«Μαμά έγραψα αυτό» είπε ο γιος της κυρίας Φι και της έδειξε το ποίημα. Ηταν άνευρο και ανιαρό, πλαδαρό, δίχως έκπληξη και ρυθμό. Η κυρία Φι λυπήθηκε. Βαθιά. Ο γιος της δεν θα γινόταν ποτέ ποιητής. Μπέρδευε το μελάνι με την αρετή. Οι θλιμμένοι έχουν ένα μειονέκτημα που επιμένουν να αγνοούν: Δεν αρκεί η θλίψη. Το ποίημα είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά ή πιο πίσω.
Η κυρία Φι αγκάλιασε με στοργή το γιο της. Και για μια ακόμα φορά η καρδιά της απομακρύνθηκε από αυτό που λέμε «ποίηση».
*
Συμβουλή της κυρίας Φι στον γιο της
Αν σπάσει ο καθρέφτης σου να κοιτάξεις μέσα σε ήρεμα νερά, αλλά πρόσεξε μην πέσεις μέσα
Aπό τις Παράξενες Ιστορίες της κυρίας Φι (υπό έκδοση)
