Ναι, των αγγέλων τα φτερά
τον τρούλλο τ’ ουρανού εδώ στηρίζουν
κι είναι του Ανθέμιου από τις Τράλλεις
και του Ισίδωρου από τη Μίλητο το έργο αυτό
μνημείο που τόσο έξυπνα σχεδίασαν
με απαράμιλλη μαθηματική ακρίβεια
οι δύο εκείνοι Έλληνες στου Βυζαντίου τη γη.
Η Αγία Σοφία, η μακαριστή
η θέωση της γνώσης
άυλα όλα στο φως, στο χρώμα
μορφή αφηρημένη από ψηλά
από μάρμαρο λιβάδια, κάμποι από χρυσάφι
του Ιουστινιανού το κτίσμα τον Σολομώντα ονειρεύεται.
Πολύ πιο κάτω θνητές υποψήφιες παραμορφώσεις
γκριμάτσες παραμορφωμένες από ανοησία και τρέλα.
Ποια σοφία άραγε σου ζήτησε να κρύψεις
το εικονικό του τάφου σου πρόσωπο;
Λαμπερά κομμάτια από το κυρίως ψηφιδωτό
πιότερο θαύμα παρά έργο των χεριών
– όπως έγραψε ο Γέιτς κάποτε
η απερήμωση τώρα του Βυζαντίου – ένα βλέμμα
κρυμμένο στους αιώνες.
Η απελευθερωμένη εικόνα σου
τόσο φοβερή όσο και αγγελική μαζί
ναι, είναι ο τρόμος που αποκλείει τον Παράδεισο
η μορφή με τα πολλά μάτια
με τα έξι φτερά, με το εξαίσιο σπαθί
ιδού, τη θνησιμότητά μας την κατακρίνει
αυτό το άυλο παράδοξο.
Η αύρα σας εκείνη από τη φαντασμαγορία των εορτών
Τώρα μόνη πια, πιόνι φτερωτό πλέον
δέσμιο αναίσθητων εικονοκλαστών
θύμα της πιο άτεχνης μπλόφας
του ακραίου κυνισμού, να η πολιτική δαιμόνων
(οι συνάδελφοί σου, οι σεραφείμ
με τα τετράγωνα πρόσωπα, είναι ακόμη εκεί).
Όπως ο Γαβριήλ
έτσι κι εμείς συναντάμε στο βλέμμα σας
την έκπληξη, τον θαυμασμό
καθώς φανερώνεται η ιερή ωραιότητα
η φροντίδα των αγγέλων
για τον άνθρωπο της πτώσης
η αισθητική υπενθύμιση της ουράνιας δόξας
επίπληξη που αιωρείται για την τρέλα του ανθρώπου
που θέλει να γιατρευτεί, μα σπάνια τα καταφέρνει.
[2016]
