Πώς συμβαίνει –και ξυπνάς μια μέρα και το πρώτο πράμα που θυμάσαι είναι κάτι που είχες τέλεια ξεχασμένο για πάνω από έξι δεκαετίες τώρα– ένα τραγούδι που λεγόταν «Blue Canary», στη μια πλευρά ενός 45άρη δίσκου από τους πρώτους-πρώτους που πήρες ποτέ σου. Θυμάσαι και την τραγουδίστρια, μια κλασική σοπράνο, Βιενέζα, την κυρία Ρενάτε Χολμ.

Και εκτός από τον τίτλο και την τραγουδίστρια, θυμάσαι και τον σκοπό: «Blue Canary, λα λα λα λα…», στα γερμανικά. Τα βιολιά της ορχήστρας, βιολιά – ας ήταν ο ρυθμός κάποιος χορευτικός της εποχής, ένα beguine ας πούμε ή ένα αργό foxtrot. Μάλιστα, μάλιστα. Blue Canary. Τα απίθανα πράγματα που οδήγησαν στους μεγάλους έρωτες της ζωής μας, όπως η αγάπη για τη μουσική, η όπερα αργότερα !
Κατέβασα το τραγούδι από το You Tube και το άκουσα με ανάμεικτα αισθήματα νοσταλγίας και δυσφορίας. Πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα αυτά που συνέβαλαν στη γνωριμία μας και στην αγάπη μας για την τέχνη, φαίνονται αργότερα ασήμαντα και ταπεινά. Κάπως έτσι και η γοητεία που ασκούν πάνω μας κάποια πρόσωπα όσο ακόμα υπάρχει ανάμεσά μας η απόσταση του άγνωστου, που κάποια στιγμή υποχωρεί και κάποτε μεταβάλλεται σε απέχθεια και απόρριψη, όπως όταν ένας έρωτας τελειώνει, όταν ένας γάμος ή μια σχέση διαλύεται, όταν μια φιλία εκφυλλίζεται σε ανταγωνισμό ή σε περιφρόνηση. Ποιος άνθρωπος της δικιάς μου γενιάς θα ξαναδιάβαζε αργότερα στη ζωή του τα μυθιστορήματα του Κρόνιν ή της Περλ Μπακ; Ποιος μουσικόφιλος θα άκουγε αργότερα στη ζωή του με την ίδια προσήλωση και θαυμασμό το Ιταλικό Καπρίτσιο του Τσαϊκόφσκι ή το Ισπανικό του Κόρσακοφ; Αυτά τα εύληπτα, τα εύκολα κλειδιά που ξεκλειδώνουν τις πύλες της τέχνης, δεν είναι παρά τα ταπεινά εργαλεία που μας επιτρέπουν την είσοδο στους μαγικούς κήπους και στους δαιδαλώδεις δρόμους της δημιουργίας. Τα εγκαταλείπεις στο κατώφλι τους και δεν επιστρέφεις ποτέ σε αυτά.
Ίσως και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας, γονείς, συγγενείς, παιδικοί φίλοι, κάτι παρόμοιο να είναι.