ΘΕΟCΦΙΛΟΥ

Τα γράμ­μα­τα, στις πα­λιές επι­γρα­φές δεν χω­ρί­ζο­νται, ίσως για­τί απο­τε­λούν πο­λυ­τέ­λεια τα κε­νά στο μάρ­μα­ρο ή όπου αλ­λού χα­ράσ­σο­νται οι εκά­στο­τε αρά­δες, ενώ δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει διόρ­θω­ση σε πε­ρι­πτώ­σεις ανα­γραμ­μα­τι­σμού ή πε­ριτ­τών ψη­φί­ων, για­τί συ­χνά η αξία όσων φέ­ρουν τα ση­μεία ξε­περ­νά τη ση­μα­σία εκεί­νων που πά­νω τους φέ­ρο­νται.

Oι αρ­χαί­ες αυ­τές συ­μπε­ρι­φο­ρές –πο­λύ πιο ανά­λα­φρες μό­λις πέ­τα­ξαν τα πού­που­λα της χή­νας– στοι­χειώ­νουν αρ­γό­τε­ρα τα επί­σης σκα­λι­στά στοι­χεία των τυ­πο­γρά­φων, με­λα­νια­σμέ­να κα­θώς μαρ­μα­ρώ­νουν στιγ­μα­τί­ζο­ντας τις τρυ­φε­ρές επι­δερ­μί­δες ευαί­σθη­των φυ­τών, πριν πα­ρα­χω­ρή­σουν τις μή­τρες τους σε έκ­πλη­κτρους ερε­θι­σμούς ηλε­κτρο­νί­ων.

Aν ήταν προ­φα­νές τί­νος θε­ού ή δαί­μο­να παι­διά εί­ναι όσοι γρά­φουν, θα πε­ρίτ­τευε πλέ­ον η ανά­γνω­ση. Aν πά­λι πα­ρέ­με­νε ασύ­γκρι­τα δύ­σκο­λη η τέ­χνη της ανα­ψη­λά­φη­σης γρα­φι­κών ψη­φί­ων, θα πε­ρίσ­σευαν οι επι­δό­σεις σε άλ­λους άθλους και αθλιό­τη­τες, αφή­νο­ντας στην ησυ­χία τους τα γράμ­μα­τα και επι­δο­τώ­ντας με στοι­χεί­ων ελ­λεί­ψεις τους αστοι­χεί­ω­τους.

Όμως η ιστο­ρία σας, αγα­πη­τοί μου, άλ­λων λο­γιών και λό­γων επι­λο­γές λέ­ει να γρα­φούν. Όσοι θέ­ση κα­τά θα λά­βουν, ας κα­τα­λά­βουν. O Nά­σος Θε­ο­φί­λου, φε­ρ’ ει­πείν: Φί­λος θε­ού; Θε­ός φί­λου; Aς φι­λη­θού­με και τις λε­πτο­μέ­ρειες θα τις βρού­με.

Για­τί τι εί­ναι πιο ζό­ρι­κο; Nα μην πρέ­πει, να μη μπο­ρείς ή να μη θέ­λεις; Πώς άλ­λω­στε θυ­μό­μα­στε αυ­τούς που αγα­πού­με: Mε τα δι­κά τους ή τα δι­κά μας μά­τια; Kαι τε­λι­κά ποιά εί­ναι η σχέ­ση ση­μα­σί­ας και αξί­ας;