ΣΤΙΓΜΑΤΑ

Για τα επό­με­να τεύ­χη του Χάρ­τη, ετοι­μά­ζο­νται τα αφιε­ρώ­μα­τα:
————————
Γιάν­νης Κο­ντός (επιμ. Γιώρ­γος Βέ­ης-Δη­μή­τρης Κο­σμό­που­λος)
Ν.Δ. Κα­ρού­ζος (επιμ. Γιώρ­γος-'Ι­κα­ρος Μπα­μπα­σά­κης)
Ελέ­νη Βα­κα­λό (επιμ. Μα­ρία Κα­κα­βού­λια-Άντεια Φραν­τζή)
Κύ­προς (επιμ. Θε­ο­δό­σης Πυ­λα­ρι­νός)
Μα­ρία Κυρ­τζά­κη (επιμ. Γιώρ­γος Βέ­ης-Αθη­νά Βο­για­τζό­γλου)
Ηλί­ας Λά­γιος (επιμ. Δη­μή­τρης Κο­σμό­που­λος)
Mά­τση Χα­τζη­λα­ζά­ρου (επιμ. Άντεια Φραν­τζή)
Μίλ­τος Σα­χτού­ρης (επιμ. Βαγ­γέ­λης Χα­τζη­βα­σι­λεί­ου)
Μα­ντώ Αρα­βα­ντι­νού (επιμ. Άντεια Φραν­τζή)
Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ (επιμ. Γιώρ­γος Βέ­ης)

Στο κέ­ντρο της πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος υπάρ­χει ένα σι­ντρι­βά­νι. Με πα­ρά­στα­ση χο­ρευ­τών της Κρα­τι­κής Σχο­λής Ορ­χη­στι­κής Τέ­χνης ολο­κλη­ρώ­θη­κε εκεί μια πο­ρεία στις 21 Μαρ­τί­ου 2012, Πα­γκό­σμια Ημέ­ρα Ποί­η­σης. Γο­νείς με μω­ρά σε κα­ρό­τσια και άλ­λα άτο­μα που συμ­με­τεί­χαν δια­μαρ­τύ­ρο­νταν για τον ευ­τε­λι­σμό του πο­λι­τι­σμού. Τα μό­να συν­θή­μα­τα στη δια-μαρ­τυ­ρία αυ­τή ήταν στί­χοι από ποι­ή­μα­τα. Μια μπά­ντα κρου­στών, ξυ­λο­πό­δα­ροι, ανα­γνώ­στες και συγ­γρα­φείς ήταν στην κε­φα­λή της πο­ρεί­ας από ένα βι­βλιο­πω­λείο προς την πλα­τεία, απέ­να­ντι από τη Βου­λή των Ελ­λή­νων. Ανά­με­σα στα σκα­λο­πά­τια που κα­τε­βαί­νουν μπρο­στά της βρί­σκε­ται το Μνη­μείο του Άγνω­στου Στρα­τιώ­τη, ένα κε­νο­τά­φιο όπου συ­γκε­ντρώ­νο­νται του­ρί­στες. Έγι­ναν τέσ­σε­ρις στά­σεις κα­θ’ οδόν: έξω από το πρώ­ην Ανα­γνω­στή­ριο της Εθνι­κής Βι­βλιο­θή­κης, έξω από το Πα­νε­πι­στή­μιο Αθη­νών, έξω από την Ακα­δη­μία Αθη­νών και σε δια­σταύ­ρω­ση της οδού Ομή­ρου, όπου δια­βά­στη­καν ποι­ή­μα­τα ή απο­σπά­σμα­τα από τον Κα­βά­φη, τον Ελύ­τη, τον Σε­φέ­ρη και τον Όμη­ρο. Μέ­σα ενη­μέ­ρω­σης από την Ελ­λά­δα και το εξω­τε­ρι­κό κά­λυ­ψαν το γε­γο­νός. «Τι βρί­σκε­ται στο κέ­ντρο της πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος, όπου τε­λεί­ω­σε η πο­ρεία;», με ρώ­τη­σαν. «Το αό­ρα­το μνη­μείο του άγνω­στου ποι­η­τή», απά­ντη­σα. Εξα­κο­λου­θεί να μην εί­ναι εκεί.
Αντί­στοι­χο κεί­με­νο στα αγ­γλι­κά, με φω­το­γρα­φί­ες και πα­ρα­πο­μπές, συ­νι­στά συμ­με­το­χή σε δια­δι­κτυα­κή έκ­θε­ση με θέ­μα «έρ­γα που δεν υπάρ­χουν» (συμ­βά­ντα “χω­ρίς έγ­γρα­φα” και στα­θε­ρό­τη­τα των αντι­κει­μέ­νων: undocumented events and object permanence), που διορ­γα­νώ­νουν https://​noemata.​net/​ueop και https://​bie​nnal​e.​no. #392 Yiorgos Chouliaras The Invisible Tomb of the Unknown Poet March 21, 2012, Athens, Greece: https://​noemata.​net/​ueop/​work.​php?​no=392.

Πρό­κει­ται για πρω­το­βου­λί­ες κυ­ρί­ως του Bjørn Magnhildøen, που το 2012 οδή­γη­σαν στο φε­στι­βάλ «επι­πλέ­ον δευ­τε­ρό­λε­πτο» (Leap Second festival), όπου συμ­με­τεί­χε το ποί­η­μα Κλα­σι­κές πε­ρι­λή­ψεις από τη συλ­λο­γή «Fast Food Classics (Στί­χοι τα­χυ­φα­γεί­ων)», που εντός δευ­τε­ρο­λέ­πτου μπο­ρεί να δια­βά­σει επι­κά γρή­γο­ρος ανα­γνώ­στης: http://noemata.net/leapsec/works/classicoutlines2.html

Τε­λειώ­νο­ντας και τυ­πι­κά το θέ­ρος, η κυ­ρία Μελ­πο­μέ­νη, χή­ρα πα­λαιού βου­λευ­τή, έγει­ρε προς τους φθι­νο­πω­ρι­νούς μή­νες, μια και το φως του κα­λο­και­ρι­νού ήλιου μό­νο κα­κό έκα­νε στη σκέ­ψη... Έγει­ρε, με την ελ­πί­δα πως θα μπο­ρού­σε να ανα­πο­λεί με ηρε­μία και από­λαυ­ση τα νε­α­νι­κά της χρό­νια, τρο­χο­δρο­μώ­ντας άφο­βα στις ρυ­τί­δες του προ­σώ­που της και στην ανα­πό­φευ­κτη χα­λά­ρω­ση της επι­δερ­μί­δας πε­ρί την κοι­λια­κή χώ­ρα και τους μη­ρούς. Η ανα­πό­λη­ση αυ­τή, ωστό­σο, την έβγα­ζε συ­νε­χώς εκτός τρο­χιάς, μια και οι δε­κά­δες πρώ­ην ερα­στές της, κά­θε τό­σο, πό­τε ο ένας και πό­τε ο άλ­λος, λες και ήταν σταθ­μάρ­χες, άλ­λα­ζαν τα κλει­διά των γραμ­μών και συ­νε­πώς και την κα­τεύ­θυν­ση του συρ­μού της νο­σταλ­γί­ας, με φα­νε­ρό τον κίν­δυ­νο να τρα­κά­ρει άθε­λά της, κά­ποια στιγ­μή, με τον –από χρό­νων– απο­θα­νό­ντα σύ­ζυ­γό της. Φο­βού­με­νη για τη μοι­ραία αυ­τή πρό­σκρου­ση και την απο­κά­λυ­ψη των μυ­στι­κών της, πράγ­μα που θα εί­χε ως συ­νέ­πεια ο κά­πο­τε ήρε­μος αυ­τός άν­θρω­πος να ανα­λά­βει δρά­ση με­τα­θα­νά­τια, ως δρά­κου­λας ή ως απλό φά­ντα­σμα, η κυ­ρία Μελ­πο­μέ­νη, υπό τη δια­φαι­νό­με­νη απει­λή, διέ­κο­ψε τις νο­σταλ­γι­κές πε­ρι­η­γή­σεις και αν και η ηλι­κία της, σύμ­φω­να με τα ισχύ­ο­ντα, δεν επέ­τρε­πε νυ­χτε­ρι­νές βόλ­τες σε μυ­στή­ρια στέ­κια, αυ­τή επέ­λε­ξε να ανα­ζη­τά νε­α­νι­κή συ­ντρο­φιά πα­ρά να ανα­πο­λεί (κιν­δυ­νεύ­ο­ντας) τα πε­ρα­σμέ­να.

ΔΙΑ­ΛΟ­ΓΟΣ (ΑΡιστε­ρό και ΔΕξί μά­τι συ­ζη­τούν)
————————  ≈ ————————

ΑΡ Χά­ος με τις τε­ρά­στιες για παι­διά μά­σκες σε ελ­λη­νι­κά σχο­λεία
ΔΕ Με τό­ση μά­σκα­ρα στις βλε­φα­ρί­δες δεν βλέ­πεις το χά­ος σε γερ­μα­νι­κά σχο­λεία, για το αν μα­θη­τές θα φο­ρούν μά­σκες ή όχι
ΑΡ Εσύ όχι μό­νο δεν βλέ­πεις, αλ­λά ού­τε βλέ­πε­σαι, με τό­ση μά­σκα­ρα στο μά­τι
ΔΕ Δεν κοι­τάς που η λέ­ξη μά­σκα­ρα προ­έρ­χε­ται από ιτα­λι­κή προ­σω­πί­δα (maschera)
ΑΡ Αλ­λά η Μά­σκα­ρα εί­ναι γαλ­λι­κή εκ­δο­χή του αρα­βι­κού (‫معسكر‬‎) ονό­μα­τος πρω­τεύ­ου­σας επαρ­χί­ας στην Αλ­γε­ρία, που νω­ρίς αντι­στά­θη­κε στους Γάλ­λους
ΔΕ Αποι­κιο­κρα­τι­κό μα­σκα­ρι­λί­κι (maskaralιk) θα έλε­γαν γαλ­λό­φι­λοι Τούρ­κοι
ΑΡ Ιθα­γε­νείς μα­σκα­ρά­δες όμως τα κα­τα­φέρ­νουν και δυ­να­στεύ­ουν
ΔΕ Κά­θε φο­ρά στις απο­κριές οι γε­λω­το­ποιοί επι­κρα­τούν
ΑΡ Οι μα­σκα­ρά­δες έγι­ναν μα­σκότ τώ­ρα
ΔΕ Πά­ντο­τε υπάρ­χουν ανα­πτυ­ξια­κές λύ­σεις, που δεν θέ­λουν να δουν οι μα­σκο­φό­ροι
ΑΡ Ναι, αντί να μι­κρύ­νου­με τις μά­σκες, ας πε­ρι­μέ­νου­με να με­γα­λώ­σουν τα παι­διά
ΔΕ Τη δι­κή σου μία και μο­να­δι­κή μά­σκα θέ­λεις να φο­ρούν όλοι μα­ζί
ΑΡ Η δι­κή σου μά­σκα τους κά­νει όλους εξω­γή­ι­νους που δεν βλέ­πουν τι γί­νε­ται
ΔΕ Σε λί­γο θα φέ­ρεις ανι­χνευ­τές βα­ρυ­τι­κών κυ­μά­των από το πα­ρελ­θόν
ΑΡ Πριν από 7 δισ. χρό­νια έγι­νε η με­γα­λύ­τε­ρη σύ­γκρου­ση με­λα­νών οπών
ΔΕ Να στα­μα­τή­σει η μα­σκο­φο­ρία με τις μαύ­ρες τρύ­πες στο σύ­μπαν
ΑΡ Για να αρ­χί­σουν να χο­ρο­πη­δούν οι δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι πά­νω στις μά­σκες, ώστε να εφαρ­μό­ζουν σε επί­πε­δα πρό­σω­πα σε μια επί­πε­δη γη
ΔΕ Να φο­ρούν και να μη φο­ρούν μά­σκα
ΑΡ Να αφαι­ρε­θούν οι μό­νι­μες μά­σκες που εί­ναι τα πρό­σω­πα
ΑΡ ΔΕ (ταυ­τό­χρο­να) Χά­ος, χά­ος – οι μο­νό­φθαλ­μοι βα­σι­λεύ­ουν με κο­ρώ­να τον ιό
ΔΕ Αυ­τός δεν εί­ναι σω-κρα­τι­κός διά­λο­γος
ΑΡ Ού­τε σοϊ-διω­τι­κός μπο­ρεί να εί­ναι

_{Σχετικά κείμενα
———————————————
Μασκητική
Μάσκες & μασκοφόροι
Ιός & πανδημία της λογοτεχνίας}

«Ω ΞΕΙΝ, ΑΓ­ΓΕΛ­ΛΕΙΝ ΛΑ­ΚΕ­ΔΑΙ­ΜΟ­ΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗ­ΔΕ ΚΕΙ­ΜΕ­ΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙ­ΝΩΝ ΡΗ­ΜΑ­ΣΙ ΠΕΙ­ΘΟ­ΜΕ­ΝΟΙ»

Το νό­θο αυ­τό επί­γραμ­μα του Σι­μω­νί­δη του Κεί­ου, κα­τά την επι­κρα­τέ­στε­ρη εκ­δο­χή, έχει συν­δε­θεί με τη Μά­χη των Θερ­μο­πυ­λών, 2,5 (χι­λιά­δες) χρό­νια με­τά την οποία ανα­μνη­στι­κά γραμ­μα­τό­ση­μα απο­σύρ­θη­καν για «τε­χνι­κούς» λό­γους, λό­γω «εναλ­λα­κτι­κής» ορ­θο­γρά­φη­σης του επι­γράμ­μα­τος (όπου το ΚΕΙ­ΝΩΝ εί­χε γί­νει ΚΟΙ­ΝΩΝ και το ΠΕΙ­ΘΟ­ΜΕ­ΝΟΙ ΠΕΙ­ΘΩ­ΜΕ­ΝΟΙ).
Εν τω με­τα­ξύ ΜΜΕ εί­χαν αναρ­τή­σει δελ­τίο τύ­που για τα γραμ­μα­τό­ση­μα, που εί­χε στα­λεί από τα Τα­χυ­δρο­μεία
Δεν έγι­νε γνω­στό αν η μά­χη θα επα­να­λη­φθεί μέ­σω τη­λε­διά­σκε­ψης, με τον Λε­ω­νί­δα ευ­πρε­πώς εν­δε­δυ­μέ­νο, ενώ κυ­κλο­φο­ρούν με­τα­φρα­στι­κές εκ­δο­χές του επι­γράμ­μα­τος, όπως «Ω ξι­νέ των αγ­γέ­λων Λα­κέ­δων & δαι­μό­νων, ω τι δεν κεί­με­να εκεί­νων απορ­ρίμ­μα­τα δεν απι­θώ­νου­με;».

Πρω­θύ­στε­ρα επί­και­ρο κο­λάζ του Μαξ Ερνστ  (1936)