Δεν υπάρχει πια ο ζωγράφος ή γλύπτης, τώρα πια υπάρχει ο «εικαστικός καλλιτέχνης».
Οι νοητικές εικόνες από τις εκθέσεις της εποχής έχουν παλιό περιεχόμενο, αλλά απροσδιόριστη πραγματικότητα
Είναι μπαγιάτικοι οι εκφραστικά ώριμοι εικαστικοί; Μήπως είναι παλιομοδίτικη η δική μας αισθητική προσδοκία από τις εκθέσεις;
Το τελευταίο δείπνο του Λεονάρντο
Τα μαθηματικά συναπαντήματα του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ
Υπάρχει άραγε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα που να επιτρέπει να μιλάμε για «γυναικεία ζωγραφική»;
Στα κολάζ η κίνηση της ποίησης κρύβεται από τις εικόνες, παραμένοντας ο σκελετός της εικόνας.
Η προοπτική κατευθύνει το μάτι. Βάθος πεδίου. Κάθε μοτίβο παραχωρεί τη θέση του εγκιβωτίζοντας τα επόμενα.
«Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας» / Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Αναδρομική Δήμου Σκουλάκη / Έκθεση Παύλου Σάμιου
Μικρό αφιέρωμα με τρία ιδιαίτερα αποσπάσματα του Σαίξπηρ
Με αυτόν λοιπόν τον μηχανισμό και αυτόν τον ιδεολογικό ορίζοντα επικοινωνίας εισπράττει κανείς τις εκθέσεις σήμερα.
Ήταν διακοσμητικά και χρηστικά, προοριζόμενα για τα εσωτερικά ευρωπαϊκών σπιτιών εμβαπτισμένων στο νεοκλασικό στυλ.
