Εμείς, τελικά
Εμείς, τελικά, δεν είμαστε παρά λέξεις,
παραταγμένες, αν θέλετε, με εκλεκτή αρχιτεκτονική
κόντρα στον άνεμο και το φως,
κόντρα στους κατακλυσμούς,
και, τελικά, κόντρα στα εξωτερικά φαινόμενα
και τις αγωνιώδεις εσωτερικές διαδρομές.
Τρεφόμαστε με λέξεις
και ενίοτε, κατοικούμε σ’ αυτές:
όπως στις στοιχειώδεις λέξεις της παιδικής μας ηλικίας,
ή στις προσεγμένες εκφράσεις
τις αφιερωμένες στην εξύμνηση της αιώνιας γυναικείας ομορφιάς,
ή, ακόμα και στις τελευταίες φράσεις
του λόγου της ζωής.
Όλα, άλλωστε, συγκλίνουν σ’ εμάς
γιατί τα αφομοιώνουμε
γιατί μπορούμε να τα μετατρέπουμε σε λέξεις
για να διαρκούν στον χρόνο,
στον χρόνο που δεν είναι παρά
ένα μεγάλο δάσος με λέξεις.
Κι εμείς είμαστε οι κάτοικοι αυτού του δάσους.
Και πάνω από μια φορά αντικατοπτριστήκαμε
σε κάποιο πανάρχαιο κορμό,
σαν απομίμηση
μιας αρχαίας ζωγραφικής αναπαράστασης
και μείναμε αναποφάσιστοι
σαν εκείνον που δεν γνωρίζει την πόλη που επισκέπτεται.
Αλλά η αποστολή μας είναι η ομιλία.
Να φωτίζουμε με λέξεις
τα μη συγκεκριμένα πράγματα.
Να τα ανυψώνουμε στο φως με τα χέρια της ζωντανής έκφρασης
για να θριαμβεύουμε σ’ αυτά.
Κι όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να ζούμε τόσο κοντά στα πράγματα.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι το έργο αυτό είναι εξαντλητικό.
Από τη συλλογή Λέξεις στον άνεμο (1954)
Ο έρωτας
Όλα στον έρωτα αποκτούνε νόημα.
Η ανανεωμένη δύναμη τούτης της καρδιάς,
της τόσο από τη ζωή κατατρεγμένης, από πού αλλού να πηγάζει
αν όχι από τον απέραντο πλούτο του έρωτα;
Είναι, λοιπόν, μόνο από τον έρωτα που μας φυτρώνουν ρόδα
στα δάχτυλα και μας αποκαλύπτονται τα μυστήρια,
στον έρωτα είναι όλα δίκαια και αναγκαία.
Γι’ αυτό, πίστεψε στο σώμα κάνοντας διαρκώς σ’ αυτό
δοκιμές και κάνε όλα να διαρκέσουν
εξυμνώντας τα, πάντα, με ερωτική
αφοσίωση: έτσι θα δώσεις ζωή.
Από τη συλλογή Βιβλίο απουσιών (1985)
