Θα παρακολουθώ απ΄ όλα τα παράθυρα την αβεβαιότητα της θέας
Όμως η μοναξιά μου είμαι πάντα εγώ
Κοίταξε έξω απ΄το παράθυρο ψάχνοντας το πρόσωπό του. Τον είδε να έρχεται και ήταν ίδιος με ήλιο. Ο ήλιος της ντυμένος στο χακί
Στα μαύρα ντυμένοι και οι δυο / Τη βακτήρια εγώ κι εκείνος το δρεπάνι / διασταυρώνουμε σαν ξίφη
Σουρούπωνε κι ανέβαινε πανσέληνος / όσοι δεν ήξεραν πολλά για τη ζωή / βάζανε τα κλάματα
Η λέξη θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στη συγκεκριμένη μέρα και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ομάδα ή ο ίδιος ο χορευτής
κόπηκε στα δυο το χαμόγελο / το ένα κομμάτι δεν το βρήκα / όσο κι αν έψαξα. / Ό,τι δε με σκοτώνει, τελικά, με αφήνει μισό
Kαι μόλις δείτε τον κλόουν, κράτα του σφιχτά το χέρι. Καμιά φορά φοβάται...
Σαν να είχε καταλάβει η ψυχή μου κάτι που δεν ήταν ικανό το μυαλό μου να κατανοήσει
«Να σας ζητήσω μια χάρη;» άκουσα τον άντρα πίσω από την πλάτη μου να ρωτάει
Αγγίζω τη χορ- / δή που είχες αγγίξει· / εσένα ποτέ;
Η πραγματικότητα πάντα χασμουριέται κοιτώντας τον εαυτό της σε έναν καθρέφτη που την αναπαριστά πιστά
