...εξετάζοντας μ’ έναν μεγεθυντικό φακό τη φιγούρα του ζωγράφου που στο κυρτό κάτοπτρο, στο κέντρο της σύνθεσης...
Είναι πια αργά να γυρίσεις εδώ. Μια εντάφια στάμνα, σπασμένη, μην γυρίσεις να την πάρεις. Σκόρπισε η στάχτη της σ’ άγονη θάλασσα
Όμως το θείον είναι φθονερόν σύμφωνα με την ηροδότεια αλλά και την αρχαιοελληνική γενικότερα αντίληψη
Δεν θυμάμαι να έφαγα, ύψωσα όμως το ποτήρι μου για να ευχαριστήσω τα μέλη της Επιτροπής, τις αρχές της πόλης...
Δεν θα τον βρείτε σε κάποιο λήμμα εγκυκλοπαίδειας όλο διαφεύγει κοινωνικός & απροσάρμοστος μοιάζει μαύρη τρύπα που καταπίνει άστρα
Από την αρχή του νέου κράτους ως κατάδεσμοι ακύρωναν τις όποιες προσπάθειες για τη συγκρότηση ενός πλήρως ευρωπαϊκού κράτους
κατέληξε στο συμπέρασμα: «Οι γυναίκες δεν αφοπλίζονται ποτέ από κομπλιμέντα, οι άνδρες πάντα. Ιδού η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων»
Σημείωμα για την ποιητική συλλογή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΟΥΛΟΥ «Αστικά Δύστυχα» με τη βοήθεια του ΜΑΡΣΑΛ ΜΠΕΡΜΑΝ
Οδεύοντας προς το φως στο τούνελ, το φάος το ομηρικό, πάει να πει προς το θάλπος του κεριού που είναι η εμπράγματη ποίηση
Οι κοινωνίες είναι παλιά μαγαζιά που τα δουλεύουν άγουροι άνθρωποι κι όσοι ονειρεύονται να τις μετατρέψουν σε υπερκαταστήματα...
Ο χειμώνας απονευρώνει οσμές και χρώματα. Bρίσκει πως τα μπούνκερ παρέχουν περιορισμένη ορατότητα όπως πυργίσκος υποβρυχίου.
Σκέψεις με αφορμή την τρέχουσα ειδησεογραφία
Γράφοντας τα Απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης είχε πλήρη συνείδηση της συγγραφικής του αποστολής και της ενότητας του έργου του
ΠΑΣΚΑΛ ΡΙΟΥ: «Ω, εποχές, ω κάστρα». Για πρώτη φορά στα ελληνικά
Κείμενα με αφορμή φωτογραφίες του Άρι Γεωργίου
