Κárhozat
Νύχτα θα ήθελα να είμαι σε ταινία του Bela Tarr | να βρέχω και να κάνω κρύο | ν’ ακούγονται οι σταγόνες μου στην άσφαλτο σαν τα καρφιά στο ξύλο | να βγαίνουν βόλτα καμπαρντίνες και βήματα απόγνωσης κι όλοι που δεν αφήνονται να δεχτούν εκείνο που τους έτυχε | να μην μπορούν ούτε τα τσιγάρα τους ν’ ανάψουν απ’ την υγρασία μου | και τα αδέσποτα να μυρίζουν στον αέρα τις μπουκιές των χορτασμένων και τα φώτα νέον να στριγκλίζουν δυσοίωνες δήθεν προφητείες για παγόβουνα τιτανικούς κι αγάπες ως είθισται προδομένες | ω ναι | μια τέτοια νύχτα
Πολιτική παιδεία ή το τέλος μιας σχέσης
Στην άκρη της γλώσσας σου λιώνει μια κουβέντα που κάποτε ήθελες να πεις
μα ποτέ σου δεν την είπες σαν γκιλοτίνα κρέμεται πάνω μου
κι ενώ εγώ σπίτια για μας χτίζω με λέξεις ανυστερόβουλα
εσύ ανατινάζεις γεφύρια με τις προβοκατόρικες πεποιθήσεις σου που περίτρανα διαλαλούν
το τέλος της δικής μας μεταπολίτευσης καθώς μου ψιθυρίζεις
είμαστε πια τόσο μακριά απ’ τη δεκαετία εκείνη που λύγισε τα σίδερα | είμαστε πια τόσο μακριά απ’ τον κόσμο εκείνον που κάποτε φτιάξαμε απ’ την αρχή δίχως παραπετάσματα | και κλαίγαμε θυμάσαι κάπου κάπου | ήταν τότε που νιώθαμε τα τείχη να πέφτουν μέσα μας | κι ήταν τότε που τα τραγούδια εξαΰλωναν τα σώματά μας κι εμείς ζωγραφίζαμε με χρώματα τον αέρα | μα εκείνα που ήθελα να σου πω και δεν σου είπα είναι αυτά που δεν θα σου λέω για πάντα | μη φοβάσαι δεν ξέρω τώρα πια ψέματα αφού περάσανε τα χρόνια | κι οι δικοί μου χάθηκαν σε μια ακόμη νύχτα των κρυστάλλων | κι η ορμή μου ξεκινά ξανά τον κόσμο ξανά τον κόσμο να διαλύει μα δίχως εσένα πλάι μου | κατάλαβέ με αγάπη μου η σιωπή είναι η γλώσσα που μιλώ καλύτερα απ’ τον καθένα
Μάιος 24 ή μια ποίηση πάνω από κάθε καταστροφή;
Ας το δεχτούμε τελικά | αφού στ’ αλήθεια δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά ή ας πούμε πως αλλιώτικα δεν μπορεί να γίνει | δεν θα ’ναι δα κι η πρώτη φορά | συνηθισμένοι πια να χάνουμε παρτίδες ιδέες πατρίδες ανθρώπους | και τι έγινε θα μου πεις τι έγινε δηλαδή που και πάλι οι Κασσάνδρες κρέμασαν τη θηλιά με τον κόκορα τον σκοτεινό στον άσπρο τους λαιμό και τραγούδησαν τον θάνατο μιας χώρας | τι έγινε που κι εμείς υποκύψαμε όπως πάντα σε μια αενάως αυτοεκπληρούμενη προφητεία κι αφεθήκαμε απλώς να αναμασάμε θραύσματα μιας ανεξίτηλα παρωχημένης μεγαλοσύνης | πληγές στο στόμα πληγές στο σώμα πληγές παντού | όχι όχι δεν είμαστε έτοιμοι | μάλλον δεν ήμασταν ποτέ | έχω πάψει πια να πιστεύω ότι η ποίηση μπορεί να υπάρξει πάνω από κάθε καταστροφή Μανόλη
