου, όπως και βα­θου­λώ­μα­τα στις επι­γο­να­τί­δες και αλ­λοιώ­σεις στον δε­ξιό αστρά­γα­λο. Αλ­λα­γές γύ­ρω από τη γνά­θο μπο­ρεί να συν­δέ­ο­νται όχι μό­νο με τη στά­ση των γρα­φέ­ων, αλ­λά και τη συ­νή­θειά τους να μα­σούν τη γρα­φί­δα, ώστε να απο­κτά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά βούρ­τσας κα­τάλ­λη­λης για γρά­ψι­μο. Αλ­λοιώ­σεις στον αντί­χει­ρα απο­δί­δο­νται στον τρό­πο με τον οποίο τσι­μπού­σαν κρα­τώ­ντας στα­θε­ρές τις γρα­φί­δες.
Εξε­τά­ζο­ντας λεί­ψα­να προ­φα­νώς εί­ναι αδύ­να­τον να δια­πι­στω­θούν σύν­δρο­μο του καρ­πιαί­ου σω­λή­να ή πο­νο­κέ­φα­λοι, από τους οποί­ους οι Αι­γύ­πτιοι γρα­φείς πρέ­πει να υπέ­φε­ραν, ενώ γε­νι­κά η δου­λειά γρα­φεί­ου συν­δέ­ε­ται με κα­τα­πό­νη­ση των οφθαλ­μών, εξαρ­θρή­μα­τα και προ­βλή­μα­τα μέ­σης. Βιο­αρ­χαιο­λό­γοι, που δεν συμ­με­τεί­χαν στην έρευ­να, κα­λω­σό­ρι­σαν τις δια­πι­στώ­σεις της, επι­ση­μαί­νο­ντας ότι πρό­κει­ται για ωραία υπό­θε­ση, κα­θώς επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες δρα­στη­ριό­τη­τες οδη­γούν σε σκε­λε­τι­κές αλ­λα­γές. Κά­ποιοι δεν πα­ρέ­λει­ψαν να προ­σθέ­σουν την ανά­γκη οι αλ­λα­γές αυ­τές συ­στη­μα­τι­κά να συ­γκρι­θούν με το τι συμ­βαί­νει στα σώ­μα­τα των αν­θρώ­πων σή­με­ρα, αφού τα αρ­θρι­τι­κά ενός σκε­λε­τού δεν οδη­γούν με βε­βαιό­τη­τα στην επι­βε­βαί­ω­ση του επαγ­γέλ­μα­τος του νε­κρού.
Ό,τι και αν συ­νέ­βαι­νε στην Αί­γυ­πτο, οι βλα­βε­ρές συ­νέ­πειες της γρα­φής δεν μπο­ρούν να πα­ρα­γρα­φούν. Ορ­θο­πε­δι­κοί, που με­τα­ξύ χει­ρουρ­γεί­ων δια­βά­ζουν μυ­θι­στο­ρή­μα­τα, ενώ προ­σεύ­χο­νται στην Πα­να­γία των Πα­ρι­σί­ων, ανα­ρω­τιού­νται για ποιον χτυ­πά την κα­μπά­να ο κω­δω­νο­κρού­στης Κουα­σι­μό­δος. Μή­πως η πα­ρα­μόρ­φω­ση του σώ­μα­τός του, όπως κά­θε υπερ­βο­λι­κή μόρ­φω­ση, ήταν απο­τέ­λε­σμα της στά­σης του Ου­γκό ενώ έγρα­φε το βι­βλίο; Γε­γο­νός πα­ρα­μέ­νει ότι μου­σι­κοί κα­τα­λή­γουν κου­φοί. Άν­θρω­ποι της ει­κό­νας, ζω­γρά­φοι, φω­το­γρά­φοι και κι­νη­μα­το­γρα­φι­στές, τυ­φλώ­νο­νται. Από τις μύ­τες των που­έντ ή το γυ­μνό πά­τω­μα του σύγ­χρο­νου χο­ρού χο­ρευ­τές στρο­βι­λί­ζο­νται προς την ανα­πη­ρία. Όσα συμ­βαί­νουν σε σύ­ντε­κνους και σύ­ντε­χνους αι­σθή­μα­τα αντα­γω­νι­σμού προ­κα­λούν σε ζη­λό­φθο­νους συγ­γρα­φείς, που να απο­κα­λύ­ψουν θέ­λουν το σα­ρά­κι της γρα­φής, το οποίο κα­τα­τρώ­ει το με­δού­λι της γρα­φί­δας. Αν κα­τά σύμ­πτω­ση με­γα­λώ­νο­ντας δεν υπο­φέ­ρουν από αρ­θρι­τι­κά, θα βρουν άλ­λο λό­γο για να στρα­βώ­σουν.

_{ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ}

Σκο­πός της ποί­η­σης εί­ναι η κα­τάρ­γη­ση των ποι­η­τών
https://​www.​har​tism​ag.​gr/​hartis-​63/​kli​make​s/​skopos-​tis-​poiisis
Μο­να­δι­κή ολι­στι­κή θε­ρα­πεία της ζω­ής εί­ναι ο θά­να­τος
οι βλα­βε­ρές συ­νέ­πειες της ανά­γνω­σης
https://​www.​har​tism​ag.​gr/​hartis-​54/​sti​gmat​a/​oi-​vla​vere​s-​sin​epei​es-​tis-​ana​ghno​sis