William Ernest Henley: Μια μαντάμα ζουμερή είν’ η ζωή
Μια μαντάμα ζουμερή είν’ η Ζωή
Κι ο Θάνατος ένας ρουφιάνος πανταχού κρυφός:
Μια σπιτωμένη είν’ Αυτή περαστική
Ο νταβατζής στις σκάλες που ενεδρεύει Αυτός.
Μπορεί και με συμπάθεια να τον δεις,
Ίσως τον ξεγελάσεις καμιά φορά:
Στο τέλος όμως στη φάκα θα βρεθείς,
Όταν σ’ την πέσει αυτός για τον παρά.
Θα σε πατήσει τότε σα σφαχτάρι
Θα σου στρίψει τον λαιμό,
Θα παζαρέψεις, θα ικετέψεις «κυρία, δώστε χάρη!»
Τo μεσοφόρι της γραπώνοντας πριν τον χαμό.
Όμως αυτή τα έχει ξαναδεί ετούτα τα καμώματα
Ξέρει πως το κέφι σου το έχεις κάνει.
Κλείνει την πόρτα μαλακά, μ’ εσένα στα πατώματα
Ό,τι πρόλαβες πήρες, σώνει και φτάνει.
Ο William Ernest Henley (1849 -1903) ήταν Βρετανός ποιητής και κριτικός. Το ποίημά του “Invictus” (Ανίκητος) εμψύχωνε τον Νέλσον Μαντέλα στα χρόνια της φυλάκισής του, ενώ στην ομώνυμη ταινία του Κλιντ Ίσγουντ (Invictus, 2009) ο Μαντέλα (τον υποδύεται ο Μόργκαν Φρίμαν) εμψυχώνει τον Φρανσουά Πιενάρ (τον υποδύεται ο Ματ Ντέιμον), αρχηγό μιας ομάδας ράγκμπι, απαγγέλοντάς του συχνά στίχους από αυτό το ποίημα. Ο τίτλος του πρώτου θεατρικού έργου του Τζο Όρτον (The Ruffian on the Stair, μονόπρακτο, 1964, ραδιόφωνο του BBC), είναι ο τέταρτος στίχος του ανθολογούμενου ποιήματος που δημοσιεύεται εδώ.
