Ο γλύπτης έχει προκαθορίσει τα σημεία στο χώρο όπου θα κινηθεί το χέρι για να δημιουργήσει τη μορφή
Δεν υπάρχει πια ο ζωγράφος ή γλύπτης, τώρα πια υπάρχει ο «εικαστικός καλλιτέχνης».
Οι νοητικές εικόνες από τις εκθέσεις της εποχής έχουν παλιό περιεχόμενο, αλλά απροσδιόριστη πραγματικότητα
Είναι μπαγιάτικοι οι εκφραστικά ώριμοι εικαστικοί; Μήπως είναι παλιομοδίτικη η δική μας αισθητική προσδοκία από τις εκθέσεις;
Το τελευταίο δείπνο του Λεονάρντο
Τα μαθηματικά συναπαντήματα του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ
Υπάρχει άραγε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα που να επιτρέπει να μιλάμε για «γυναικεία ζωγραφική»;
Στα κολάζ η κίνηση της ποίησης κρύβεται από τις εικόνες, παραμένοντας ο σκελετός της εικόνας.
Η προοπτική κατευθύνει το μάτι. Βάθος πεδίου. Κάθε μοτίβο παραχωρεί τη θέση του εγκιβωτίζοντας τα επόμενα.
«Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας» / Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Αναδρομική Δήμου Σκουλάκη / Έκθεση Παύλου Σάμιου
Μικρό αφιέρωμα με τρία ιδιαίτερα αποσπάσματα του Σαίξπηρ
Με αυτόν λοιπόν τον μηχανισμό και αυτόν τον ιδεολογικό ορίζοντα επικοινωνίας εισπράττει κανείς τις εκθέσεις σήμερα.
