Όμως πάντοτε σ’ έναν φόνο το παν δεν είναι ο τρόπος που γίνεται, αλλά η συγκάλυψή του
Μόνο κάτι στείρες απαντήσεις / από κάτι λογοτεχνικά περιοδικά· / Οι άλλοι μου είπαν πως είναι ευυπόληπτα.
Πίσω δεν συγχωρεί ο καιρός / να πηγαίνεις // Φανερώσου / με όλη τη γενναιότητα
Όπου τέσσερα ποιήματα γύρω από το ίδιο ερώτημα υποχωρούν ατάκτως πλην χορευτικώς δίχως απαντήσεις
Την είδε είκοσι χρόνια μετά να κατεβαίνει από το τρένο, κρατώντας μια τσάντα με λαχανικά
Η όραση αιχμάλωτη του χρόνου / ερωτοτροπεί / στα οροπέδια της μνήμης
Ίχνος στη μνήμη πλέκει / Τον πόντο ρίχνει ανάλαφρα / Μαζί με τα πανιά του / Τα βλέφαρά της στ’ άπατα νερά
Σαν το σαλιγκαράκι / που με ακρίβεια ακροβατεί / στο γερμένο γρασίδι δίπλα μας
Όσο μεγαλώνω / Τα χημικά του χρόνου εμφανίζουν / Τις φωτογραφίες των καταναγκασμών μου
Τα σπίτια ζούνε μέσα σ' άλλα σπίτια / / θραύσματα, στιγμές, άμμος του χρόνου απατηλή / τυφλώνει τις κλεψύδρες
Τον άλλον όμως... Τον άλλον τον είχα σβήσει απ’ το μυαλό μου. Αναγκαστικά, γιατί η ζωή ομοιάζει με βιβλίον.
Ω Πολυξένη (ή Πολύμνια ή παλατάκι των πόθων του καθενός).
