δεν προλαβαίνω να τα θυμηθώ όλα. ούτε πολλών άλλων πόλεων τις βροχές που με δρόσισαν
γδαρμένος τοίχος / κι η πληγή / κόκκινη βουκαμβίλια
Έπιασα τη μοτοσικλέτα απ’ το τιμόνι: «Μπράβο κυρ-Αιμίλιε», του λέω, «Άντε γιατί τα κορίτσια σε περιμένουνε...»
«Μια εβδομάδα ολόκληρη μίλαγε για τη μοναξιά του, για την ομορφιά μου και άλλα μεταφυσικά απ’ αυτά που ήθελα ν’ ακούω».
Χρώμα και χρώμα, χρώματα και κύανος και ώχρα, / ουσίες υλικών επιστροφής: / κιννάβαρι, χρυσόκολλα, ιός χαλκού και μίλτος…
Η πολυβραβευμένη λυρική της φωνή είναι από τις σημαντικότερες στη Σουηδία σήμερα.
Αν τρίψω μ’ αυτό τα χέρια μου, το σαπούνι αφρίζει, ευφραίνεται… Όσο πιο αυτάρεσκα, εύστροφα... Μτφρ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
2 ερωτικά ποιήματα από την εποχή του χαλιφάτου της Κόρδοβας (929-1031) που έσβησε από εμφύλιες διενέξεις.
Η άνθηση της σύγχρονης αμερικανικής ποίησης δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς να περιλαμβάνει τη σημασία των ταυτοτήτων.
Το να γράφεις ένα ποίημα είναι όπως ένα παιδί που ρίχνει πέτρες σε ορυχείο.
Οι σειρήνες τραγουδούν σε γλώσσα μελλοντική. Τραγουδούν την περιπέτεια της ζωής του καθενός.
Για το βιβλίο του Νίκου Καχτίτση
Η ψηφιακή εποχή κατέφθασε για να αλλάξει τους όρους λογοτεχνίας και κριτικής
Για τον «Ιούδα» του Άμος Οζ
Για τις «Αντιστίξεις – Τα τρία βιβλία» του Γιάννη Ευσταθιάδη
Για τη «Γενική θεωρία της λήθης» του Ζοζέ Αγκουαλούζα
Για το «Λεωφορείο» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Ο κήπος. Στην αρχή ενός χειμώνα. Ήρθε η στιγμή να τον επισκεφθώ άλλη μια φορά. Ένα βαρύτιμο συλλογικό σύμβολο.
Κάθε μήνα, τρείς-τέσσερις συγγραφείς θα αναπτύσουν μια φράση ως τίτλο ή που θα εμπεριέχεται σε πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις).
ΜΕΡΟΣ Α΄ / André Breton, Philippe Soupault, Benjamin Péret, Max Ernst, Salvador Dalί, Aimé Césaire και Robert Desnos
(Μαρία Κυρτζάκη, Βασίλης Στεριάδης, Γιώργος Καραβασίλης, Ηλίας Λάγιος, Ανδρέας Παγουλάτος και Γιάννης Βαρβέρης)
Ο χρόνος ούτε παλιώνει, ούτε μας γερνάει. Παίζει μόνο, αλλάζοντας σχήματα και μορφές.
Βακαλό, Βαρβέρης, Δενέγρης, Δημουλά, Κακναβάτος, Κατσαρός, Κύρου, Λειβαδίτης, Μπελιές, Παπαδίτσας και Φωκάς
