Εκνευρισμένος της φωνάζω: «τι θέλετε πια απ’ τη ζωή μου, πρωινιάτικα;»
Τα δώρισα στην κόρη μου με την εντολή «να τα φοράς κάθε μέρα, να τα χαίρεσαι, μην τα χάσεις σε αυτοκίνητα, να τα φοράς, να τολμάς»
Στην έκθεση «Αλέκος Φασιανός - Βαγγέλης Χρόνης. 30 χρόνια φιλίας. Ζωγραφική και ποίηση»
«Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη», σβουρίζει στο μυαλό η πρόταση ― πέντε καταραμένες λέξεις. Αύγουστος και εγώ βαδίζω στην ομίχλη
«Δεν έχεις ιδέα πόσα λάθη έχω κάνει στη ζωή μου», του ψιθυρίζει βραχνά
Βρέφος τα μάτια μου. / Δεν ξέρουν ακόμη ούτε λέξη
Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου
Με το δεξί της χέρι έδιωξε το σύννεφο που ‘χε καθίσει πάνω στα μάτια της
Έσκυψα, χάιδεψα το σκυλί στο κεφάλι και είδα στα μάτια του κάποια φωτόνια ανταμοιβής
Ανάμεσα σε ένα τέρας και σε έναν ήρωα, / γυναίκα είναι εκείνη που ξέρει να κρατά τη θέση της
Η μέλισσα εξακολουθούσε να βρίσκεται στην ίδια θέση. Άρχισε να της μιλά σιγανά στη γλώσσα της
Πριν καλά καλά τη γνωρίσουν της γύρισαν την πλάτη. Οι μισές φοβήθηκαν μην ξεμυαλίσει τους άντρες τους κι οι άλλες τα παιδιά τους
