Η πρώτη σκέψη, γενική αυτή, πως το σχήμα του γράμματος δεν είναι ποτέ ουδέτερο ή αδιάφορο
Δεν υπάρχει πια ο ζωγράφος ή γλύπτης, τώρα πια υπάρχει ο «εικαστικός καλλιτέχνης».
Οι καλλιτέχνες οφείλουν να κατανοήσουν εκτός από τους κώδικες την ίδια τη φύση του θεάτρου του, που συνδέεται με τον αγώνα
«Η σύνοδος των τεχνών στη θεατρική δημιουργία»: Αντιφώνηση στην αναγόρευσή του σε επίτιμο σιδάκτορα Θεατρικών Σπουδών (ΕΚΠΑ)
Έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν σε αυτό που λέμε «τέχνη του θεάτρου», όπως και όλα στη ζωή
Βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο είναι νιτσεϊκή η ταινία του Σκορσέζε, μ’ έναν σαρδόνιο και κριτικό τρόπο, πολύπλοκο και σύνθετο
Πολλοί ζωγράφοι, φωτογράφοι, γραφίστες ή επιμελητές εκδόσεων έχουν πιάσει συχνά αυτό που λέμε «πνεύμα» της τζαζ
Όπου ο συγγραφέας συνεχίζει την μαθητεία του στις γυναίκες, αναζητώντας τις ξυπόλητες στα εξώφυλλα τον δίσκων
Επιλέγει το κάδρο από μια τυχαία σκηνή, ένα τυχαίο καθημερινό συμβάν σε κάποια μεγαλούπολη και ξεδιπλώνει ένα «φωτορομάντσο»
Κορυφαία φιγούρα με καθοριστική προσφορά στον αγώνα κατά της αντίληψης που θέλει τους Ινδιάνους πολίτες δεύτερης κατηγορίας
«Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου / Δελφίνια που αναδύονται κ’ εισδύουν μεσ’ στο κύμα …»
