Οι νοητικές εικόνες από τις εκθέσεις της εποχής έχουν παλιό περιεχόμενο, αλλά απροσδιόριστη πραγματικότητα
Είναι μπαγιάτικοι οι εκφραστικά ώριμοι εικαστικοί; Μήπως είναι παλιομοδίτικη η δική μας αισθητική προσδοκία από τις εκθέσεις;
Τα μαθηματικά συναπαντήματα του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ
Το τελευταίο δείπνο του Λεονάρντο
Υπάρχει άραγε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα που να επιτρέπει να μιλάμε για «γυναικεία ζωγραφική»;
Η προοπτική κατευθύνει το μάτι. Βάθος πεδίου. Κάθε μοτίβο παραχωρεί τη θέση του εγκιβωτίζοντας τα επόμενα.
Στα κολάζ η κίνηση της ποίησης κρύβεται από τις εικόνες, παραμένοντας ο σκελετός της εικόνας.
Μικρό αφιέρωμα με τρία ιδιαίτερα αποσπάσματα του Σαίξπηρ
«Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας» / Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Αναδρομική Δήμου Σκουλάκη / Έκθεση Παύλου Σάμιου
Με αυτόν λοιπόν τον μηχανισμό και αυτόν τον ιδεολογικό ορίζοντα επικοινωνίας εισπράττει κανείς τις εκθέσεις σήμερα.
«Το βιβλίο τέχνης είναι ένα μουσείο χωρίς τοίχους», είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, Αντρέ Μαλρό.
Ήταν διακοσμητικά και χρηστικά, προοριζόμενα για τα εσωτερικά ευρωπαϊκών σπιτιών εμβαπτισμένων στο νεοκλασικό στυλ.
