Από στιγμή σε στιγμή

Για­τί τού­το εδώ το μο­νο­πά­τι, κι όχι το άλ­λο; Πού οδη­γεί και μας απο­ζη­τά με τέ­τοιαν έντα­ση; Ποια δέ­ντρα και ποιοι φί­λοι εί­ναι ζω­ντα­νοί πί­σω απ’ των πε­τρών του τον ορί­ζο­ντα, μέ­σα στο μα­κρι­νό θαύ­μα της θαλ­πω­ρής; Φτά­σα­με ως εδώ, για­τί εκεί που ήμα­σταν δεν μπο­ρού­σα­με πια. Μας βα­σά­νι­ζαν και θα μας υπο­δού­λω­ναν. Ο κό­σμος, στις μέ­ρες μας, εχθρεύ­ε­ται τους Διά­φα­νους. Για μιαν ακό­μα φο­ρά, χρειά­στη­κε να φύ­γου­με… Και τού­το το μο­νο­πά­τι, που έμοια­ζε με μα­κρύ σκε­λε­τό, μας οδή­γη­σε σε μια χώ­ρα που εί­χε μο­νά­χα την ανά­σα της για να σκαρ­φα­λώ­σει στο μέλ­λον. Πώς να δεί­ξει κα­νείς, χω­ρίς να τα προ­δώ­σει, τα απλά εκεί­να πράγ­μα­τα που εί­ναι πλα­σμέ­να ανά­με­σα στο λυ­κό­φως και τον ου­ρα­νό; Από την αρε­τή της επί­μο­νης ζω­ής, μέ­σα στην πε­ρι­δί­νη­ση του τε­χνί­τη Χρό­νου, ανά­με­σα στον θά­να­το και την ομορ­φιά.