Δώσαμε ραντεβού στην κοιλιά του κήτους...
Ίσως θα ήθελες να είσαι καθησυχαστική, όμως μάλλον βλέπεις όπως κι εγώ πως δεν σταματά εκεί το θέμα
Μισή η τυρόπιτα. Μισή και η χαρά από την απόκτηση του πατρικού σπιτιού. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν το τετελεσμένο
Ωδή σιωπηρή προς το αφόρητο
Απότομα άρχισες να τρέχεις με μεγάλες δρασκελιές και σκαρφάλωνες στα δέντρα, ένα προς ένα
Έξυπνη κίνηση. Πάντα δραστήρια, έβρισκε λύση για όλα και για όλους
Πέρασα και περνάω τη ζωή μου μέσα σε μια δέσμη παραισθήσεων
Μπορεί να είναι κι ο καπνός που βοηθάει την προσήλωση στη μία σκέψη
τρέχω σαν βολίδα, λες και είμαι δρομέας, σε λωρίδες ακτινωτές, / στο βάναυσο εύρος των διαδρομών της απείθαρχης μνήμης μου
Ώσπου διάβασε την έκθεση ενός μικρού κοριτσιού. Ήταν ο αποχαιρετισμός στο Δημοτικό, στο παιδικό -όπως έγραφε- σχολείο του
Στο κεφάλι μου εντελώς ανεξήγητα καρφώθηκαν τα Πάρνηθα, Πάρνωνας, Παρνασσός. Πώς να βρεις άκρη με αυτό το ομόηχο και ομόριζο ΠΑΡΝ;
Μα εσύ το γέλιο σου έσπασες στα δυο στο μέγα δώρο της ζωής αντίδωρο δεν έδωσες χάνοντας πάντα την ιερή στιγμή στου χθες τη στάχτη
