Λατινοαμερικανοί ποιητές μας στέλνουν κείμενά τους για τη σχέση τους με την Ελλάδα. Σ' αυτό το τεύχος: Γουατεμάλα, Παραγουάη
Τέσσερις συγγραφείς ακούν μια μουσική σύνθεση του ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Με περίσσια αυτοπεποίθηση για την ομορφιά της, αναρριχήθηκε, η νάρκισση, στον πάνω κόσμο κι άρχισε την ακόλαστη νυχτερινή ζωή
Ο «ντιπ χαλβάς» δεν ήταν άλλος από τον Αγαμέμνονα, τον στρατηγό, κι αυτή τη φράση δεν την ξεστόμισε άλλος από τη γιαγιά μου
«Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να γίνει ώστε τα πράγματα κάποια μέρα να αλλάξουν και αυτοί που αγαπάμε δεν θα μας εγκαταλείπουν πια»
Νοτιοαμερικανοί ποιητές μάς στέλνουν κείμενα για τη σχέση τους με την Ελλάδα. Σ᾽αυτό το τεύχος: Αργεντινή και Ουρουγουάη
Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση: «Οι σειρήνες δεν εξαφανίστηκαν ποτέ»
Το υλικό του μεσονυκτίου, όταν μας το στέλνει η σωστή πηγή, είναι πάντα μια κυριολεξία
«Αν ποτέ συναντήσεις το φάντασμά μου στο σπίτι [...] δώσε τους χαιρετισμούς μου». Επιστολή του ΜΠΕΚΕΤ σ᾽ένα δωδεκάχρονο αγόρι
ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ: Οι ακτές και οι παραλίες είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα αποτελούμενα από το ίδιο ακριβώς νερό
«Στο έφερα γιατί μου θυμίζει εσένα· έτσι μου λες κι εσύ τις ιστορίες σου, όπως τις γράφει ο Ταχτσής»
Οι πρώτοι Έλληνες ναυτικοί και τα πρώτα ελληνικά πλοία που φτάνουν στην Αμερική
