Ταμείον

Όπως εί­ναι γνω­στό, απο­μα­κρυ­νό­μα­στε από το τα­μεί­ον, όταν εί­ναι μεί­ον. Ασφα­λώς λά­θος δεν ανα­γνω­ρί­ζε­ται με­τά, αλ­λά ού­τε πριν από την απο­μά­κρυν­ση. Πρό­κει­ται για συ­νέ­πεια του νό­μου της βα­ρύ­τη­τας, σύμ­φω­να με τον οποίο και μέ­χρις απο­δεί­ξε­ως του ενα­ντί­ου κα­νείς δεν κιν­δυ­νεύ­ει αν του πέ­σει μή­λο στο κε­φά­λι, εφό­σον μπο­ρεί να το φά­ει, ακο­λου­θώ­ντας την αγ­γλι­κή συ­ντα­γή an apple a day keeps the doctor away (ένας υπο­λο­γι­στής την ημέ­ρα τον δό­κτο­ρα τον κά­νει πέ­ρα). Δια­φο­ρε­τι­κές εί­ναι οι επι­πτώ­σεις αν του πέ­σει σι­δη­ρούν τα­μεί­ον στο κε­φά­λι, όπως συμ­βαί­νει και με διαρ­κώς αφη­ρη­μέ­να κε­ρα­μί­δια, που εί­ναι επιρ­ρε­πή σε πα­ρά­νο­μες ενέρ­γειες, μη προ­βλε­πό­με­νες από τον Ποι­νι­κό Κώ­δι­κα, αφού ένα κε­ρα­μί­δι δεν κά­νει τα­μεί­ον, αλ­λά το τα­μεί­ον κά­νει την οι­κο­δο­μή, όταν πα­ρέλ­θει η αντι­πα­ρο­χή. Ως εδώ και μη πα­ρέ­κει πράγ­μα­τι, κα­θώς τα μύ­δια συ­νε­χώς γλι­στρούν και πέ­φτουν, όπως προ­λέ­γουν οι Γρα­φές, ση­μειώ­νο­ντας δα­κρύ­βρε­κτα ότι «του ήρ­θε ο ου­ρα­νός κρεμ­μύ­δι».
Ομοί­ως, εί­ναι γνω­στό ότι όσο πλη­σιά­ζου­με στο τα­μεί­ον τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο κιν­δυ­νεύ­ου­με να μας έρ­θει τα­μπλάς, διό­τι πολ­λοί το τα­μεί­ον εμί­ση­σαν, το χρή­μα όμως ου­δείς, όπως δια­πι­στώ­νε­ται βά­ζο­ντας χέ­ρι στο τα­μεί­ον, με απο­τέ­λε­σμα ο χει­ρο­πα­ρα­νο­μών να χαί­ρε­ται μέ­χρις αφά­του ηδο­νής, αφού απευ­θεί­ας δεν τρώ­γε­ται το πο­σόν που απο­κο­μί­ζει. Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή δεν ισχύ­ει ο κα­νό­νας μη βά­ζεις το χέ­ρι σου εκεί που θα κα­εί, δε­δο­μέ­νου ότι χω­ρίς κα­ού­ρα πε­ρί του τι δέ­ον γε­νέ­σθαι θα εξέ­λι­παν οι γε­νε­τή­σιες πρά­ξεις, ενώ η κό­τα δεν θα τρω­γό­ταν με το ποιος της βά­ζει χέ­ρι, πριν επι­τέ­λους λα­μπα­διά­σει ο δαυ­λός του μπουρ­λο­τιέ­ρη Κων­στα­ντί­νου Κα­νά­ρη και πυρ­πο­λη­θούν τα ζαρ­ζα­βα­τι­κά στην αγο­ρά του Ρέ­ντη, με πα­ρε­νέρ­γειες στην ψα­ρα­γο­ρά της Κα­βά­λας, στα θερ­μο­κή­πια της Ερα­τει­νής και στων Ψα­ρών τη με­λα­χρι­νή ρά­χη, όπου επε­κτεί­νε­ται η τρι­χο­φυ­ΐα από­κρυ­φων ση­μεί­ων, που εκ φύ­σε­ως εί­ναι δύ­σκο­λο να φο­ρο­λο­γη­θούν μέ­σω τα­μεια­κών μη­χα­νών, πε­ρί των οποί­ων απά­δει να γί­νει λό­γος προς το πα­ρόν, κα­θώς δεν εί­ναι αρ­νιά να τα κλεί­σεις στο πα­χνί.
Επα­νερ­χό­με­νοι στις προ­τι­μή­σεις των τα­μεί­ων, έτσι και ανοί­ξει και απο­λαύ­σει την θω­πεί­αν των δα­κτύ­λων εις ανα­ζή­τη­σιν νο­μι­σμά­των και χαρ­τού­ρας, το εν λό­γω δο­χεί­ον αξιών εξα­κο­λου­θεί να ανοί­γει μό­νο του, χά­δια πε­ρι­μέ­νο­ντας, με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­χει κίν­δυ­νος να εί­ναι διαρ­κώς και αδια­τα­ρά­κτως μεί­ον μέ­χρις εξα­ντλή­σε­ως, οπό­τε κέρ­δος κέ­ρα­τα, όπερ ση­μαί­νει ότι εί­ναι φυ­σι­κό να κε­ρα­τώ­σει τον πρώ­το πα­ρα­τυ­χό­ντα, που θα πλη­ρώ­σει τη λέ­ζα αφού θα κρι­θεί ένο­χος, όπως ο Ιού­δας, ο οποί­ος από το τα­μεί­ον έλα­βε τριά­κο­ντα αρ­γύ­ρια και κρε­μά­στη­κε, πα­ρα­μέ­νο­ντας κρε­μα­σμέ­νος χω­ρίς ελ­πί­δα ανα­στά­σε­ως. Υπό αυ­τή την άπο­ψη, η απο­μά­κρυν­ση από το τα­μεί­ον πρέ­πει να συν­δυά­ζε­ται με την προ­σέγ­γι­σή του, που οφεί­λει να λαμ­βά­νει χώ­ρα στα­δια­κώς και όχι εν ορ­μή, επει­δή, όπως και να το κά­νου­με, το τα­μεί­ον εί­ναι πά­ντο­τε παρ­θέ­νον μέ­χρις επι­κει­μέ­νης διαρ­ρή­ξε­ως όσες φο­ρές και αν έχει ξε­παρ­θε­νευ­τεί, διό­τι, όπως ελέ­χθη, αν το ύψος του τα­μεί­ου όλοι εμί­ση­σαν, το πε­ριε­χό­με­νό του κα­νείς.
Τέ­λος, θα ήταν λά­θος να πα­ρα­λει­φθεί η πε­ρί­πτω­ση όπου το τα­μεί­ον εί­ναι άδειο, γε­γο­νός που δεν απο­δει­κνύ­ε­ται πα­ρά αν το τα­ρα­κου­νή­σεις και μι­λιά δεν βγά­λει. Τό­τε, όπως εξη­γούν οι γνώ­στες της συ­μπε­ρι­φο­ράς των μη­χα­νών, δεν το κα­τη­γο­ρού­με, αλ­λά το κα­λο­πιά­νου­με να μην το ξα­να­κά­νει, διό­τι όσοι και αν την ορ­γή αγά­πη­σαν, το κε­νόν τα­μεί­ον ου­δείς. Πρέ­πει να επαι­νεί­ται η ευ­καρ­πία των τα­μεί­ων, που κα­θη­με­ρι­νά εγκυ­μο­νούν πλην ημε­ρών αρ­γί­ας και εθνι­κών επε­τεί­ων, όταν τα κα­τα­στή­μα­τα εί­ναι κλει­στά, τα τα­μεία σε θέ­ση προ­σευ­χής και η προ­σο­χή στραμ­μέ­νη στη γεν­νη­τι­κό­τη­τα της μα­θη­τιώ­σας νε­ο­λαί­ας και των ενό­πλων δυ­νά­με­ων, ενώ παια­νί­ζουν εμ­βα­τή­ρια ότι η Ελ­λά­δα πο­τέ δεν πε­θαί­νει, δεν την σκιά­ζει αρ­γία κα­μιά, μό­νο λί­γο και­ρό ξα­πο­σταί­νει και ξα­νά στο τα­μεί­ον τρα­βά. Αντι­θέ­τως προς κοι­νο­βου­λευ­τι­κά έθι­μα του πα­ρελ­θό­ντος, δεν εί­ναι της κάλ­πης η κλο­πή που προ­έ­χει, αλ­λά του τα­μεί­ου η απα­γω­γή που προ­ά­γει. Τι εί­ναι η ζωή και τι ο άν­θρω­πος εξάλ­λου; Δύο τα­μεία εις σάρ­καν μί­αν.

Μην αφαι­ρεί­σαι όταν κά­νεις τα μεί­ον

ΠΡΟΗ­ΓΟΥ­ΜΕ­ΝΩΣ:

Τρέ­χο­ντας επι­τό­που / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Πα­ρά­πο­να που μας πε­ρι­ήλ­θαν / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Πώς περ­πα­τά η νύ­χτα (συμ­βου­λές) / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Ατυ­χή συμ­βά­ντα και θε­ρα­πεί­ες / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Oρ­θώς: ενός λε­πτού σι­γή / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Εγκι­βω­τι­σμοί (από Κι­βω­τό σε Κι­βω­τό) / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Μη φά­τε πόρ­τα, εκτός αν επι­μέ­νε­τε / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Κόρ­να εί­ναι και κορ­νά­ρει / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Α, κα­πέ­λα / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Πί­του­ρα & κό­τες / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Πα­πα­γα­λία / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)
Το τζα­τζί­κι / Δρά­χου Χού­δρα - Χάρ­της (hartismag.gr)