στον Θεόκλητο Λ.
Κι αφού λοιπόν συνέβησαν όλα αυτά αγαπητέ Θεόκλητε,
όχι και τόσες πολλές ημέρες ύστερον, το φθινόπωρο του
2006 δηλαδή, άγγελος επιτύμβιος κρατώντας στο δεξί του
χέρι σβησμένο πυρσό εκ Ρουμανίας επέμφθη, ίνα είπη
τη Σοφία Αφεντάκη το ύστατον χαίρε
............
Το ύστατον χαίρε
(ωδή εις τον παρ’ ολίγον θάνατο του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη )
ή
κεφάλαιον περί πλήξεως τέταρτο
Ο Ουίλιαμ Μίλερ, στο περιώνυμο βιβλίο του οι Φράγκοι στην Ανατολή, μια ιστορία της ενετοκρατούμενης Ελλάδας 1204 - 1566 και, πιο συγκεκριμένα στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο αναφέρει ότι ο ένας εκ των δύο Βενετών κονσιλιάριων του Ναυπλίου Αντόνιο ο Βάρβαρος επισκέφθηκε και επιθεώρησε για τελευταία φορά τη μεσαιωνική ακρόπολη της Αίγινας την άνοιξη του χίλια πεντακόσια τριάντα τρία. Το γεγονός, της τελευταίας επιθεωρήσεως αγαπητέ Θεόκλητε, υπενθυμίζει ακόμη και σήμερα στους λιγοστούς και ταλαιπωρημένους από τη ζέστη και την ανηφόρα επισκέπτες πέτρινη, εντοιχισμένη επιγραφή εις το υπέρθυρον του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου του Καθολικού ή Παναγίας της Φορίτισσας, της Παναγίας δηλαδή των Αγορών, ήτις (ω, ναι!) ήτις γραμμένη μόνο στα λατινικά αρχίζει με τη γνωστή και μη εξαιρετέαν έκφραση tempore syndicatus…
............
Ars in obsequium mortis
(η τέχνη στην υπηρεσία του θανάτου)
ιαμβικός ανάπαιστος 2
Έτσι λοιπόν!...
Ή κάπως έτσι αγαπητέ Θεό-
κλητε θα πρέπει να ξεκίνησε εκεί-
νο το ζεστό και υγρό πρωί του Νοεμ-
βρίου η Ευτυχία για το πρώτο, και, ό-
πως εκ των υστέρων αποδείχθηκε
μοιραίο ταξίδι της ζωής της.
Κι όσοι από τους παροικού-
ντες τα προάστια της Νέας Ιερου-
σαλήμ (Φοίνικες, Σύροι, Πέρσες,
Πάρθοι και λοιποί, βάρβαροι ) έ-
τυχε να ακολουθούν την ίδια ή
και παράλληλες πορείες, μή-
νες αργότερα με τις ομπρέ-
λες και τα πανωφόρια τους να στα-
ζουν έβριζαν ή βλαστημούσαν τον και-
ρό που όντως το είχε παρακάνει.
Έβρεχε (ή πιο σωστά ψιλόβρεχε )
και φυσούσε Όστρια κάθε από-
γευμα από την άνοιξη του χίλια
εννιακόσια ενενήντα… δύο
............
Το αμετάκλητον έαρ
(απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του συγγραφέα)
ή
αντίφωνον
Χαίρε εσύ η για πάντοτε νέα
Χαίρε πηγή των δακρύων μοιραία
Χαίρε μικρό μου oλάνθιστον έαρ
Χαίρε της τρέλας το άνικμον φρέαρ
Χαίρε των ρόδων η δρόσος στα χείλη
Χαίρε λευκό μες στα φύκια κοχύλι
Χαίρε εσύ που για χρόνια κοιμάσαι
Χαίρε εσύ... που το φως δε θυμάσαι
Χαίρε νύμφη… ανύμφευτε
............
Επιτύμβιον αριθμός 3
Η Ελενίτσα Δ(ελτα) γεννήθηκε στο Κλίβελαντ
της Πολιτείας του Οχάιο. Μεγάλωσε στο Ρέθυ-
μνο και στο Νοσοκομείο Παίδων. Τώρα, απ’ τον
Δεκέμβριο του 2006 δηλαδή, κοιμάται εν ειρή-
νη, στη μαύρη γη της Αττικής
............
Η κλιματική αλλαγή
(αφήγησις του υπαξιωματικού φυλακής Οδυσσέα Λ.)
ή
κεφάλαιον περί θλίψεως έβδομο
Θα πρέπει, εάν δεν κάνω λάθος φυσικά αγαπητέ Θεόκλητε να φύγαμε με των οχτώ και τέταρτο. Φυσούσε μπουκαδούρα, άνεμος Νότιος, Νοτιοδυτικός προς τον μυχό του κόλπου δύναμις τέσσερα μποφώρ. O κόσμος (;) λιγοστός. Eγώ κάθομαι μόνος στο μικρό σαλόνι και καπνίζω ή έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον. Καθώς ζυγώνουμε στην Πρέβεζα, περίεργο, ο αέρας δυναμώνει, το πλοίο κλυδωνίζεται, στην κυριολεξία τρίζει και κατά διαστήματα, κρατώντας πορεία σταθερή, παίρνει πολύ μεγάλες κλίσεις…
............
Αναμνήσεις ενός πνιγομένου
(σπουδή σε πίνακα του Παναγιώτη Φειδάκη)
ή
κεφάλαιον περί πλήξεως ένατο
Κι είπε, εκ των υστέρων φυσικά, αγαπητέ Θεόκλητε πως ίσως… Ω, ναι!.. Ίσως θα έπρεπε να είχε πεθάνει και αυτός τότε που πέθαιναν πολλοί απ’ την αρρώστια κι απ’ τον πόλεμο, κι όχι να φτάσει σε βαθιά γεράματα μια Κυριακή απόγευμα, σαν καρυδιά, σαν πλάτανος, μόνος σε τούτη την πλατεία. Κι άκουσε πάλι το ρολόι του καμπαναριού σταματημένο από καιρό που χτύπησε αργά έξι φορές, όπως χτυπάει για πεθαμένον, η ώρα δώδεκα με το παλιό. Και πήρε μοναχός του τον ανήφορο
Η εκφορά
(αφήγησις του αναπληρωτή δάσκαλου και ζωγράφου Λεωνή Βρανά)
ή
αντίφωνον β
Κι ήρθανε μέρες με Νοτιά
νύχτες με Τραμουντάνα
να φέρουν πίσω τα προικιά
της Ακριβούλας τα στεφάνια
............
... Ή η ποίησις ( ω, ναι η ποίηση!.. ) ό-
πως μας βεβαιώνει και ο Ζ(ητα) Λορεν-
τζάτος δηλαδή αγαπητέ μου αναγνώστη,
είναι μια τέχνη κατά βάθος υπερβατική.
Άρα μπορείς κι εσύ αν θες να την ασκή-
σεις. Σε κλινικές και σε θαλάμους νοση-
λείας, μετρώντας τις υπόλοιπες ημέρες
της ζωής σου με μιλιγκράμ, μιας δραστι-
κής ουσίας που σκοτώνει, τους φόβους
και τα όνειρα μέσα στον ύπνο…
............
Πολύ συχνά αδιαφορώντας
(αφήγησις αριθμός 2)
Τον τελευταίο καιρό (πολύ συχνά) αδιαφορώντας αγαπητέ Θεόκλητε ακόμη και για το αν τους άκουγε κανείς ή όχι, μιλούσαν για ένα στραβό μουλάρι που τους παίδευε στο όργωμα, τον Μάρκο. Για τον συγχωρεμένο τον πατέρα τους, για ξερικά μποστάνια, γι’ αλώνια που τα πήρανε οι μπόρες του μεσημεριού. Μα, πιο συχνά, αγαπητέ Θεόκλητε μιλούσαν για το παλιό τους σπίτι με τη μάντρα και τα περιβόλια. ΟΙ λέξεις τότε έπεφταν αργά. Κάθετες!.... Ήχοι εωθινής δροσιάς στα ελλενίτ
............
Η μεταφυσική διάστασις του χώρου
(ρέκβιεμ αριθμός 3 )
στην Περσεφόνη Λ.
Με έλαια
κι αρώματα παλιά, της
Αραβίας…
Και βάλσαμα ενύπνιων
καρπών της Λιβυκής, το σώμα σου
θα αγγίξω
Σεντόνια καθαρά θα βρω
να το τυλίξω
και στις πλαγιές του όρους
Γαλαάδ που βόσκουν
το χειμώνα τα μικρά κοπάδια
των αιγών,
με δάκρυα πικρά
θα το αποθέσω…
............
Η μηχανική των δακρύων
(αφήγησις του νεκρού υπαξιωματικού Δημοκλείδη Δημητρίου)
ή
ενύπνιον ποιητικής β
Τέλη Νοεμβρίου!…
Αρχές Δεκεμβρίου χίλια
εννιακόσια ενενήντα επτά.
Στο αίθριο του Αρχαιολογικού
Μουσείου Αίγινας.
Πέτρινες γούρνες , σπασμένες
λάρνακες και σαρκοφάγοι.
Εικόνα (;) άκρως συμβατή
με την αιωνιότητα…
............
Infinitas rerum
(η αιωνιότητα των πραγμάτων)
ιαμβικός ανάπαιστος β
Κι εκείνος μεν, ο Δημοκλείδης Δημητρίου δηλαδή ή τέλος πάντων ό,τι είχε απομείνει από αυτόν (σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα) εν λάρνακα γλαυκή τεθείς και κομισθείς ακτοπλοϊκώς οίκαδε, την εικοστήν εβδόμην του μηνός Αυγούστου αγαπητέ Θεόκλητε και με ανέμους ως συνήθως Νότιους, Νοτιοδυτικούς, έτυχεν της κανονικής ταφής. In limitis rerum. Στα όρια των πραγμάτων
Επίμετρον αριθμός 3
ή
ο επιτάφιος της ζωής μου
Και όλα αυτά, αγαπητέ Θεόκλητε,
κι άλλα πολλά όπως θα έλεγες κα-
τα παρέκκλισιν του ο γέγραφα γέ-
γραφα εφόσον.
Κατά βάθος προσδοκώ κι εγώ μια
μέρα ανάστασιν νεκρών, και στη
ζωγραφική, παρά τις όποιες αντιρ-
ρήσεις, το χρώμα των χαμένων εί-
ναι… το γαλάζιο
............
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΣΧΟΛΙΑ
Λέξεις, στίχοι και φράσεις (συνειδητά ή ασυνείδητα )
έχουν αντιγραφεί, παραφθαρεί ή χρησιμοποιηθεί από :
Τα Ελληνικά του Ξενοφώντα
Την Ακολουθία των Χαιρετισμών
Το ποίημα «Σταυρός του Νότου» του Ν. Καββαδία
Την τελευταία επιστολή του Κ. Καρυωτάκη
Το διήγημα «Το μοιρολόγι της φώκιας» του Α. Παπαδιαμάντη
Το ποίημα «Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Α. Προύφροκ» του T. S Eliot
Το Άσμα Ασμάτων
Το ποίημα «Μικρά Σύρτις» του Ζ. Λορεντζάτου
Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και,
Το Σύμβολο της Πίστεως
Οι συνεχόμενες τελείες δείχνουν αλλαγή σελίδας
Η λατινική λέξη obsequium προφέρεται ομπσέκβιουμ
