Αντισκέψεις

[Ελά­χι­στη ει­σα­γω­γή στην πα­ρου­σί­α­ση του βι­βλί­ου του Γιάν­νη Ευ­στα­θιά­δη, 
Αντι­στί­ξεις – Τα τρία βι­βλία (Με­λά­νι, 2018), στο Βι­βλιο­πω­λείο Επί­κε­ντρον, 
1η Φε­βρουα­ρί­ου 2019].

Σή­με­ρα εί­ναι μια ξε­χω­ρι­στή βρα­διά για το Επί­κε­ντρον, αλ­λά και μια ξε­χω­ρι­στή βρα­διά για μέ­να σε σχέ­ση με το Επί­κε­ντρον, για­τί με με­γά­λη τι­μή, χα­ρά και συ­γκί­νη­ση υπο­δέ­χο­μαι σ’ ένα χώ­ρο που τον έχω οι­κειω­θεί πια, τον άν­θρω­πο με τον οποίο με συν­δέ­ει κά­τι πο­λύ πα­ρα­πά­νω από μια στε­νή φι­λία. Τώ­ρα πια νο­μί­ζω ότι μπο­ρώ να το απο­κα­λύ­ψω: ο Γιάν­νης Ευ­στα­θιά­δης κι εγώ έχου­με αδελ­φο­θε­τή­σει ο ένας τον άλ­λον. Αυ­τή η αδελ­φο­θε­σία πε­ριε­βλή­θη όλους τους ανα­γκαί­ους σχε­τι­κούς τύ­πους: πρώ­τη συ­νά­ντη­ση σ’ ένα λο­γο­τε­χνι­κό βρε­φο­κο­μείο, πρώ­τες ανα­γνω­ρι­στι­κές μπα­λιές, αμοι­βαία επι­λο­γή, υπο­γρα­φές με λα­μπε­ρό με­λά­νι και κα­μιά φο­ρά με λί­γη σύμ­μει­ξη αί­μα­τος από δρα­μα­τι­κές συ­γκυ­ρί­ες και των δυο­νών μας.
 Ο Γιάν­νης Ευ­στα­θιά­δης εί­ναι ένας χαλ­κέ­ντε­ρος δη­μιουρ­γός. Το χαλκ-έντε­ρος δεν το λέω μό­νο επει­δή ασχο­λή­θη­κε με την ίδια αφο­σί­ω­ση και εντέ­λεια με τη γα­στρο­νο­μία, αλ­λά και επει­δή έχει παί­ξει σε όλες τις θέ­σεις του λο­γο­τε­χνι­κού αγώ­να: έχει απο­κρού­σει τη σο­βα­ρο­φά­νεια με ιδιο­φυή στι­χουρ­γή­μα­τα, έχει μαρ­κά­ρει επι­κίν­δυ­να εξ­τρέμ της με­λαγ­χο­λί­ας εξορ­κί­ζο­ντάς τα ομοιο­πα­θη­τι­κώς με αρι­στουρ­γη­μα­τι­κά με­λαγ­χο­λι­κά ποι­ή­μα­τα και έχει επι­τε­θεί με ορ­γα­νω­μέ­νους και γλυ­κούς αιφ­νι­δια­σμούς στην εστία της μι­κρο­α­φη­γη­μα­τι­κής πε­ζο­γρα­φί­ας, σκο­ρά­ρο­ντας πριν από λί­γα χρό­νια ένα κρα­τι­κό βρα­βείο δι­η­γή­μα­τος.
Όμως, και ελ­πί­ζω να με συγ­χω­ρή­σει που θα πω δη­μο­σία κά­τι που του έχω εκ­μυ­στη­ρευ­τεί επα­νει­λημ­μέ­νως και με τις ίδιες νοη­τές τρε­μά­με­νες υπο­κλί­σεις, τα κεί­με­να που απαρ­τί­ζουν τον τό­μο τον οποίο έχου­με την τι­μή να πα­ρου­σιά­ζου­με σή­με­ρα, απο­τε­λούν την κο­ρω­νί­δα όλων των γρα­πτών του, απο­τε­λούν τη γοη­τευ­τι­κή και συ­ναρ­πα­στι­κή απο­τύ­πω­ση μιας από τις πιο γοη­τευ­τι­κές και συ­ναρ­πα­στι­κές σκέ­ψεις που εί­χα την αγα­θή τύ­χη να γνω­ρί­σω στη ζωή μου.
Εί­μαι βέ­βαιος ότι θα συμ­φω­νή­σουν μα­ζί μου όσοι έχουν δια­βά­σει το βι­βλίο Αντι­στί­ξεις – τα τρία βι­βλία (η δια­τύ­πω­ση θυ­μί­ζει λί­γο το ομο­ού­σιον και αδιαί­ρε­τον της Αγί­ας Τριά­δας, αλ­λά ας μη βλα­σφη­μή­σω, δεν ξέ­ρεις τι γί­νε­ται). Επί­σης εί­μαι βέ­βαιος ότι εί­ναι πολ­λοί αυ­τοί, άρα έχω να ζη­λεύω λι­γό­τε­ρους. Από την άλ­λη, όμως, σκέ­φτο­μαι και ότι όλοι, μα όλοι, έχουν (ή θα έχουν) κά­θε λό­γο να ζη­λεύ­ουν εμέ­να· για­τί όλα, μα όλα αυ­τά τα κεί­με­να τα διά­βα­σα πρώ­τος, με μια πε­ριο­δι­κό­τη­τα που, όταν έχα­νε κα­μιά φο­ρά την τα­κτι­κό­τη­τά της, με με­τα­μόρ­φω­νε σε σκύ­λο του Πα­βλόφ. Τα διά­βα­σα ένα ένα, γου­λιά γου­λιά, όπως αξί­ζει σ’ ένα port του 1863· ένα ένα, ήσυ­χα ήσυ­χα, έτσι όπως ήσυ­χα έβγαι­ναν κι απ’ αυ­τή τη σπά­νια ευαι­σθη­σία, απ’ αυ­τό το σπά­νιο χά­ρι­σμα του Γιάν­νη να με­τα­μορ­φώ­νει μια φευ­γα­λέα σκέ­ψη σε στο­χα­σμό και μιαν αφορ­μή σε μα­γευ­τι­κό λό­γο μα­γι­κής αι­σθη­τι­κής.

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΟ ΒΙ­ΒΛΙΟ ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ:
Αντι­στί­ξεις του Γιάν­νη Ευ­στα­θιά­δη