90 Δευτερόλεπτα: Εβδομήντα εκατοστά ψυχής

Κά­θε μή­να σας προ­τεί­νου­με έναν τρό­πο
για να δια­σχί­σε­τε 90 δευ­τε­ρό­λε­πτα της κυ­ρια­κά­τι­κης ζω­ής σας. 
Τι ψυ­χή έχουν;

Οι ντό­κτο­ρες υπο­στη­ρί­ζουν πως ο προ­σω­πι­κός χώ­ρος μας εκτεί­νε­ται εβδο­μή­ντα εκα­το­στά μπρο­στά μας, σα­ρά­ντα πί­σω μας και εξή­ντα προς κά­θε πλευ­ρά μας. Οποια­δή­πο­τε απο­δο­χή πα­ρα­βί­α­σης αυ­τού του χώ­ρου από κά­ποιον άλ­λο ση­μαί­νει πως κά­τι το κα­λό αι­σθα­νό­μα­στε γι’ αυ­τόν, από απλή εμπι­στο­σύ­νη μέ­χρι μα­νι­κό πά­θος.

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Βρι­σκό­μα­στε μέ­σα σε ένα αε­ρο­σκά­φος γε­μά­το με γή­ι­νους κά­θε λο­γής. Γή­ι­νοι άσπροι, μαύ­ροι, κί­τρι­νοι, χορ­το­φά­γοι, σαρ­κο­φά­γοι, με ονό­μα­τα δι­σύλ­λα­βα ή χω­ρίς άλ­φα μέ­σα τους, γή­ι­νοι που δεν έχουν ανέ­βει πο­τέ σε άλο­γο και γή­ι­νοι που δεν έχουν ανέ­βει πο­τέ σε κα­μή­λα, γή­ι­νοι με χο­λη­στε­ρί­νη, με έμπνευ­ση, με πυ­ρε­τό, με νεύ­ρα. Με νεύ­ρα; Ναι, με νεύ­ρα, όπως ο Α και η Β. Ξέ­νοι με­τα­ξύ τους, έτυ­χε να κα­θί­σουν σε δι­πλα­νά κα­θί­σμα­τα. Τί­πο­τα δεν τους χω­ρί­ζει, πα­ρά μο­νά­χα ο με­σαί­ος βρα­χί­ο­νας των κα­θι­σμά­των τους. Άρα κά­θο­νται στην προ­λε­τα­ρια­κή οι­κο­νο­μι­κή δεύ­τε­ρη θέ­ση, χω­ρίς σα­μπά­νιες, σο­λο­μούς, υπο­πό­δια και κου­βερ­τά­κια. Κα­τα­ρα­μέ­νη φτώ­χια. Κι όπως εί­ναι γνω­στό, η φτώ­χια δεν θέ­λει μό­νο κα­λο­πέ­ρα­ση, αλ­λά φέρ­νει και γρί­νια. Η οποία έχει αρ­χί­σει εδώ και ώρα. Άρ­χι­σε πά­νω από τον Όλυ­μπο και τώ­ρα πε­τά­με πά­νω από τις Βαυα­ρι­κές Άλ­πεις.

Α : Θα σου το κό­ψω το κου­λό σου.

Β : Βρε άντε και πνί­ξου.

Α : Ουστ μω­ρή μου­λά­ρα.

Α : Ουστ να πεις στα μού­τρα σου, βλα­κέ­ντιε.

Μη σας στε­νο­χω­ρούν αυ­τές οι βα­ριές κου­βέ­ντες. Για­τί όσοι το επι­θυ­μεί­τε μπο­ρεί­τε να τις προ­σπε­ρά­σε­τε και στη θέ­ση τους να επι­λέ­ξε­τε τις πα­ρα­κά­τω.

Α : Πα­ρα­κα­λώ, αγα­πη­τή μου, βο­λέψ­τε το χε­ρά­κι σας, μη στρι­μώ­χνε­στε.

Β : Εί­στε πο­λύ τζέ­ντλε­μαν.

Α : Ναι εί­μαι. Και νο­μί­ζω πως σας έχω ερω­τευ­τεί.

Β : Σας αρέ­σουν τα παι­διά; Πό­σα θα θέ­λα­τε να κά­μου­με;

Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Το αν θα συμ­βεί ο πρώ­τος ή ο δεύ­τε­ρος διά­λο­γος εξαρ­τά­ται από την προ­σω­πι­κή έλ­ξη ή απώ­θη­ση που υπάρ­χει ανά­με­σα σε αυ­τούς τους δύο ξέ­νους γή­ι­νους. Εξαρ­τά­ται, δη­λα­δή, από το πώς θα υπο­δε­χτεί ο ένας την πα­ρα­βί­α­ση του προ­σω­πι­κού του χώ­ρου από τον άλ­λον. Ο με­σαί­ος βρα­χί­ο­νας των κα­θι­σμά­των τους βρί­σκε­ται στην το­μή των προ­σω­πι­κών τους χώ­ρων. Κι έχει απο­δει­χθεί με­τά από έρευ­νες της κοι­νω­νι­κής ψυ­χο­λο­γί­ας πως οι άντρες διεκ­δι­κούν πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σω­πι­κό χώ­ρο, τον οποίο πα­ρα­χω­ρούν μό­νο αν τους δια­τά­ξουν οι ορ­μό­νες τους. Γι’ αυ­τό και στα αε­ρο­πλά­να, οι άντρες που, τε­λι­κά, κα­τα­φέρ­νουν και απο­κτούν την απο­κλει­στι­κή χρή­ση του κοι­νού με­σαί­ου βρα­χί­ο­να από την άγνω­στη δι­πλα­νή συ­νε­πι­βά­τι­δά τους εί­ναι πε­ντα­πλά­σιοι από τον αντί­στοι­χο αριθ­μό των νι­κη­τριών γυ­ναι­κών. Και δεν τα υπο­στη­ρί­ζου­με εμείς αυ­τά. Κο­τζα­μάν πα­νε­πι­στή­μιο τα ανα­κοί­νω­σε, το νε­ο­ϋρ­κέ­ζι­κο Saint Bonaventure, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας 852 δια­φο­ρε­τι­κούς συ­νε­πι­βά­τες σε εί­κο­σι δια­φο­ρε­τι­κές πτή­σεις. Κα­τα­ξο­δεύ­τη­καν πά­λι.

Οι ντό­κτο­ρες υπο­στη­ρί­ζουν πως ο προ­σω­πι­κός χώ­ρος μας εκτεί­νε­ται εβδο­μή­ντα εκα­το­στά μπρο­στά μας, σα­ρά­ντα πί­σω μας και εξή­ντα προς κά­θε πλευ­ρά μας. Οποια­δή­πο­τε απο­δο­χή πα­ρα­βί­α­σης αυ­τού του χώ­ρου από κά­ποιον άλ­λον ση­μαί­νει πως κά­τι το κα­λό αι­σθα­νό­μα­στε γι’ αυ­τόν, από απλή εμπι­στο­σύ­νη μέ­χρι μα­νι­κό πά­θος. Βέ­βαια, σε πε­ρι­πτώ­σεις όπου δεν μπο­ρού­με να απο­φύ­γου­με αυ­τήν την πα­ρα­βί­α­ση, μέ­σα στο βα­γό­νι του με­τρό για πα­ρά­δειγ­μα, ή μέ­σα στο γρα­φείο του διευ­θυ­ντή, τό­τε, λέ­νε πά­λι οι ντό­κτο­ρες, το μυα­λό μας δη­μιουρ­γεί την ψευ­δαί­σθη­ση πως η πα­ρα­βί­α­ση έγι­νε από κά­ποιο άψυ­χο αντι­κεί­με­νο και όχι από άν­θρω­πο. Τέ­λος χρό­νου.

Αμέ­σως με­τά

Επι­μύ­θιο που απευ­θύ­νε­ται στις γυ­ναί­κες οι οποί­ες ενώ τα­ξι­δεύ­ουν με αε­ρο­πλά­νο, προ­σπα­θούν να διεκ­δι­κή­σουν τη χρή­ση του με­σαί­ου κοι­νού βρα­χί­ο­να των κα­θι­σμά­των από τον δι­πλα­νό άγνω­στο συ­νε­πι­βά­τη τους: «Κα­λή μου, δεν ωφε­λεί να πα­λεύ­εις με το γου­ρού­νι στις λά­σπες. Και εσύ θα λε­ρω­θείς, και το γου­ρού­νι θα πε­ρά­σει υπέ­ρο­χα.»